Φεύγουν ένας-ένας οι φίλοι

Έφυγε την Κυριακή ο Σπύρος Μαρκόπουλος, ο δασκαλάκος που 'ταν λεβεντιά. Τον ήξερα χρόνια, διακοπές, βόλτες με τις μηχανές, σαχλαμαροκουβεντούλες στο Στέκι. Τον τελευταίο καιρό είχαμε χαθεί, δεν απόρησα, πάντα ήταν πολυάσχολος. Υπέθεσα ότι έτρεχε για το διδακτορικό του. Μέχρι που ήρθε χτες το η-μέιλ με ένα από τα κείμενα που παραθέτω στο λινκ. Δεν νομίζω πως θάθελε να τον αποχαιρετίσουμε με κάτι θλιβερό, ήταν αισιόδοξος άνθρωπος. Γι' αυτό βάζω ένα γκράφιτι που είδα προχτές, την ημέρα του θανάτου του, στα Εξάρχεια. Καλό δρόμο, Σπυράκο...
Λινκς: 1, 2, 3, 4 και 5.

EDIT: σοκαρίστηκε μια e-φίλη με τις χαρωπές φωτογραφίες να πλαισιώνουν την είδηση του θανάτου ενός νέου και ξεχωριστού ανθρώπου. Ναι, το καταλαβαίνω. Μα για έναν τέτοιον άνθρωπο δεν ταιριάζουν οι θλιβερές, μουντές εικόνες. Αλλά η δημιουργικότητα...