Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Νέα απ' το χωργιό


Άμα κάτσετε για τσίπουρο στο καφενείο και εμφανιστεί τούτη ΄δώ, η ρουφιάνα, να ξέρετε πως ο μεζές δεν θα περιλαμβάνει κεφτεδάκι, σαλαμάκι, λουκανικάκι.
Μόνο το τυράκι και τη ντομάτα μου άφησε, η αθεόφοβη!


Οι λιακάδες, όσο κρύο κι αν κάνει, είναι υπέροχες.


Φυσικά, στα υψόμετρα, καλό είναι να υπάρχει και τζάκι. 
Καλή χρονιά νάχουτε και σκατά στο ρατσισμό και το φασισμό.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Επισκέψεις


Ήρθε κι ένας νέος φίλος (Ok και δύο παλιοί) και ξαλεγράραμε λιγάκι.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Μια βόλτα στην Ακράτα με έναν εμμονικό μύωπα


 Βαρέθηκα να κάθομαι σπίτι και να βλέπω απ' το παράθυρο
τα λελούδια του γείτονα να λάμπουν στο ηλιοβασίλεμα


Έτσι, πήγα μια βολτούλα μέχρι το γνωστό καφενείο, «Το Νέον».
Απέναντι είναι το καφενείο «Το Παλαιόν», έτσι είμαστε στο χωργιό!


Πήγα και το σχέδιο (προηγούμενη δημοσίευση) με την αρκούδα Ursula, στον παραλήπτη του.
 Κι εκεί που χάζευα τα ωραία ακροκέραμα του κτιρίου, το οποίο
στεγάζει και τη δημοτική πινακοθήκη του χωριού,
το μάτι μου σκάλωσε σε ένα παράταιρο.
Το πέμπτο απ' τα αριστερά στην αποκάτω φωτογραφία είναι γωνιακό.
Μια πιο προσεκτική παρατήρηση έδειξε πως υπάρχει μια τόση-δα γωνιούλα!


Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Ζωγραφίζοντας


εμπνευσμένο από τις περιπέτειες του καφενείου


και κάτι πιο ρεαλιστικό (θάθελα)

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Κι άλλα μελισσοσκίτσα



Η κορυφογραμμή στο τελευταίο σκίτσο (προσπαθεί να) είναι αυτή.

Για να περνά η ώρα...

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Αντίο


22 Ιανουαρίου 1929 - 17 Ιουνίου 2016

Επικήδειος της 18 Ιουνίου 2016
Όπως τον εκφώνησε ο μεγάλος του γιός, στον Άγιο Σπυρίδωνα, Μαρμάρων, Αιγείρας

Ο Βλάσης Γιαννόπουλος, ο δάσκαλος, ο αγαπημένος μας, έφυγε χθες το πρωί με τον τρόπο που έζησε σε όλη του τη ζωή: με ευγένεια και αξιοπρέπεια.


Ο πατέρας μας μεγάλωσε στα σκληρά προκατοχικά, κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια με στερήσεις και δυσκολίες τεράστιες, με μοναδικά όπλα την αγάπη και τη δροντίδα των γονιών του και τη δική του αστείρευτη θέληση για μια καλύτερη ζωή. Σπούδασε, διορίστηκε στη Χίο, γνώρισε τη μάνα μας – μια αγάπη που κράτησε 62 χρόνια-, γέννησαν κι ανάθρεψαν τον Αρίστο και μένα, με τις αξίες που διέκριναν και τους δυο τους: την αγάπη στον πλησίον, την φιλομάθεια, την ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη στους αδύναμους.


Από τα χέρια του δάσκαλου επί δεκαετίες πέρασαν πάνω από 2.000 παιδιά. Όλα τους είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν τη γελαστή παιδαγωγική του Βλάση, την έγνοια του για το καθένα ξεχωριστά και βέβαια τις τσιμπιές του στα δροσερά τους μαγουλάκια.


Ο πατέρας μας λάτρευε τα παιδιά. Το επάγγελμα που διάλεξε, ίσως χωρίς να το πολυγνωρίζει όταν το έκανε, απεικόνισε με τον πλέον σαφή τρόπο τουν ψυχικό κόσμο του πατέρα μας: φώς, αγάπη, αισιοδοξία.
 

Ο Βλάσης είχε μιαν ακόμα μεγάλη αγάπη: τη Βελλά του. Τα πλατάνια, τα νερά, την πλατεία, τους ανθρώπους της. Για τον πατέρα μας, το χωριό του ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τις ρίζες του. Ήταν ανάσα, χαρά, μια ευλογία που την απόλαυσε μέχρι λίγο πριν από το τέλος, το φετινό Πάσχα.

