Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007

Θεϊκά μπαλκόνια!*


Στην ορεινή Αχαϊα, κάπου πάνω από το Αίγιο. Δεν έκανα τίποτε, δεν έκρυψα τίποτε. Πάτησα μόνο το κουμπάκι. Όλο αυτό το αριστούργημα, που ευωδιάζε κιόλας λόγω των βασιλικών, το είχε κάνει μια κυρία και το απολάμβανε κάθε μέρα. Μαγκιά της!


* Στο πονηρό πήγε ο νούς σας; Σαν δε ντρέπεστε, λέω 'γώ!

Τοπίο στην ομίχλη




Όχι δεν το έριξα στα «κουλτουριαρέικα». Μια απλή και συνήθης θερινή πυρκαγιά είναι. Αυτή εδώ, συγκεκριμένα. Απλώς - τώρα που πέρασα με ασφάλεια και κάνω τον καμπόσο- μου άρεζε η φωτογραφία.

Ξενοδοχείον «των Αστέρων»


Αιρ Κοντίσιον φυσικό. Νερό τρεχούμενο. Θερμοσίφωνο όχι. Ζώα (μόνο φιλικά και μόνο τετράποδα) δεκτά. Room Service: περιορισμένο. Θέα απεριόριστη. Στο μπαλκόνι πλάτανος. Στην εικόνα η σουίτα «Γκιώνα» στην δίκλινη εκδοχή της. Μετατρέπεται και σε τετράκλινη. Οι δύο επιπλέον θα ξυπνήσουν νωρίτερα γιατί θα τους χτυπήσει ο ήλιος κατά τις 10.00 π.μ. Έτσι κι αλλιώς όλοι θα ξυπνήσουν κατά τις 6.00 π.μ. για να μπινελικώσουν το σκύλο που γαυγίζει στο διερχόμενο κοπάδι.

Θαμπές εικόνες.


Βρώμικο (από τ' αλάτια της θάλασσας, τουλάχιστον) τζάμι καφετέριας στο Δερβένι Κορινθίας. Απρίλης του 2004.

Έβγα στο παρεθύρι σου...

Ζηλεύω τις γάτες όταν την αράζουν στο παράθυρο και λιάαααζονται! Επάνω, ο Χοντρός στο χωριό μου, κάτω η Γάτα στη Φολέγανδρο.

Πεθύμησα καλοκαίρι, σου λέω!


Άμα καταλήγεις να πεθυμάς μέχρι και τον κόλπο του Λαγανά, στη Ζάκυνθο, σ' έχει βαρέσει άγρια ο χειμώνας. Ποιός χειμώνας, δηλαδή, γιατρέ μου; Η ρουτίνα και η κλεισούρα, πές καλύτερα....

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2007

Μ' αρέσει η έρημος γιατί έχει ορατότητα

Είναι λίγο σαν τη θάλασσα, μπορεί να κορακιάσεις, αλλά στο πιο ζεστό και πιο ακίνητο. Στην έρημο βλέπεις παντού γύρω σου. Π.χ. (πάνω) πώς κατάφερε και ρίζωσε αυτό το μυστήριο δέντρο; Δεν μοιάζει με στρουθοκάμηλο που χώνει το κεφάλι στην άμμο; Ή (κάτω) πώς ανατριχιάζει η επιδερμίδα της ερήμου στα (καυτά!) χάδια του (θερμού!) ανέμου! Άντε, με τα κλισεδάκια πάλι!

Χάντρες και καθρεφτάκια, και μετά πλατείες...

Επάνω, στα Φιλιατρά, πινακίδα σε αυθαίρετο κτίσμα της εκκλησίας, δίπλα στον αιγιαλό. Μεταξύ των δωρητών και ο πολύς Τομ Πάππας, που ήρθε στην Ελλάδα προ της δικτατορίας, ως «φίλος» της CIA, έκανε μπίζνες, επλούτισε φέρνοντας την Coca-Cola (μπουρπ!) και την αντιπροσωπεία της ESSO (μετέπειτα Exxon). Αν προσέξετε τη χρονολογία, μιλάμε για χουντέικα χρόνια.
Κάτω, πινακίδα από την πλατεϊτσα στην είσοδο του υπέροχου Μουσείου Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Μα ζούσε το 1984 ο Πάππας;


Αγνοώ εάν υπάρχουν κι αλλού στην Πελοπόννησο τέτοιες ευχαριστήριες πινακίδες προς τον Πάπας. Κοκακόλες και βενζινάδικα που παλιότερα ανήκαν στη φίρμα, όμως, υπάρχουν πλέον παντού...

