Μ' αρέσουνε τα γκράφιτι. Συγκαλύπτουν την αμηχανία των άδειων τοίχων. Μερικές φορές, όμως, με τρομάζουν τα βίαια, σκοτεινά, γωνιώδη και άτεχνα σχήματα. Προχτές είδα ένα καινούργιο στα Εξάρχεια με παλ χρωματάκια, που είχε καλύψει ένα χουλιγκανίστικο χυδαίο σύνθημα. Απόρησα...
Μετά πρόσεξα τη γυναικεία υπογραφή. Μπράβο, Ρόζα!
8 σχόλια:
Εμένα δε μ αρέσουνε τα γκράφιτυ στους τοίχους.
Αυτά που είναι ζωγραφισμένα στα μπετά μ αγριεύουνε.
Κι αυτά που είναι ζωγραφισμένα στον τοίχου του σπιτιού του καθενός με κάνουνε να θέλω να δείρω.
Δεν ξέρω άν είναί τέχνη.
Έτσι κι αλλιώς είναι οργή.
αυτά.
δ.
Να σε πώ: εμένα με αρέσουνε όσα εκτός από οργή, αφήνουν να διαφανεί και κάνα άλλο συναίσθημα.
Τι να σου πω ,
μου βγάζουν κάτι σε οι γερμανοι ξανάρχονται.
Θές το άγριο που λες,
θες οι γωνίες και τα σκοτεινά χρώματα
θες το γιγαντιαίο της ιστορίας ,
δε ξέρω και δεν το πολυψάχνω.
Κρατάω αυτό μου μου δημιουργούν σα συναίσθημα.
Παρεπιπτόντως,
άν ο καπετάνιος είναι ο φίλος σου πού έπεφτε απ τις γέφυρες μπάς και βγάλει καμμιά γκόμενα,
δεν πάς απο το δείμο οπου δίνει μάχη με νυφες και μ αγγόνια;
δ.:))
Το έχω δηλώσει ότι συλλέγω γκράφιτι και συνθήματα με τη φωτογραφική μου. Κάποτε ήταν το μοναδικό όπλο της μειοψηφίας. Τώρα κάποιες μειοψηφίες έγιναν κατεστημένο, αλλά η γοητεία του να βρίσκεσαι στις παρυφές είναι πάντα ισχυρή!
Το να μας αρέσουνε ή όχι τα γκράφιτι στους τοίχους είναι ζήτημα αισθητικής, ή μαλλον περισσότερο αν η όρεξή μας τραβάει κολοκυθόπιτα ή κάτι άλλο.
Αλλα σας παρακαλώ, μην υποτιμάτε την οργή.
Ισως στους καιρούς που ζούμε να εχει υποτιμηθεί περισσότερο από όσο πρέπει, προς όφελος του ορθολογισμού, της ορθότητας, της τακτικής.
Τεσπά.
Ναι στα γκράφιτι! Ό,τι κι αν δηλώνουν.
Δεν υποτιμώ την οργή. Χλευάζω, όμως, την γιαλαντζή οργή, την αποκαλούμενη και «του καναπέως»!
Προτιμώ να είμαι επί του καναπεως κυρ Σκύλε από το να νιώθω τον φόβο του πέους, όμοιο με το γλομπ κάποιου κυρίου αστυνομικού.
Δημοσίευση σχολίου