Ο Βλάσης Γιαννόπουλος έζησε μια μεγάλη και όμορφη ζωή. Κατόρθωσε με την αγάπη του να κερδίσει την αγάπη, τη φιλία και το σεβασμό χιλιάδων ανθρώπων. Και φυσικά την αγάπη και την αφοσίωση της γυναίκας του, των παιδιών του, των συγγενών του, όλων μας. Ένας φωτεινός άνθρωπος που πήγε να συναντήσει το Φώς.



Καλο ταξίδι πατέρα!

Κουράγιο μάνα!



 
Και μια φωτό πριν τέσσερα χρόνια

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Μια ωραία τοιχογραφία στην Ακράτα Αχαΐας

Το ότι μου αρέσουν οι δημόσιες τοιχογραφίες δεν το έχω κρύψει ποτέ.


Προχτές, λοιπόν, που ανηφόριζα τον πεζόδρομο της Κανελλοπούλου προς την πλατεία Ελευθερίας,
ψάχνοντας για ένα συμπαθητικό καφενείο που είχα διαβάσει στο ίντερνετς, βλέπω αυτό.


Ο (τυφλός) δάσκαλος Περεσιάδης, η Γκόλφω με τον Τάσο της
και αριστερά οι κυρίες της Ακράτας, του τέλους του προπερασμένου αιώνα, που μαθαίνουν ζωγραφική.
Το κτίριο στεγάζει την πινακοθήκη του χωριού.
Το καφενείο είναι στο ισόγειο.



Από την τοιχογραφία δεν μπορούσαν να λείπουν οι ποταμίσες πέστροφες.



Πατήστε στη φωτογραφία, να μεγαλώσει, για να διαβάσετε τα «τι» και τα «πώς» της υπέροχης ζωγραφιάς!

Πάσχα στο χωργιό


Μου λένε πως 72 χρόνια είχε να γίνει Ανάσταση στο χωριό.
Από το 1944, αν με εννοείς.
Το χωριό δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ.


Φέτος μαζεύτηκαν καμιά διακοσαριά άτομα.
Και πολλά χαριτωμένα πιτσιρίκια!
Ζωντάνεψε η πλατεία.


Και μετά, βουρ στο καφενείο για μεζέ!

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Καλοκαιριάζει


καιρός να κατεβαίνουμε κάτ' απ' τ' Αυλάκι.


Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Εντάξει, το τερματίσανε!


Πάω στο χωργιό μου να βόσκω σαλιγκάρια και να φυτεύω ρίγανη!

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Πρόπερσι στη Βοβούσα

 Βαριόμασταν σα τεμπελόσκυλα
και είπαμε να ενεργοποιηθούμε λιγάκι


Πήγαμε, λοιπόν, προς το λάκκο του Παπά να χαζέψομε την
τοπική χλωρίδα και πανίδα. 
Το ριτρίβερ του γείτονα πλατσάναγε σα μουρλό.


Κι εμείς περιμέναμε τους πεζοπόρους για να τους πάρομε στην επιστροφή.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Ο δεύτερος θάνατος του Δον Χοσέ

Χτες, εκεί που είχα πάει στα Ιλίσια, για μια δουλειά, περνάω από ένα παρκάκι. Και τι βλέπω; 


Την προτομή ενός μεγάλου Κουβανού επαναστάτη


Κι από κάτω, την πινακίδα εγκαινίων. 



Αχ, δον Χοσέ Μαρτί, αν ήξερες πως έναν αιώνα μετά το θάνατό σου, το άγιο όνομά σου θα εμφανιζόταν μαζί με το όνομα του Σουλτάνου των κλαρινογαμπρών, ίσως να είχες παρατήσει τα σχέδιά σου για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση και να τόχες ρίξει στα μπάνια και τα κοκτέιλς.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Αναχωρήσεις

Ο Γιάννης, ο Αλέκος κι ο Τρόμπας.
Φευγάτοι, πλέον, και οι τρεις.
Μάης, 2006.
Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ.
(πρώην) Ελληνικό, Γλυφάδα.
Φυσούσε απίστευτα!


Ο Γιάννης Καλαϊτζής αγαπούσε τα σκυλιά.
Και ιδιαίτερα τα λαμπραντόρ.
Όποτε έβλεπε τον δικό μου, τρελαινότανε.