Μεικτό Γήπεδο

Ως τη σέντρα παίζεις γουότερ-πόλο κι από 'κεί και πέρα επιτίθεσαι με ποδόσφαιρο! Κάπως λασπωμένο, είναι η αλήθεια... Λίμνη Πλαστήρα, Μάρτη του 1998, όταν ανεβαίνει η στάθμη λόγω της τήξης των χιονιών. Για φέτος, μην το πολυελπίζετε!

Πώ,πώ, κάτι ξέχασα! Πάς να μου το φέρεις;

Πλάκα κάνω, δεν ξέχασα τίποτε. Οι σκάλες στο Φράγμα Νικολάου Πλαστήρα, στη λίμνη Πλαστήρα.

Λίμνη Πλαστήρα

Ηρεμία! Στην Πεζούλα, το Μάρτη του 1998.

Τα Τέμπη του Νέστου

Από τους Τοξότες, δίπλα στην Εθνική, μπαίνεις σε ένα δρομάκι, στο τέλος του οποίου αφήνεις το αυτοκίνητο. Αν έχεις καγιάκ ακόμη καλύτερα, αρκεί να σε περιμένει κάποιος να σε μαζέψει. Το μονοπάτι πάει δίπλα στο ποτάμι. Εναλλακτικά, υπάρχει και το σχετικό τρενάκι.

Πλεροφορίες: 1, 2, 3, 4.

Για κανέναν πια δεν βαράει το καμπανάκι

Στο σιδηροδρομικό σταθμό Τοξοτών, δίπλα στο Νέστο, τα τρένα δεν σταματούν σχεδόν ποτέ πιά.

Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησαν.

Εμ, πώς να το ονομάσει το κουρείο; «Bob Marley and the Wailers»; Σύρα, Ερμούπολη, Μάρτης 1996.

Άγριοι ουρανοί

Για να μην έχουμε απορία από πού εμπνέονταν τους περίφημους ουρανούς τους οι ισπανοί ζωγράφοι. Απλά, σήκωναν το κεφάλι και κοίταζαν! Σεβίλλη, Μάρτης 1996.

Δραματικοί ουρανοί

Σύρα, Φλεβάρης 1996.

ΜΠΑΟΓΚ γουώζ χήαρ!

Στις αποβάθρες της Σεβίλλης, Μάρτης του 1996. Κάποιος ναύτης σε ελληνικό φορτηγό, αφού έβαψε ό,τι τον είχε διατάξει ο λοστρόμος, αξιοποίησε τα υπολείμματα της μπογιάς, ακολουθώντας το συνήθειο δεκάδων συναδέλφων του. Αχ, ρε ΜΠΑΟΓΚ, αχ, ρε Τατιάνα, φωτιές που του βάλατε!

Γειά σου, ρε «Ανοξείδωτε»! Είσαι παληκάρι!

Σκανάριζα τις προάλλες τα αρνητικά από ένα ταξίδι στη Σεβίλλη, το 1996. Είδα και την άνωθεν φωτογραφία, την οποία δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί την τράβηξα και μάλιστα εις διπλούν. Τι το ενδιαφέρον είχε ένα κατασκουριασμένο φορτηγό πλοίο στις όχθες του Γκουανταλκιβίρ; Μια πιο προσεχτική ματιά μου θύμισε το γιατί... Δείτε το όνομά του...

Το ποδήλατο και η σκιά του

Χτες στη Σπυρίδωνος Τρικούπη, κάποιος πάρκαρε το ποδήλατό του πάνω στη σκιά ενός άλλου ποδηλάτου. Πλεροφορίαι εντός.

Αποστολή εξετελέσθη

Τα καλαμαράκια αφίχθησαν από τόπους μακρινούς, εψήθησαν με γέμιση φέτας και πιπεριάς και καταναλώθηκαν μέχρις ενός!

Ο «Σπόρος» είναι στη Σπύρου Τρικούπη 21, στα Εξάρχεια.

Ροδόπη, δάσος Ελατιάς

Στα ορεινά του νομού Δράμας. Βουνό, χωματόδρομος να σου φεύγουν τα σφραγίσματα, και πολλή δροσιά. Το δρομολόγιο δεν το θυμάμαι, θυμάμαι μόνο 70 χλμ σε δασικό δρόμο. Και γκάπατις-γκούπατις! Α, και μπήκαμε από τα Θερμιά. Ωραίον μέρος! Άλλες πληροφορίες εδώ, εδώ, εδώ και για πολύ σκληρούς/ές εδώ!

Εδώ, μόνο υλοτόμους βρίσκεις. Εσύ ζορίζεσαι με το 4Χ4 κι αυτοί περνούν με κάτι αυτοκίνητα, που θα 'πρεπε να αναπαύονται στις μάντρες εδώ και δεκαετία. Ζουν σε αυτοσχέδιες καλύβες, όπως η εικονιζόμενη, ή σε παλιά λεωφορεία, όπως αυτό.


Το μόνο όχημα που θα συναντήσετε είναι κάνα UNIMOG 20ετίας (και βάλε!) το οποίο τραβάει κορμούς. Σεβαστείτε το!

Το δασικό χωριό της Ελατιάς. Σε πρώτο πλάνο τα δύο πρώην μου. Επωλήθησαν!

Τη θέα και την αίσθηση ελευθερίας δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Δείτε και κρίνετε.

Παντού, έχει μικρές πηγές, όπως αυτή εδώ, λίγα χιλιόμετρα πριν το δασικό εργοτάξιο του Φρακτού. Αυτήν βλέπαμε και γελάγαμε με τα παθήματα μερικών-μερικών.

Σε παίρνει δεξιά, μην το ζορίζεις...

Ορεινή Δράμα, εργοτάξιο του δασαρχείου στο δάσος Φρακτού. Πηγαίνουμε χωρίς να έχουμε τηλεφωνήσει (μλκία μας, μην το κάνετε κι εσείς!), πιστεύοντας ότι όλοι οι καλοί χωράνε. Ο δρόμος είναι κακός και το Niva αγκομαχάει. Μπροστά μας ένα Land Rover, οργανωμένο κι έτοιμο για τα πάντα. Μόνο που μποντζάρει απαράδεκτα, ρε παιδί μου, τι έχει πάθει το καημένο; Φτάνοντας, διαπιστώνουμε ότι έχει στη σχάρα του μόνιμα εγκατεστημένη μια ... δεξαμενή νερού! Η οποία είχε 15-20 πόντους νερό, δηλαδή τουλάχιστον 100 κιλά φορτίου και μάλιστα σε επικίνδυνα μεγάλο ύψος. Γι' αυτό έγερνε το καημένο και όλο λέγαμε «Τώρα θα τουμπάρει, τώρα θα τουμπάρει!». Η δεξαμενή διακρίνεται στο αριστερό μέρος της σχάρας. Και να πεις ότι δεν είχε πηγές ένα γύρω...

Απόπλους

Σαμοθράκη, Αύγουστος του 2004.