Ανοιξιάτικο απογευματάκι με συννεφιά


Στη Φολέγανδρο, φυσικά! Το κτίσμα είναι σιαμαίο εκκλησάκι, πάνω στο δρόμο για την Άνω Μεριά.

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007

Να παραδεχόμαστε τις αδυναμίες μας!


Είπα το καλοκαίρι να αποτοξινωθώ. Να καθαρίσει ο οργανισμός μου. Να κάνω λίγο off, που λένε... Να δω αν αντέχω χωρίς την τσίκνα, αν μπορώ να σκεφτώ χωρίς το γύρο, αν μπορώ να δουλέψω χωρίς το δίπιττο, αν μπορώ να ζήσω χωρίς το σουβλάκι. Και πάω στο Χορευτό και τι βλέπω; Πώς να μην ξανακυλήσω;

Κουρέλια της μνήμης


Οι γιαγιάδες μου -και οι δύο- είχαν αργαλειό. Ένα τεράστιο ξύλινο τσουμπλέκι με σκελετό από δοκάρια, τα οποία λύνονταν και φυλάγονταν προσεκτικά μέχρι να μαζευτεί αρκετός όγκος παλιών ρούχων, που θα ψαλιδιστούν σε κουρέλια και θα αποτελέσουν την πρώτη ύλη για τις κουρελούδες. Έχω ακόμη πέντε-έξι κουρελούδες, στην πλέξη των οποίων διακρίνω τα φτηνά βαμβακερά μπλουζάκια που φόραγα όταν ήμουν οχτώ-δέκα χρονών.

Ενθύμιον (Β)Ρομίλντας!


Ο προβολέας χρησιμεύει να φωτίζει τη θάλασσα αν (χτύπα ξύλο!) παραστεί ανάγκη. Άρα τον θέλουμε να δουλεύει κι όχι να ξεχωρίζει. Προς τι τον έβαψαν κόκκινο, λοιπόν; Για να φαίνεται καινούργιος;

Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι...


...ή το σιτάρι ή τη βρώμη ή τη σίκαλη ή το κεχρί ή τέλος πάντων, κάποιο δημητριακό! Φολέγανδρος, Πάσχα 2004.

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007

Όνομα και πράμα;

Η ιστορικότητα μιας επιχείρησης είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό ατού σε τούτα τα χρόνια, τα δίσεκτα για τους μικρομεσαίους (και πού να δεις για τους μικρομικρούς!). Είναι, λοιπόν, απολύτως θεμιτό ο καλός τυπογράφος της οδού Θεμιστοκλέους να τονίζει ότι η επιχείρησή του λειτουργεί αδιαλείπτως από το 1961, 46 χρόνια δηλαδής! Όμως, η επωνυμία της δημιουργεί αστείους συνειρμούς σχετικά με την ταχύτητα εξυπηρέτησης. Από πότε είπες, περιμένει;
Αντίθετα, ο κάτωθεν...

Ηλεκτρικές κιθάρες πουλάει ο άνθρωπος, τις περισσότερες σε εκκολαπτόμενους χεβιμεταλάδες. Ακόμη κι αν δεν λεγόταν έτσι, θα έπρεπε να τρέξει στο πρωτοδικείο, να μετονομαστεί!

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

Γκοντζίλα εναντίον Καπνικαρέας!


Στην Ερμού, στην Καπνικαρέα, ένας Γκοντζίλας απειλούσε τα κτίρια. Αποδείχτηκε αέρας κοπανιστός και κενός περιεχομένου!

