Ελπίζω να μην το κάνουν χάλια... Για τα κτήρια αυτού του τύπου τρέφω μεγάλο σεβασμό... Υ.Γ Επίσης θυμάμαι, μαθήτρια εγω το 1979,που με φώναξε ο αδερφός μου, πρωτοετής φοιτητής, να πάω στην κατάληψη του Χημείου -ιστορικές στιγμές με τον 815- και μου είπε ότι θα είχε και ένα ωραίο συγκρότημα...εκεί είδα για πρώτη φορά τον Τζίμη Πανούση ...ξεκίνησε με το τραγούδι "ντίσκο τσουτσούνι" χαχαχχαχαχαχαχα Λίγες μέρες μετά βέβαια έγινε το ντου και έπεσε πολύ ξύλο...
Και αν δεν το ρημάξουν στο όνομα της «ελεύθερης διακίνησης ιδεών», θα το φάει το καυσαέριο. Ασχημη αντίθεση: στο ακριβώς δίπλα δεν συνεχίστηκε η ανακαίνιση. Όταν είσαι στη Χαριλάου Τρικούπη το βλέπεις και σου προκαλεί θλίψη.
Καλό μου ρόλεϊ, ξέρεις ότι η κυρία Τανσού δεν άφησε και σοβαρό έργο πίσω της. Κάπως σαν τον Αντρέ Παπαντρέ...
Απος: δεν τόχε μαραζώσει μόνο η αναγραφή συνθημάτων. Αυτά άντε να περιορίζονταν στους εξωτερικούς τοίχους, μέχρι τον πρώτο όροφο. Η απόλυτη έλλειψη συντήρησης επί έναν αιώνα το είχε καταστρέψει, δλδ η έλλειψη κονδυλίων. Το «από πίσω», που τώρα στεγάζει το Παιδαγωγικό, θέλει ακόμα πολλά χρόνια για να φτάσει σε τέτοια χάλια.
γειά σου σκύλε μου πέθανε το σκυλάκι μου από αρρώστια και είμαι χάλια αλλά θαυμάζω τις φωτογραφίες σου και ξεχνιέμαι . σε παρακαλώ μη δημιοσιεύσεις αυτά που γράφω στα δύσκολα έχω ανάγκη ένα φίλο jamavous
Και τι δε θυμίζει αυτό το κτίριο σε όσους σπούδασαν εκεί μέσα το Μεγάλο Αμφιθέατρο του Μεγάρου Φυσικής (ΜΑΜΦ) της Σόλωνος, μέσα σ' αυτύς και σε μένα πάλαι ποτέ φοιτητή του Φυσικού (Οκτ 1970 - Δεκ 1975) ... τις παραδόσεις του Καίσαρα Αλεξόπουλου, τα εργαστήρια, αλλά και τις αγωνίες μας στις εξεταστικές, στα εραγστήρια, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από κείνα τα χρόνια, τους στίχους των τραγουδιών που γράφονταν κρυφά στα έδρανα, τον τσακωμό ενός συμφοιτητή μας που τόλεγε η καρδιά του, με τον καθηγητή της Πυρηνικής Φυσικής μετά τον Νοέμβρη του Πολυτεχνείου του 1973, όταν ειρωνεύτηκε το κόκκινο χρώμα από κάποια πειράματα φυσικής στον κάτω μεγάλο πάγκο του ΜΑΜΦ ... λέγοντας ..μην νομίσετε ότι είναι αίμα από τα γεγονότα. Το χημικό τμήμα που είχε κύρια είσοδο από τη Ναυαρίνου ήταν πιο δημοκρατικό, με καθηγητές που δεν αντιτάχθηκαν στους τότε αγώνες του φοιτητικού κινήματος...
13 σχόλια:
Ελπίζω να μην το κάνουν χάλια... Για τα κτήρια αυτού του τύπου τρέφω μεγάλο σεβασμό...
