Καλοκαίρι 1997, Μάνη. Γυρνάω όλη τη χερσόνησο με το αυτοκίνητο. Σε κάθε χωριό, σχεδόν, βλέπω κι από μία προτομή με πηλίκιο, μπρούτζινη συνήθως. Στις περισσότερες, από κάτω αναγράφεται κάτι σαν «Σχης* Τάδε Ταδοπουλέας, φονευθείς υπό των Κ/Σ** στις τόσες τόσου 194* στο Βίτσι/Γράμμο κλπ». Σχεδόν όλες είναι λερωμένες, μισοσκουριασμένες, απεριποίητες και εγκαταλειμμένες, όπως και τα χωριά, στα οποία βρίσκονται. Συχνά-πυκνά, έχουν κι ένα ρητό, του Κάλβου ή του Σολωμού ή κάτι τέτοιο, πατριωτικό, τέλος πάντων. Δεν δίνω και ιδιαίτερη σημασία, δεν είχα άλλωστε γεννηθεί τότε.Στην Κοκκάλα, στην ανατολική ακτή της χερσονήσου, στο 1/3 του δρόμου Κότρωνα-Βάθειας, βλέπω μια γυαλιστερή προτομή. Σταματάω, ανυποψίαστος και βλέπω ότι πρόκειται για μνημείο του πιλότου του ελικοπτέρου των Ιμίων. Εδώ τα πράματα αλλάζουν, ο σχωρεμένος ήταν μικρότερός μου, τα γεγονότα τα έζησα. Ο γύρω χώρος, φυσικά, είναι στα μαύρα του τα χάλια. Αλλά δεν είναι τόσο αυτό που παρατηρώ, όσο το αναγραφόμενο στη δεξιά πλευρά της προτομής:
«Ο Αητός πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός»! Μένω λιγάκι κάγκελο. Μα ταιριάζει στίχος του Νότη Σφακιανάκη σε μια τέτοια περίπτωση; Νιώθω μιαν απροσδιόριστη ενόχληση. Σκέφτομαι ότι αφού ο περίλυπος πατέρας του παλληκαριού ήθελε να αναγραφούν στίχοι του Notis, σίγουρα οι στίχοι του Κάλβου δεν επρόκειτο να απαλύνουν περισσότερο τον πόνο του. Τελικά, ο Notis εκφράζει την εποχή μας, όσο και οι πολιτικές κρίσεις της.
*Αυτό στη στρατιωτική ιδιόλεκτο σημαίνει «συνταγματάρχης»
** Αυτό στη στρατιωτική ιδιόλεκτο σημαίνει «κομμουνιστοσυμμοριτών».
UPDATE: δείγμα εδώ.
8 σχόλια:
Οποια ποίηση κι αν "ντύσει" τη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά τη γνώμη μου το "άνευ λόγου και αιτίας" δεν αλλάζει.
Ασε που δεν είμαι και απολύτως σίγουρος ότι ο Κάλβος είναι καλύτερος ποιητής από τον Σφακιανάκη (αν και επ' αυτού, κολοκυθόπιτα).
Για του «άνευ λόγου και αιτίας» συμφωνώ και επαυξάνω!
Για την επιλογή του ποιητή, που με άφησε κάγκελο, ναι ίσως να μην έχει σημασία. Παρότι από το δημοτικό σχολείο μας έχουν γεμίσει τα μυαλά με μεγάλες φράσεις και σπουδαία τσιτάτα της εθνικής μας (π)οίησης.
Αυτό Σκύλε μου είναι μεγάλη συζήτηση, ενδεχομένως άσχετη με το ποστ. Αυτά τα σχολικά τσιτάτα των μεγάλων Ελλήνων Λογίων μου προκαλούν εφιάλτες: "Θέλει αρετή και τόλμη", "Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε", "Σα βγεις στο πηγεμό για του Ψυρρή", "Οταν βλέπω αεροπλάνο, μου έρχεται να σου την κάνω" και μύρια όσα...
Μα δεν είχα κάποια συγκεκριμένη πρόθεση με αυτό το ποστ. Απλά ως αξιοπερίεργο το κατέθεσα. Οσο για τα τσιτάτα «Εις οιωνός άριστος: αμύνεσθαι περί πάρτης!»
Αιέν Υψιπετείν ο Notis.
Μανη/οκατάθλιψη!...
κατά τύχη έπεσα σε αυτό το σχόλιό σου.
είμαστε άξιοι και των στίχων αυτών όσο και άλλων παρόμοιων σημείων και τεράτων που ντύνουν την καθημερινότητά μας,που μας κατακλίζουν από παντού.
γιατί δεν αντιδρούμε.
όχι, δεν μιλάω για διαμαρτυρία σε δρόμους κλπ, απλώς να κλείναμε το κουμπί της ΤιΒι όταν αυτή μας προσβάλλει, να διαλέγαμε ένα βιβλίο από τις βιβλιοθήκες (ή τα βιβλιοπωλεία) για να το διαβάσουμε, όχι να το διακοσμήσουμε κλπ κλπ...
Αυτό ήταν αγαπημένο τραγούδι του Βλαχάκου και τους στίχους τους ανέφερε στον επικήδειο που εκφώνησε κάποια γυναίκα -η αδελφή του νομίζω- μέσα στην εκκλησία. Γι' αυτό και η χάραξή τους στη βάση της προτομής.
Ένα παλικάρι, ένας υμνος, μία ιστορία!!!
Και ίσως πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν επέλεξε ένα τυχαίο τραγούδι, αλλά έν τραγούδι που ταυτίστηκε με την προηγούμενη δεκαετία! Ένα τραγούδι σταθμό στο ελληνικό πεντάγραμμο από έναν πραγματικό καλλιτέχνη!
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι αυθεντικοί, ποθ αποτυπώνουν έτσι την καθημερινότητα τους, μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνονται προφανώς και όλα τα συναισθήματα!!! Ίσως και αυτό να είναι που σου προκάλεσε έκπληξη κατά βάθος!
Δημοσίευση σχολίου