Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Ένας άλλος κόσμος είναι δίπλα μας.

Την έβλεπα τη νεαρή μαμά, στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Με τα τρία παιδιά της. Μόνη, αυτάρκης, συμπαθής, δεν φαινόταν να έχει ανάγκη κανενός, ίσως και να έχει μάθει να τα βγάζει πέρα μόνη της. Μας χώριζαν δέκα μέτρα και ταυτόχρονα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα....

13 σχόλια:

ΠανωςΚ είπε...

Τρίτη φορά κοιτώ εξεταστικά τη φωτογραφία και διαβάζω το σχόλιο. Μόνη, κακό. Αυτάρκης, καλό. Συμπαθής; Εσύ που ήσουν εκεί ξέρεις καλύτερα. Εμαθε να τα βγάζει περα μόνη της. Και καλό και κακό (καλό για αυτήν, κακό για εμάς γιατί δείχνει τη μη ανθρωπιά μας). Χρωματιστά μπαλόνια στα χέρια των παιδιών, μαυροφορεμένη αυτή. Μελαγχολική φωτογραφία, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Οπως και το συμπέρασμά σου, με το δικό μου μυαλό τουλάχιστον.

ΠανωςΚ είπε...

(εντάξει, το ξέρω, ότι τα πράγματα δεν είναι μόνο καλό-κακό... απλώς έγραψα ό,τι σκεφτόμουν κοιτώντας τη φωτογραφία)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Μελαγχολική και λίγα λες, Πανωκάτε μ'! Το πρόσωπό της μου έβγαζε μιαν ηρεμία. Ηρεμία της αποδοχής της ήττας; Ηρεμία της αυτάρκειας; Δεν ξέρω...

παράλληλος είπε...

Εμένα μου βγάζει τις παλιές χωριάτισσες μανάδες, με όλα τα καλά και τα κακά που βίωναν και καλώς ή κακώς πέρασαν στα παιδιά τους!
Από μια τέτοια μάνα (χωρίς τα μαύρα)θαρρώ πως είμαι κι εγώ...

κωστας αδαμοπουλος είπε...

Επειδή ήμουν κι εγώ εκεί...

Ναι, αυτάρκεια σε βαθμό αυτισμού.

Όλο αυτό που συνέβαινε γύρω της, οι κόκκινες σημαίες, οι Meanie Geanies, τα παιδιά με τα τσιγαριλίκια, τα ξέκωλα, τα σφυροδρέπανα και τα αλφάδια, τα πανώ για το Στεργίου, η κνίσσα από χοιρινό δεν την άγγιζαν καθόλου.

Δε δικαιούνταν όμως να τα αποκλείσει από τον κόσμο των παιδιών της. Και δεν το έκανε.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ναι, όλο και κάτι τέτοια παρατήρησα κι εγώ, αν και δεν ξέρω αν επίτηδες απέκοψε όλα αυτά από τον κόσμο των παιδιών της. Πάντως, σίγουρα είχε ανάγκη από κοινωνικότητα (όπως κι αν την εννοούσε) αλλιώς δεν θα 'ρχόταν στο φεστιβάλ...

λόγια του αέρα είπε...

το σκέφτεσαι να κάνεις μια έκθεση φωτογραφίας με τις φωτογραφίες που τράβηξες στο φεστιβάλ; κάθε μια τους είναι ένας κόσμος.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Γενικά, τα ψιλοβαργιέμαι. Κόβω ένα DVDάκι και το βάζω στον κομπιούτερ του στεκιού μεταναστών, να παίρνει όποιος/α θέλει ό,τι θέλει (αυτό κάνουμε όλοι όσοι φωτογραφίζομε...). Τώρα, βέβαια, έχει μαζευτεί πράμα και ίσως πρέπει από τη νέα σεζόν. Να δούμε τι θα πούνε και τα σ'ντρόφια στη Θεσσαλονίκη, στη Φιλίππου 51. Άμα θένε κι αυτά, να την κάνομε...

Ανώνυμος είπε...

Εχμμμ...

Μήπως παρα-είστε -και συμπαθάτε με- εγωτισταί με τις ερμηνείες απά' στις ερμηνείες και τα ψυχογραφήματα;

Δεν προσλαμβάνει ο καθείς με τον τρόπο που εμείς το κάνουμε κι ούτε [οφείλει να] το εκφράζει όπως-στη-διαφήμιση.

:-)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Έν@ (αλλά φ@ρμ@κερό) δεν έχεις άδικο, μιαν απλή συζήτηση κάνομε. Κι όπως ξέρεις για τις ερμηνείες, όλοι έχουν από μία...

ΠανωςΚ είπε...

Συγγνώμη δηλαδής, περί εγωτισμού, αλλά πώς διαφορετικά μπορούμε να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, πέρα από την προσωπική μας ματιά -ως αφετηρία τουλάχιστον;

patsiouri είπε...

Εγώ τίς θαυμάζω τις γυναίκες αυτές...δέν ξέρω πώς και άν θα τα έβγαζα πέρα στη θέση τους...άν και μαλακίες λέω, άν είχα παιδιά, θα τα εβγαζα,έστω και ώς ζωντανή-νεκρή...

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Κάτι ανάλογο είχα παρατηρήσει και στα πάρκα του Βερολίνου: παρέες μεσηλίκων που έκαναν γυμνοί ηλιοθεραπεία δίπλα στις λίμνες και σε ελάχιστη απόσταση οικογένειες (μάλλον τούρκων) με μπαμπουλωμένες γυναίκες και κορίτσια και μουστακαλήδες μπαμπάδες και παπούδες. Και οι μεν και οι δε έκαναν ότι δεν έβλεπαν τους διπλανούς τους! Στην πραγματικότητα, φυσικά, τους έβλεπαν και τους παραέβλεπαν. Απλά, προς χάριν της επιβίωσης, έκαναν πως δεν υπάρχουν...