Δεν είναι εύκολο να ζεις στα Εξάρχεια.
Κάθε μέρα πρέπει να αντιμετωπίσεις τη βρωμιά στα πεζοδρόμια,
τις άχαρες πολυκατοικίες, τους μοναχικούς συνταξιούχους,
τα πρεζόνια με το θολό βλέμμα, τους ξέχειλους κάδους σκουπιδιών,
τους ΜΑΤατζήδες και τους ΔΕΛΤΑδες που περιφέρονται ασκόπως,
έχοντας μια γκλομπιά ως απάντηση για κάθε ερώτημα,
και βέβαια
τους επαναστάτες χωρίς αιτία που κατεβαίνουν από τις γειτονιές τους
για να κάψουν κάνα φτηνό αυτοκίνητο...
Κάθε μέρα πρέπει να αντιμετωπίσεις τη βρωμιά στα πεζοδρόμια,
τις άχαρες πολυκατοικίες, τους μοναχικούς συνταξιούχους,
τα πρεζόνια με το θολό βλέμμα, τους ξέχειλους κάδους σκουπιδιών,
τους ΜΑΤατζήδες και τους ΔΕΛΤΑδες που περιφέρονται ασκόπως,
έχοντας μια γκλομπιά ως απάντηση για κάθε ερώτημα,
και βέβαια
τους επαναστάτες χωρίς αιτία που κατεβαίνουν από τις γειτονιές τους
για να κάψουν κάνα φτηνό αυτοκίνητο...
Για να αντέξεις, λοιπόν, καταλήγεις να αναζητάς την ομορφιά, όπου κι αν την βρείς.
Όπως σ' αυτή την περιπλανώμενη έκθεση φωτογραφίας,
σήμερα συνάντησα στο Κηπάκι της Τσαμαδού.
5 σχόλια:
Φωτογραφικά και ένα καμμένο αυτοκίνητο έχει ενδιαφέρον.
Σαν "επαναστατική" γυμναστική, δεν το συζητάω, απαράδεκτο
ίσως θα πρέπει να ζεις όλα τα άλλα γιά να σε ομορφήνει η εικόνα εκτεθειμένη στα καμμένα και στα ερείπια.Δεν ξέρω, εμένα αυτή η ομορφιά μου δίνει ατελείωτη θλίψη και απελπισία..
δ
Ο τίτλος της ανάρτησης τα λέει όλα πάντως. Και παραπάνω!
Αλλουφάνη: «επαναστατική»; Ποιά επαναστατική;
Δήμητρατ: Εμ, τι λέμε, καλή μου; Με τα χίλια ζόρια κρατιέμαι μακριά από τη θλίψη.
ΠανωςΚ.: ακριβώς!
Κρατιέσαι; Άμα τα καταφέρνεις είναι καλά....
Φιλάκι στο μαγουλάκι και μετά το Πάσχα θέλω μπυρίτσες, ναι;
Δημοσίευση σχολίου