Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Ένας σκύλος στο ποτάμι


 Α, χελόου, μπέιμπ! Είμαι ο ναυαγοσώστης του Αχελώου και ήρθα να σε σώσω!



Κρίμα, δεν θέλει να την σώσω. Κανείς δεν μ΄αγαπάει...


Ας κάνω ένα μπανάκι στον Άσπρο...


Μα σίγουρα δεν θέλετε να σας σώσω, Δεσποσύνη;


Στο μεταξύ, όσο κολυμπάω ας τινάξω τα νερά από πάνω μου!
Γιατί είμαι πανέξυπνος, το λέει και τ' όνομά μου!

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Πουλάκια


Αυτό είναι ο Παλαιοκώστας του χωργιού μου. 
Από κάποιο κλουβί το έχει σκάσει.


Αυτό είναι μια νότα και δεν το ξέρει.


Αυτό έκατσε στην κεραία για να έχει καλό σήμα όταν τουιτάρει.


Και τούτο ξύπνησε αργά γιατί έβρεχε αλλά το τσίμπησε το σκουληκάκι.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ιστορίες μ΄ αρκούδες.



Φέτος είδα τρεις φορές αρκούδα. Την πρώτη φορά, τέλη Ιουνίου, ήταν νύχτα στη Βοβούσα, όταν ακούσαμε τα σκυλάκια του ξενώνα να γαβγίζουν, μανιασμένα, κλαίγοντας. Βγήκαμε έξω, οι δύο που είχαμε μείνει όλοι κι όλοι, και φωτίσαμε το χωράφι, βορειοδυτικά, με έναν παλιοφακό που βρέθηκε πρόχειρος. Ο άσπρος κούταβος μόλις μας είδε να βγαίνουμε, χώθηκε με ένα σάλτο στην αποθήκη και συνέχισε να γαβγίζει από την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων. Η μαύρη κουτάβα, πιο γενναία, γάβγιζε στο σκοτάδι. Ξαφνικά, βλέπουμε δύο ματάκια να γυαλίζουν στα 30 μέτρα. Ξέροντας ότι τα χόρτα εκεί είναι ψηλά, λέω «πρέπει να είναι ψηλό ζωάκι, γιατί αν ήταν κουνάβι, ασβός ή αλ'πού, τα ματάκια του θα φαίνονταν διακεκομμένα πίσω απ' τα χόρτα» και μετά συνειδητοποιώ πως η Πίνδος δεν έχει ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις ή γκνού άρα πρέπει να είναι... «Αααρκούδαααα, μαλάκααααα!». Την άλλη μέρα λείπανε πέντε χήνες.


Την δεύτερη φορά, μέρα-μεσημέρι, τέλη Ιουλίου, κατηφορίζοντας από Μόρφα προς Βοβούσα, βλέπω με τη δεξιά άκρη του δεξιού ματιού μου ένα στρουμπουλό καφέ σκυλάκι να κουτρουβαλάει στο πρανές, μέσα στο δάσος. Πάνω που αναρωτιέμαι μα ποιός φέρνει κοπάδια με τσομπανόσκυλα μέσα στο δάσος, προσέχω ότι το «τσομπανόσκυλο» είναι χοντροκώλικο (όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν), έχει κοντή ουρίτσα και στρογγυλά αυτάκια. Και τρέχει σαν διάολος! Γιατί είναι... «Ααααρκούδααααα, κλείσε τα παράθυρα μην είναι η μάνα της εδώ γύρωωωω!». Λες και άμα τσαντιζόταν η mama-Bear, θα μας γλίτωναν τα παράθυρα του Kangoo.

