Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

«Time flies like an arrow...


...fruit flies like bananas» είχε πει ο μεγάλος Μαρξ. Ο Γκράουτσο.
Αλλά οι δικές μου μυίγες πολύ ξύνονται στη μυιγοσκοτώστρα και δεν θα τα πάμε καλά!

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Ο νονός είχε εμμονές, μαύρο χιούμορ ή απλώς αφελή αθωότητα;


Ποτέ δεν θα μάθομε.


Πάντως, διαφήμιση αποκλείεται νάναι.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Ένα το χελιδόνι...


... και η Άνοιξη ακριβή!
Πολύ ακριβή, ρε παιδιά, και πού να μπει και το καλοκαίρι...

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Νύχτωσε


Το καλό με τις παρατεταμένες (αν και ακούσιες) διακοπές στο χωργιό είναι ότι βλέπεις συχνά την ανατολή του φεγγαριού.
Το κακό είναι ότι τηνε βλέπεις μετά από τρία τσίπουρα και δεν σούρχεται κάνας ευρηματικός τίτλος.




Κάτω, μια λεπτομέρεια της αποπάνω.


Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Τι είναι το ίντερνετ; Σε μια φωτογραφία.


Γάτες και πορνό. Cats and porn, που λέν' οι Αμερ'κάνοι.


Bonus κι άλλες δύο για να χαρεί το μάτι, βρε παιδί μ΄!


Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Λουλουδικά φρέσκα και σημερ'νά!


Δεν υπάρχει πιο ωραίος τρόπος να κρύψεις μια άθλια κολώνα με μπετόβεργες από μια μπουκαμβίλια.


Ή ένα άσχημο συρματόπλεγμα από μια ολάνθιστη ροϊδιά.

ΥΓ στο χωργιό χαλαρώνω τόσο που δεν παίρνω καν μια φωτογραφική μηχανή στη βόλτα.
Κι άντε μετά να βγάλεις εικόνες της προκοπής με το Samsung GT-B2710 (ή κάπως έτσι...)

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Άιντε, σιγούλια-σιγούλια να ανεβαίνομε προς τα ορεινά μας


Λουλουδικό, το 2010 στη Βάλια Κάλντα.


Αυτοί οι μπόμποι λέγονται bombus lapidarius




 Αγριολούλουδο, στην εκκλησία της Λάιστας


Μια γουρούνα στο Περιβόλι Γρεβενών.
Κουκλάρα δεν είναι η αθεόφοβη;


Φθινοπωρινές αποχρώσεις στις νεαρές οξιές. Σεπτέμβρης του 2010.


Θα θυμηθούμε παλιοπαρέες, θα τραγουδήσομε σκυλάδικα κι ας γίνουμε ρεζίλι των σκυλιώνε.


Θα σταματήσομε στη Μόρφα να χαζέψομε τη θέα
(κλίκ του ενλάρτζ!)


Κι άλλες φθινοπωρίζουσες οξιές!

Μα ποιό γαϊδούρι ρίχνει γάτες απ' τα μπαλκόνια;


... και μας λερώνουνε τα αμάξια;


Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Σκ'λιά, γουμαράγκαθα και άλλα τινά...


Τα σκ΄λιά στη Βοβούσα. Επάνω, η άσπρη Λίζα, ντροπαλή και σκιαγμένη. Αποφεύγει τους ανθρώπους. Κάτω, η μαύρη Ρίκα (εκ του Ούλρικε). Λυσσάρα, τζόρας, αγαπάει τα παιδιά και μισεί τις κότες, γι' αυτό την περνάει αλυσοδεμένη, όπως περίπου κι εκείνη από την οποία έλκει το όνομά της. (Ενημέρωση: και πήγε όπως η νουνά της: την έφαγαν οι λύκοι)



Ένας ωραίος κισσός κι ένα μοναχικό γαϊδουράγκαθο στη Βοβούσα.



Αρκουδόρεμα και φερτές ύλες, δηλαδή κοτρώνια και κορμοί, μέσ' στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού.


Και τέλος, δύο περυσινές μάκρο απ΄το χωργιό μου. Η γνωστή αράχνη στην εξώπορτα και κάτι κόκκινα μυρμηγκάκι απου το ρίξαν στο φαΐ.


Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Η χλωρίδα και η πανίδα του χωργιού μου


Έχομε πολλά πλατάνια. Έχομε κι άλλα δέντρα αλλά όχι εκεί που κάθομαι για να χαζέψω τα δραματικά ηλιοβασιλέματα.  Βελλάσκεθ, λέμε!


Μυίγες, πολλές μυίγες!


Και σαυρίτσες που τις τρώνε!


Από τις σαύρες, οι μύγες παθαίνουν τόσο άγχος που πνίγουν την αγωνία τους στο πιοτό.


Άλλα ζώα παθαίνουν κατάθλιψη όταν βλέπουν αυτό το κούτσουρο, γιατί νομίζουν πως είναι πάγκος του χασάπη ή -ακόμα χειρότερα- για τον πέλεκυ του δήμιου.
Στην πραγματικότητα είναι ένα κομμάτι μουργιάς, που χρησίμευε για σκαμνάκι πριν 40 χρόνια αλλά τώρα -λόγω κοιλιάς- το χρησιμοποιώ για υποπόδιο. Σκίμποδα, βρε παιδί μου!


Φυτεύομε και ηλιοτρόπια.


«Καλό αυτό! Χαχα... Το άλλο με το γάτο στον κτηνίατρο, το ξέρεις;»


 «Πιάστε με πρώτα, αν μπορείτε... Στον κτηνίατρο σε πήγαν εσένα και σου κόψανε τα σαλτανάτια σου!»


«Ας αλλάξουμε καλύτερα θέμα κι ας γράψουμε το γάτο στα ... όχι, άσ'το καλύτερα!»


Κατά τα λοιπά, έχομε παπαρούνες και αμπελίνες, αναρριχητικά που κάνουν ωραίο πράσινο φόντο αλλά θέλουν τακτικό κλάδεμα για να μην πλημμυρίσουν τον τόπο.


 Σπάρτα (δις ιζ...), καρυδιές, πουρνάρια και μουριές.


Και τέλος, η πιο πρόσφατη πρωτοβουλία του συλλόγου μας: παιδική χαρά για μυίγες.
Εδώ η τραμπάλα!

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Πώς επέρασα το Πάσχα μου...




Εφέτος το Πάσχα έφυγα από το χωργιό και ανέβηκα στο ακόμη πιο χωργιό.
Αμέσως άνοιξα το παράθυρό μου.


Μετά, έκανα με τη σκούπα έξωση στον κύριο και την κυρία Κουνουπόσαυρου, που λυμαίνονταν τη βεράντα (συγκρίνετε το μέγεθος των τεράτων με το καρφωμένο πηχάκι του ταβανιού).


Ύστερα, αυτομαστιγώθηκα που έχω αφήσει άβαφη την αυλόπορτα εδώ και καμιά δεκαετία.
Αδίκως υπέφερα, διότι αγνοούσα πως ήδη έχει παραγγελθεί καινούργια.


Στο μεταξύ, κάναμε διάφορα πράγματα που προκαλούσαν σε κάποιον ακατάσχετη αντανακλαστική σιελλόροια (τιμώ τη μνήμη του Παυλώφ).
Αυτή τη φωτό τηνε τράβηξε άλλος αλλά με τη δική μου μηχανή.
Τηνε δημοσιεύω εγώ, μπας και φιλοτιμηθεί να ενημερώσει το μπλόγκ του.


Κατόπιν, ζήλεψα τα τριαντάφυλλα του ξαδέρφου μου και πολλών άλλων.
Και φύτεψα οκτώ καντιφέδες και ισάριθμα βασιλικάκια.
Ελπίζω μέχρι το καλοκαίρι να έχουν γίνει θάμνοι.


Τέλος, επιστρέφοντας, αναφωτήθηκα ποιός νάχε περάσει απ' εδώ Πασχαλιάτικα και τούχαν στρώσει το δρόμο με λουλούδια. Από κουτσουπιά, παρακαλώ, που όπως πληροφορούμαι, τόσο στα αγγλικά όσο και στα γαλλικά λέγεται «δέντρο του Ιούδα». Χμμμ... κάνας επίσημος θα ήταν.