Υ.Γ
Επίσης θυμάμαι, μαθήτρια εγω το 1979,που με φώναξε ο αδερφός μου, πρωτοετής φοιτητής, να πάω στην κατάληψη του Χημείου -ιστορικές στιγμές με τον 815- και μου είπε ότι θα είχε και ένα ωραίο συγκρότημα...εκεί είδα για πρώτη φορά τον Τζίμη Πανούση ...ξεκίνησε με το τραγούδι "ντίσκο τσουτσούνι" χαχαχχαχαχαχαχα
Λίγες μέρες μετά βέβαια έγινε το ντου και έπεσε πολύ ξύλο...
και μόνο γιά τις καταλήψεις που έχει χαρίσει στους "μαυροφορεμένους" και τους "ορφανούς", θάπρεπε αυτοί οι ίδιοι να το κρατάνε καθαρό.
δ
Μπα, μην ελπίζετε...
Το παρήγορο (για το κτίριο) είναι ότι δεν στεγάζει πια πανεπιστημιακή σχολή.
Μήπως διαθέτε και έργα της κας Τσιλέρ;
Και αν δεν το ρημάξουν στο όνομα της «ελεύθερης διακίνησης ιδεών», θα το φάει το καυσαέριο.
Ασχημη αντίθεση: στο ακριβώς δίπλα δεν συνεχίστηκε η ανακαίνιση. Όταν είσαι στη Χαριλάου Τρικούπη το βλέπεις και σου προκαλεί θλίψη.
Καλό μου ρόλεϊ, ξέρεις ότι η κυρία Τανσού δεν άφησε και σοβαρό έργο πίσω της. Κάπως σαν τον Αντρέ Παπαντρέ...
Απος: δεν τόχε μαραζώσει μόνο η αναγραφή συνθημάτων. Αυτά άντε να περιορίζονταν στους εξωτερικούς τοίχους, μέχρι τον πρώτο όροφο. Η απόλυτη έλλειψη συντήρησης επί έναν αιώνα το είχε καταστρέψει, δλδ η έλλειψη κονδυλίων. Το «από πίσω», που τώρα στεγάζει το Παιδαγωγικό, θέλει ακόμα πολλά χρόνια για να φτάσει σε τέτοια χάλια.
γειά σου σκύλε μου πέθανε το σκυλάκι μου από αρρώστια και είμαι χάλια αλλά θαυμάζω τις φωτογραφίες σου και ξεχνιέμαι . σε παρακαλώ μη δημιοσιεύσεις αυτά που γράφω στα δύσκολα έχω ανάγκη ένα φίλο jamavous
Και τι δε θυμίζει αυτό το κτίριο σε όσους σπούδασαν εκεί μέσα το Μεγάλο Αμφιθέατρο του Μεγάρου Φυσικής (ΜΑΜΦ) της Σόλωνος, μέσα σ' αυτύς και σε μένα πάλαι ποτέ φοιτητή του Φυσικού (Οκτ 1970 - Δεκ 1975) ... τις παραδόσεις του Καίσαρα Αλεξόπουλου, τα εργαστήρια, αλλά και τις αγωνίες μας στις εξεταστικές, στα εραγστήρια, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από κείνα τα χρόνια, τους στίχους των τραγουδιών που γράφονταν κρυφά στα έδρανα, τον τσακωμό ενός συμφοιτητή μας που τόλεγε η καρδιά του, με τον καθηγητή της Πυρηνικής Φυσικής μετά τον Νοέμβρη του Πολυτεχνείου του 1973, όταν ειρωνεύτηκε το κόκκινο χρώμα από κάποια πειράματα φυσικής στον κάτω μεγάλο πάγκο του ΜΑΜΦ ... λέγοντας ..μην νομίσετε ότι είναι αίμα από τα γεγονότα.
Το χημικό τμήμα που είχε κύρια είσοδο από τη Ναυαρίνου ήταν πιο δημοκρατικό, με καθηγητές που δεν αντιτάχθηκαν στους τότε αγώνες του φοιτητικού κινήματος...
Ανώνυμε: λυπάμαι πολύ.
ΜίλτοΣ: ακριβώς τέτοιες μνήμες είναι που πρέπει να κρατιούνται ζωντανές!
"Μπα, μην ελπίζετε...
Το παρήγορο (για το κτίριο) είναι ότι δεν στεγάζει πια πανεπιστημιακή σχολή."
To πιο ακριβές σχόλιο.... Δυστυχώς.
Δημοσίευση σχολίου