Η τρίτη, ήταν στο Γράμμο, στο δρόμο Πεύκου-Νεστορίου, λίγο έξω από το Πεύκο. Γυρνάμε από Γράμουστα και τα άλλα δύο αυτοκίνητα με αφήνουν να προηγηθώ, επειδή το Kangoo φοράει ρεζέρβα και δεν είμαστε πολύ σίγουροι ότι θα αντέξει. Έχω βάλει ένα CD με μουσική του Ένιο Μορικόνε από τον κινηματογράφο, οι κοκόνες που μεταφέρω έχουν γλαρώσει κι εγω προσεύχομαι στον Ήφαιστο και στον Προμηθέα Πυρφόρο να αντέξει η ρεζέρβα για να μην ξανατραβιόμαστε νυχτιάτικα. Και ξαφνικά... σαν να εμφανίστηκαν μαζί ο Έλβις Πρίσλεϊ,  οι Μπήτλς, οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι Κουήν και οι Νιρβάνα. Ταυτόχρονα! Στο παιδικό πάρτι της ανιψιάς σας! Οι κοκόνες ξυπνάνε με ένα ουρανομήκες ουρλιαχτό «Αααααααααααααααα...ρκουδάαααααααααακιιιιιιιιιιιιιι!» γιατί στην απέναντι λωρίδα του δρόμου ένα χοντρό (και χοντροκώλικο) αρκούδι στέκεται όρθιο και αναρωτιέται τι είναι αυτά τα φώτα και ο θόρυβος. Και ξαφνικά πέφτει στα τέσσερα, περνάει μπροστά από το αυτοκίνητο (Ευχαριστώ, Άρη, για τα καινούργια δισκόφρενα και τις δισκόπλακες!) και αρχίζει να τρέχει πανικόβλητο μπροστά μας για καμιά πενηνταριά μέτρα.

Φωτογραφικά πειστήρια δεν έχω, γι' αυτό παραθέτω ένα πρόχειρο σκίτσο από την τελευταία συνάντηση. Ok, το δεξί μου χέρι δεν είναι τόσο λεπτό και η μύτη της συνοδηγού μου είναι πιο ωραία στην πραγματικότητα. Του χρόνου, όμως, θα πάρω GoPro!

Ηθικόν Δίδαγμα: αφού τόσα χρόνια που γυρνάω στην Πίνδο δεν έχω δει παρά μόνο κουράδες και νυχιές αρκούδες κι αφού φέτος δεν έγινα ιδιαίτερα γάτος (ίσα-ίσα, το καλοκαίρι με πόναγε φρικτά η μέση μου), παναπεί ότι χαζέψανε τα αρκούδια. Γιατί στις δύο τουλάχιστον συναντήσεις, τα ζώα ήταν νεαρά, έξι με επτά μηνών.


Ενημέρωση: βρήκα ένα σχετικό τζιφάκι στο ίντερνετς και το δημοσιεύω

Ακόμα μια περίεργη συνάντηση με το θάνατο

Την πρώτη φορά που το είδα, νόμισα πως ήταν αριστερίστικος βανδαλισμός πάνω σε κάποιο τυχαίο προσκυνητάρι. Αλλά ιδιαίτερα σ' αυτή την περιοχή, του Βάλτου, δεν βρίσκεις και πολλά σφυροδρέπανα. Βρίσκεται εδώ, λίγες εκατοντάδες μέτρα νότια από το Μενίδι Άρτας, στο δρόμο Άρτας-Αγρινίου. Την δεύτερη φορά, σταμάτησα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα στον παράδρομο.




Το σφυροδρέπανο δεν ήταν βανδαλισμός, τελικά. Ήταν σύμβολο πίστης.
Κάτω, στη λεπτομέρεια, φαίνονται οι τρύπες στο περίγραμμα, ώστε το βράδυ να φωτίζεται το σύμβολο.

 

Και μέσα η φωτογραφία ενός ανθρώπου με ευγενική μορφή και γλυκό χαμόγελο.
Κρίμα!



Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Οι γάτες της γειτονιάς μου ξεσηκώθηκαν


Όχι μόνο την αράζουν όλη μέρα πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα...


... αλλά ορισμένες καπαρώνουν και θέσεις. Reservee, λέμε!


Το μέλλον βρίσκεται σε καλά χέρια


Στιβαρές χερούκλες!



Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ΟΚ, βρε σεις, ζώ ακόμη.



Απλώς βαργιέμαι να γράψω κάτι. Άσε που δεν έχω και πολλές φωτογραφίες...
Υγιαίνετε...