Πώς ακριβώς τη λένε τη γέφυρα, είπαμε;

«Πώς το λένε το γεφύρι, παιδιά;» ρωτήσαμε τους μαστόρους που πάστρευαν τα τελευταία μπάζα μετά την αναστήλωσή του. «Από πού είστε;» μας ρώτησαν, χαμογελώντας πονηρά. «Από Αθήνα» απαντήσαμε, ψαρωμένοι. «Το γεφύρι λέγεται της Ζέρνας» μας αποκρίθηκαν, εξηγώντας ότι η Ζέρνα ήταν ένα παλιό μοναστήρι της περιοχής. Ο ομώνυμος οικισμός λέγεται τώρα Πλαγιά. «Αλλά αν είστε από το απέναντι χωριό, λέγεται του Επταχωρίου», καθώς οι κάτοικοι των δύο γειτονικών χωριών των Ιωαννίνων, που χωρίζονταν από το Σαραντάπορο, ποτέ δεν είχαν καταφέρει να συμφωνήσουν σε ένα όνομα!



Το γεφύρι έχει αποκατασταθεί και δείχνει πολύ καινούργιο. Τα πέτρινα γεφύρια μου αρέσουν μόνο όταν έχουν λειανθεί από την πατίνα του χρόνου, όταν οι πέτρες τους έχουν στρογγυλέψει από τα πέταλα των μουλαριών, τα σκαλοπάτια τους γυαλίζουν από το πέρασμα χιλιάδων διαβατών. Αυτά φέτος τον Ιούλιο.

Ενημέρωση: δίπλα του μια γέφυρα Μπέιλι, του στρατού, μάλλον από τον Εμφύλιο.

Κι άλλη ενημέρωση: εδώ είδα ότι το αποκαλούν γεφύρι της Δροσοπηγής! Άλλο τοξωτό πέτρινο γεφύρι με γέφυρα Μπέιλι κολλητά του, δεν έχει η περιοχή!