Ντροπή μου. Στυβω το μυαλό μου να θυμηθώ ποια είναι ποια, η Δοϊράνη και η Κερκίνη ντε, αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ. Πάντως έχω πάει και στις δυο, αυτό είναι σίγουρο, αλλά την τελευταία φορά, που δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιαν από τις δύο είχα πάει, φάγαμε και κάτι ψάρια σε μια τρύπα-ταβέρνα σε ένα χωριό, δεν θυμάμαι ποιο, και είχε και γαμώ τα τσίπουρα... Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο ιδιοκτήτης ισχυριζόταν ότι είναι ανιψιός του ηθοποιου Χατζηχρήστου και ότι σε όλη τη διαδρομή ακούγαμε ρέγγαι.
Να σε πώ: αν είχε σύνορα με την «ΔενΛέμεΤοΟνομάΤηςΜηνΤσαντιστείΟΨωμιάδης» είναι η Δοϊράνη, αν ήταν φράγμα ήταν η Κερκίνη. Αν το ψάρι ήταν πέστροφα ή γριβάδι* μάλλον ήταν η Κερκίνη, που έχει ψαροκαλλιέργειες. Αν ακούγατε χάλκινα πνευστά μάλλον ήταν η Δοϊράνη. Αν ακούγατε ρέγγαι ή λακέρδαι, ίσως είχατε πάει στην Blue Lagoon της Jamaica, πετώντας με τις THC Airways.
*όπως το αποθανάτισε ο Τεό Αγγελόπουλος στην ταινία «Το γριβάδι που δακρύζει»
Ναι, ναι, γριβάδι φάγαμε! Και μου είπανε ότι εκεί έκανε τα γυρίσματά του ο Τεός. Κερκίνη λοιπόν. Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι έφαγα και ακανέδες, που νομίζω ότι τους βγάζουνε στη Δοϊράνη, ή κάνω λάθος;
Και τι είναι οι ακανέδες, ρε ΠανωΚάτε; Υπερωκεάνεια και δεν μπορούν να τους φέρουν λίγα χιλιόμετρα, μια χεσά τόπο; Εκτός αν το εννοείς όπως το «Ένα βήμα αν κάνω, είμαι αλλού» που είπε ο ταγματάρχης στο έργο του Τεό Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του Χολαργού»
Βασικά αλλού ήμουν εγώ, κι ας με πηγαίνανε με το σουζούκι. Παντως το γριβάδι, όταν το έτρωγα, με άρεζε πολύ. Παραπάνω δεν θυμάμαι. Μετά είχα βαρυστομαχιά. Και από τότε -θα είναι και τρία χρόνια- αποφάσισα να μην ξανακάνω εκδρομή στας εξοχάς. Τις θεωρώ ανθυγιεινές και ριψοκίνδυνες.
11 σχόλια:
Ντροπή μου. Στυβω το μυαλό μου να θυμηθώ ποια είναι ποια, η Δοϊράνη και η Κερκίνη ντε, αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ. Πάντως έχω πάει και στις δυο, αυτό είναι σίγουρο, αλλά την τελευταία φορά, που δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιαν από τις δύο είχα πάει, φάγαμε και κάτι ψάρια σε μια τρύπα-ταβέρνα σε ένα χωριό, δεν θυμάμαι ποιο, και είχε και γαμώ τα τσίπουρα...
Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο ιδιοκτήτης ισχυριζόταν ότι είναι ανιψιός του ηθοποιου Χατζηχρήστου και ότι σε όλη τη διαδρομή ακούγαμε ρέγγαι.
Να σε πώ: αν είχε σύνορα με την «ΔενΛέμεΤοΟνομάΤηςΜηνΤσαντιστείΟΨωμιάδης» είναι η Δοϊράνη, αν ήταν φράγμα ήταν η Κερκίνη. Αν το ψάρι ήταν πέστροφα ή γριβάδι* μάλλον ήταν η Κερκίνη, που έχει ψαροκαλλιέργειες. Αν ακούγατε χάλκινα πνευστά μάλλον ήταν η Δοϊράνη. Αν ακούγατε ρέγγαι ή λακέρδαι, ίσως είχατε πάει στην Blue Lagoon της Jamaica, πετώντας με τις THC Airways.
*όπως το αποθανάτισε ο Τεό Αγγελόπουλος στην ταινία «Το γριβάδι που δακρύζει»
Ναι, ναι, γριβάδι φάγαμε!
Και μου είπανε ότι εκεί έκανε τα γυρίσματά του ο Τεός. Κερκίνη λοιπόν.
Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι έφαγα και ακανέδες, που νομίζω ότι τους βγάζουνε στη Δοϊράνη, ή κάνω λάθος;
Και τι είναι οι ακανέδες, ρε ΠανωΚάτε; Υπερωκεάνεια και δεν μπορούν να τους φέρουν λίγα χιλιόμετρα, μια χεσά τόπο; Εκτός αν το εννοείς όπως το «Ένα βήμα αν κάνω, είμαι αλλού» που είπε ο ταγματάρχης στο έργο του Τεό Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του Χολαργού»
Λιπαρό το κωλογριβάδι, ε; Ιδιαίτερα άμα είναι τηγανιζμένο με βούτυρο...
Βασικά αλλού ήμουν εγώ, κι ας με πηγαίνανε με το σουζούκι.
Παντως το γριβάδι, όταν το έτρωγα, με άρεζε πολύ. Παραπάνω δεν θυμάμαι. Μετά είχα βαρυστομαχιά.
Και από τότε -θα είναι και τρία χρόνια- αποφάσισα να μην ξανακάνω εκδρομή στας εξοχάς. Τις θεωρώ ανθυγιεινές και ριψοκίνδυνες.
Βαρυστομαχιά, ε;
Κερκίνη ήσανε, μπρε! Εγγυημένα!
να ΄χαμε και καμιά άδεια!
Δε μας βλέπω να δουλεύουμε πάλι σήμερα!!
Πολύ ωραίες φωτόγραφίες!!
CrazyTourist2
@ Γιώργο Μ: μωρέ άδεια έχουμε, τηλεφακό δεν έχουμε! Και παρέα να τον κουβαλήσει...
@ Τρελοτουριστίτσα: μπα, στη δουλειά τα κάμνω.
Δημοσίευση σχολίου