Και ο καφές είναι σινιέ!


Καφεδοπωλείο στο Παγκράτι. Άνευ σχολίων.

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2007

Η απατηλή τέχνη της φωτογραφίας


Ωραίο και ειδυλλιακό το τοπίο στην Καρδαμύλη, Μεσσηνίας (Αύγουστος 2006), ε; Είστε σίγουροι ότι σ' ένα τέτοιο σπίτι θα θέλατε να περνάγατε τις διακοπές σας και ίσως και το υπόλοιπο της ζωής σας; Θα θέλατε να αγναντίζετε τη θάλασσα από το μπαλκονάκι του;
Ε. λοιπόν, όχι, διότι ακριβώς από πίσω του περνάει ο δρόμος με δεκάδες φορτηγά ιδιαίτερα το καλοκαίρι και εκατοντάδες *αυλόγκαζους, ιδιαίτερα τα βράδια! Απλά, δεν φαίνεται στη φωτογραφία... Και το θέμα δεν είναι τι δείχνεις αλλά τι επιλέγεις να μην δείξεις!

Ένα αναρριχητικό


Χώρα Φολεγάνδρου, Καλοκαίρι 2002, στην αυλίτσα της «Πούντας»

Καθαροδευτεριάτικη ιστορία

Ζουζούνιζαν τα πιτσιρίκια, αντιλαλούσαν τα τσουγκρίσματα στον πεζόδρομο, τσιτσίριζαν τα χταπόδια στο μισοβάρελο την Καθαρή Δευτέρα. Σιγά μην πηγαίναμε εις τας εξοχάς...

Στο υπόλοιπο μισό βαρέλι στέναζαν μερικά γουρουνίσια κομμάτια, έτσι για το καλό. Είχε γεμίσει ο δρόμος από μυρωδιές. Εκεί που οσφραινόμασταν, να σου κι ένας απρόσκλητος πλην ευγενής καλεσμένος...

Ο οποίος (stage 1) οσφραίνεται να δει τι παίζει. Κάτι μυρίστηκε, που λέμε...



Μετά (stage 2) κυαλάρει την ψησταριά. Και είναι έτοιμος να περάσει στο ψητό!



Στο τέλος (stage 3) μας απευθύνει ένα εντελώς ανθρώπινο βλέμμα: ρε φίλε, περ'σεύει τίποτε και για 'μας; Κάτι περίσσεψε...

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Ώρα για φαϊ!


Οι γάτες του Εθνικού Κήπου της Αθήνας. Κάνουν ότι δεν γνωρίζονται, δεν θέλουν να ξέρουν η μία την άλλη, προσπερνιούνται κοιτώντας αλλού. Κάθε μεσημέρι, όμως, μαζεύονται σιωπηρά σε ένα-δυό σημεία και περ'μένουν την φιλόζωη που τους φέρνει το φαϊ! Είναι κάτι γατόνια αυτές!

Του Κουτρούλη ο γάμος! Coutroulis' Wedding!


Βερολίνο, Ιούνιος 1998. Βρίσκομαι για δουλειά αλλά πέφτω στο Love Parade. Ένα εκατομμύριο ξέσαλλοι στους δρόμους, που πίνουν και καταπίνουν ό,τι βρουν μπροστά τους, και ένας ξενέρωτος που την βγάζει με μπιρίτσες! Χαϊμός! Το Wedding είναι στο Βερολίνο, αλλά το Fucking, απ΄ό,τι έμαθα, είναι στην Αυστρία.

Μανία με τα δύσκολα!


Παπαρούνες στη Φολέγανδρο, Πάσχα του 1998. Πήγαν οι αθεόφοβες και φύτρωσαν ανάμεσα στις πλάκες, που σκεπάζουν τη στέρνα του σπιτιού. Λες και γνωρίζουν ότι δεν θα ζήσουν για πολύ αλλά θέλουν τουλάχιστον να το κάνουν με στυλ και σε περίοπτη θέση.

Χαμογελάστε, είναι μεταδοτικό!

Διάλειμμα για διαφημίσεις!


