Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός

Τον περασμένο Αύγουστο βρέθηκα στο Νεστόριο Καστοριάς. Αφού χάζεψα όλο το χωριό, πήγα και στο στρατιωτικό νεκροταφείο. Βρίσκεται βόρεια του νεκροταφείου του χωριού και είναι «τακτοποιημένο», ζυγισμένο, στοιχημένο, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί. Οι νεκροί είναι, φυσικά, στρατιώτες από τον Εμφύλιο. Τους άλλους τους φάγαν τα χωράφια. Στην καλύτερη περίπτωση...

Εκεί που χάζευα το μνημείο, προσέχω κι ένα όνομα, όχι ακριβώς ελληνικό. Χασίμ Ογλου Οσμάν. Μ΄ένα μικρό κενό ανάμεσα στο Χασίμ και το Ογλου, να μην ξέρεις αν είναι πλήρες το επώνυμο «Χασίμογλου» και το Οσμάν είναι πατρώνυμο. Αμηχανία του μαρμαρά μπροστά σε ένα ασυνήθιστο όνομα...


Η πρώτη μου πικρή σκέψη ήταν τι γύρευε αυτός ο έρ'μος ο Οσμάν σ' εκείνον τον χαλασμό. Για ποιά πατρίδα τον έβαλαν να σκοτωθεί; Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό...

Μετά, χαζεύοντας τους σταυρούς (ζυγισμένους, στοιχημένους και με έναν απλό αριθμό επάνω) διαπίστωσα ότι υπήρχαν 460 σταυροί και ουδεμία ταφόπλακα α λα τούρκα.

Τι διάλο; Εμ τον επιστρατεύσαν με το ζόρι, εμ σκοτώθηκε, μια γμένη κανονική ταφόπλακα δεν μπορούσαν να του βάλουν και τον αλλαξοπίστησαν μετά θάνατον; Έτσι, για να είναι «ωραίο και τακτικό» το νεκροταφείο;