Ιστορίες μοτοσικλέτας III

Στη μνήμη του Περικλή με το ωραίο χαμόγελο
Στη μνήμη της Δώρας με τα ωραιότερα πράσινα μάτια
Στη μνήμη της νεότητάς μας.

Το καλοκαίρι του 1986 ήταν το τελευταίο της ανεμελιάς. Η φοιτητική μου ζωή είχε λήξει οριστικά και αμετάκλητα. Και αποτυχημένα. Τον Σεπτέμβριο έπιανα δουλειά.
Έτσι ήταν τότε: αποφάσιζες να πιάσεις δουλειά και πήγαινες σε μια δουλειά.
Με μια φίλη, λοιπόν, ξεκίνησα από την Αθήνα με τη μοτοσικλέτα και το ίδιο βράδυ φτάσαμε στη Χαλκιδική. Κάπου εδώ. Το ταξίδι ήταν μια κόλαση. Ζέστη, κραδασμοί, φασαρία αλλά ήμασταν 24 χρονώ και δεν χαμπαριάζαμε και πολλά. Ούτε χάρτες, ούτε GPS, ούτε ειδικές στολές για τη μηχανή. Ένα κράνος κι αυτό χωρίς ζελατίνα. Κάπου στο θεσσαλικό κάμπο, μέσ' στο καταμεσήμερο του Ιουλίου, είδα να έρχεται καταπάνω μου ένα θηριώδες έντομο. Η σύγκρουση ήταν μοιραία για τον μπάμπουρα, ο οποίος τέλειωσε τις μέρες του ανάμεσα στην επένδυση του κράνους και το αριστερό αυτί μου. Κακό κάρμα...

Εκεί, στο αυτοσχέδιο κάμπινγκ, στο Πλατανίτσι, τα πράγματα ήταν απλά: μια κοινή κατσαρόλα για όλους, δύο λάμπες με μπαλαντέζα από το απέναντι δημοτικό κάμπινγκ, ένα λάστιχο για το πλύσιμο και -λίγο μακρύτερα- μια αυτοσχέδια τουαλέτα με μπόλικο ασβέστη. Όποιος ήθελε να τηλεφωνήσει στη μάνα του, ανέβαινε στη μοτοσικλέτα και πήγαινε στο κάμπινγκ ή στη Σάρτη, όπου περίμενε ώρες στο τηλεφωνείο για να βγάλει γραμμή.

Οι μοτοσικλέτες ήταν το μοναδικό μέσο και τα τρικάβαλα ο κανόνας. Δεν υπήρχαν γκάτζετς που να χρειάζονται φορτιστές, αμφιβάλλω αν είχαμε κανένα ραδιόφωνο. Ο καθένας και η καθεμία έστηνε το αντίσκηνο όπου εύρισκε, αρκεί να μην ενοχλούσε τους διπλανούς. Χώρος υπήρχε μπόλικος, χορτάρι άφθονο, σκιά υπεραρκετή και κυρίως καλή διάθεση.

Εγώ είχα στήσει το αντίσκηνο μπροστά στο «πάρκινγκ», με θέα στην παραλία και στο ξημέρωμα. Αντέχαμε τον ήλιο. Δεν θυμάμαι να είχαμε αντηλιακά, αμφιβάλλω αν είχαμε κανένα εκδρομικό φαρμακείο. Ο καθένας ερχοταν με ό,τι μέσο είχε και έφερνε ό,τι είχε.

Ο φίλος μου, ο Π., ηρθε με τη μοτοσικλέτα που πριν 19 χρόνια τον είχε φέρει από το μαιευτήριο. Σήμερα ο Π. έχει δύο παιδιά. Και η εικονιζόμενη Ζούνταπ 175 cc δουλεύει ακόμα!

Είχαμε και έναν γλάρο, που είχε σπάσει τη φτερούγα του και τον ταΐζαμε μέχρι να στανιάρει. Δεν θυμάμαι τι απόγινε.

Οι διαδικασίες ήταν αυτοσχέδιες. Το ξύρισμα γινόταν (εάν και όοοοποτε) στον καθρέφτη της μηχανής. Τα ίδια είχαμε κάνει και την προηγούμενη χρονιά.

Και επειδή όλοι ήμασταν με σαράβαλα, τις επισκευάζαμε όπως-όπως, μεταξύ μας.

Παραδίπλα, είχε ένα λιβάδι με γρασίδι. Μόλις έπεφτε ο ήλιος, βγαίναμε για μπάλα, για φρίζμπι και φυσικά για φλερτ.

Καλά ήτανε... Κάναμε γνωριμίες, ερωτευτήκαμε, γελάσαμε και μεθύσαμε, τόσο που απορώ πώς επιβιώσαμε.

Αυτές ήταν οι τελευταίες ανέμελες διακοπές.

Αύριο φεύγω για δύο εβδομάδες. Καλές διακοπές να 'χετε, όσοι πάτε διακοπές.