Τα παιδιά του Γυμνασίου του Άη-Στράτη έχουν φτιάξει ένα μπλογκ, όπου δημοσιεύουν τις φωτογραφίες τους. Τις οποίες τραβάνε, εμφανίζουν, τυπώνουν, σκανάρουν και ανεβάζουν στο ίντερνετ!


Το μπλόγκ τους λέγεται «Χαμογελάστε»! Και είναι υπέροχο. Δείτε το!


Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Χαλάει ο καιρός!


Αντε να φτιάξουμε λίγο το κέφι μας! Πρόχειρο ανεμόμετρο στο Άλσος Ιλισίων, τον Ιούλιο του 2003. Όταν βλέπεις έξι ακίνητα φτερά έχει άπνοια. Όταν βλέπεις έναν λευκό κύκλο, φυσάει πολύ. Όταν δεν το βλέπεις καθόλου, έχει νυχτώσει και πρέπει να φύγεις διότι κάνει σκατόκαιρο!

Τι μου θύμισες, τώρα;


Χαζεύοντας στου Δίκυκλου αυτό εδώ, θυμήθηκα μιαν εποχή που τα Εξάρχεια ήταν αθώα*. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε το Μάρτη του 1988.

* Όχι ως αντίθετο του «ένοχα» αλλά ως αντίθετο του «υποψιασμένα»

Περιμένοντας το πλοίο


Καραβοστάσης, Φολέγανδρος, 1998. Μια ζωή περιμένουν οι ερ'μοι οι φολεγανδρίτες και τους τρώει η σκουριά.

Ειρηνική συμβίωση


Καλοκαίρι 1998, Καραβοστάσης Φολεγάνδρου. Ερασιτέχνης καθαρίζει την ψαριά του και τίποτε δεν πάει χαμένο. Η κατσούλα, δεξιά, κρατά απόσταση ασφαλείας διότι «καλά τα εντόσθια που περ'σεύουν αλλά μερικές φορές οι ψαράδες κάνουν πλάκες και μας ρίχνουν στο νερό! Μπλιαχ!»

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2007

Οργιαστικές σπίθες, διονυσιακές φωτιές!


Ωχ, τι 'ναι τούτο; Πείραμα φυσικής; Κάνα σωματίδιο που αναπηδά;


Μπας και είναι κάνα διάγραμμα ανώτερων μαθηματικών;


Μπα, όχι πυροτεχνήματα για το Κινέζικο νέο έτος, που είναι η Χρονιά του Χοίρου!


Μμμμμ, ναι, κοντά έπεσες, ιδιαίτερα όσον αφορά το χοίρο!


Εχτές το βράδυ κόβαμε ένα βαρέλι στο Στέκι για να ψήσομε ένα γ'ρούν' σήμερα Καθαροδευτεριάτικα.

ΥΓ Ηθικό Διδαγμα: Αν θες να μοιράζεσαι την ομορφιά με άλλους κάθε στιγμή έχε μαζί σου μια φωτογραφική μηχανή. Πότε δεν ξέρεις πότε θα συναντήσεις την ομορφιά. Και μην αφήνεις τα αντανακλαστικά σου. Ψάχνε για την ομορφιά!

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007

Αιντε κι εγώ! Bonus


Λοιπόν, αρκετά περιαυτολόγησα. Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου, θεωρώ ότι οι φίλοι είναι ο μόνος μας πλούτος. Άλλωστε, εδώ και πέντε-δέκα χρόνια δεν αναζητώ κάποιους που να συμφωνάνε μαζί μου αλλά που να είναι καλοί άνθρωποι. Πέρα από την πραγματική ζωή (όπερ και το σημαντικότερον!) αποκτώ σιγά-σιγά φίλους και στον κυβερνοχώρο. Προτού έρθω στο μπλογκοχώρι, έβοσκα κάπου e-αλλού, όπου απόκτησα e-μπειρία, e-γνωστούς, e-φίλους (και φίλους) και e-αντιπάθειες, e-τσακώθηκα, e-ξεκατινιάστηκα μέχρι που θυμήθηκα ότι η ζωή είναι εκεί έξω!
Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, όσον αφορά την αλυσίδα που με αφορά, να την σταματήσω εδώ, καθώς δεν ξέρω αρκετούς/ες από τούτο το σύμπαν. Κι όσους εκτιμάω, τους εκτιμήσαν άλλοι πριν από μένα και τους έχουν ήδη προτείνει. Μην με θεωρήσετε ζαβολιάρη, έχετέ μου e-μπιστοσύνη ότι είμαι αρκετά γερό θεμέλιο για την πυραμίδα.
Καλλίδρομο, Μάρτης 1988.

ΥΓ Καπετάν Ημίαιμε, σε χρεώνω δύο καραφάκια τσίπουρο! Πληρωτέα στην πλατεία του Περιβολιού Γρεβενών, τον προσεχή Αύγουστο.

Αιντε κι εγώ! Part V


Μου αρέσει η φωτογραφία (καλά, κι αυτό το φανταζόσασταν!). Ίσως επειδή φοβάμαι τη λήθη, την αμνησία. Κάποιος μεγάλος και τρανός έλεγε ότι όταν φωτογραφίζεις κάτι, το αποσπάς από τη θέση του και το παίρνεις μαζί σου. Υπ' αυτήν και μόνο την έννοια είμαι πολύ πλούσιος. Εδώ, η βυθιζόμενη γέφυρα στα Ίσθμια.

Αιντε κι εγώ! Part IV


Είμαι τρομερά τεμπέλης και καθόλου σπορτίφ τύπος. Όποτε πάω κάπου, που μοιάζει με «περιπέτεια» (εντός πολλών εισαγωγικών) έχω τους λόγους μου! Πρέσπα (Μεγάλη, εννοείται!), Νοέμβριος 1996.

Αιντε κι εγώ! Part III


Μ' αρέσουνε οι εκδρομές στη Φύση, πράμα που θα έχετε ήδη ψιλοϋποψιαστεί. Συγκεκριμένως, μου αρέσει να κάθομαι στη Φύση και να διαβάζω. Να πίνω τον καφέ μου, να μιλάω με το σκύλο μου, να σουλατσάρω, να χαζεύω. Εδώ, ένα φυλλοβόλο πάνω από τον Άγιο Γερμανό Πρεσπών, το Νοέμβρη του 1996.

Αιντε κι εγώ! Part II



Έχω ένα σκύλο! Και ως προς τους κατιόντες συγγενείς μάλλον μ' αυτόν θα μείνω. Εκτός εάν ως συγγενείς λογίζονται και μερικές δεκάδες φίλοι και ιντερνετόφιλοι, που μάλλον θα πρέπει.
Εδώ, στη Γκιώνα, Δεκέμβρης του 2001, μόλις τον έχω ψαρέψει ως κούταβο από το Πεδίο του Άρεως. Είναι η πρώτη του φορά που βλέπει χιόνι. Ευτυχώς, το βράδυ βρέθηκαν κάτι μαστόρια αλβανοί που έκτιζαν έναν οικισμό με καλύβες και μας άνοιξαν τη μία, να διανυκτερεύσουμε...

Αιντε κι εγώ! Part I


Αφού με κάλεσε ο καπετάνιος, τι να κάνω, αυτοσυστήνομαι! Αλλά θα τα πώ με φωτογραφίες, διότι με τις λέξεις δεν τα πάω καλά. Στο ερασιτεχνικό επίπεδο, εννοώ.
Λοιπόν, μου αρέσουν τα ταξίδια. Στο ενδιάμεσο βολεύομαι με τα ξύδια. Μεταξύ άλλων έχω πάει στη Γένοβα τον Ιούνιο του 2001.

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2007

Ένα πανκ δέντρο!


Στην Αρχαία Ολυμπία, τον Απρίλη του 2006, ένα δέντρο κάνει ό,τι μπορεί (του κεφαλιού του!) για να διαφοροποιηθεί από τα υπόλοιπα. Σύμφωνα με αυτό τον υπέροχο ορισμό, είναι ένα punk δεντράκι!