Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Στο Χάρο Κοτύλης

Την μακάβρια ιστορία του Χάρου Κοτύλης την πρωτοδιάβασα εδώ.
Εν ολίγοις, σ' αυτό το σημείο, που τον Αύγουστο του ΄48, το υπερασπιζόταν
μία διμοιρία του ΔΣΕ, οι τρείς (τέσσερις λέει το παλιό μνημείο) που έμειναν ζωντανοί,
όταν τους τέλειωσαν τα πυρομαχικά, αγκαλιάστηκαν και έπεσαν στον γκρεμό.

Επάνω, η θέα του γκρεμού από τα δυτικά, όπως ερχόμαστε από το Πεύκο.

Επάνω, η θέα του γκρεμού από τα βόρεια.

Το νέο μνημείο, που έστησε το ΚΚΕ, από τα δυτικά.


Το μνημείο από τα ανατολικά.
Η κατασκευή είναι μάλλον κακή και το μπρούτζινο ανάγλυφο κάπως μακάβριο,
καθώς οι αγκαλιασμένοι με τις φτερούγες δυστυχώς δεν πέταξαν
αλλά υποτάχθηκαν στο νόμο του Νεύτωνα και όχι της διαλεκτικής.

Μία καλύτερη όψη του μνημείου
Ακριβώς από κάτω μια φωτογραφία του παλιού μνημείου από το Ριζοσπάστη.
(και μια καλύτερη εδώ)
Και μετά οι πανοραμικές (κλικ να μεγαλώσουν!)

Η θέα προς τα δυτικά, στην οροσειρά του Γράμου,
στην πλάτη των αμυνόμενων ανταρτών.

Η θέα νότια
Η θέα βόρεια.
Η θέα προς τα ανατολικά, στον κάμπο της Καστοριάς.
Μιλώντας με ντόπιους έμαθα ότι Χάρος δεν λέγεται το συγκεκριμένο σημείο
αλλά ένα μονοπάτι που συνέδεε την παλιά Κοτύλη με την (μετέπειτα) Νέα Κοτύλη
και το οποίο τον χειμώνα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Άλλο ένα διάβασμα εδώ.
Ενημέρωση: το μικρό οροπέδιο, στο οποίο βρίσκεται το μνημείο, λέγεται Σπανούρα.

9 σχόλια:

latecomer είπε...

Από πεζοπορική σκοπιά η 'ορθοπλαγιά' είναι τρομερή! Επίσης είναι χαρακτηριστική του Γράμου, έχει κι άλλη μια πολύ παρόμοια (εννοώ λίγος βράχος και πολύ σάρρα) ΝΔ της κορυφής.. πολύ σαθροβούνι

Το μνημείο τώρα, τα φτερά ατυχή όντως, το παλιό μοιάζει πιο όμορφο

Καλό ΣΚ

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Τέτοιους γεωλογικούς σχηματισμούς ο Γράμος έχει πολλούς. Και εντυπωσιακούς.
Να προσθέσω ότι δυτικά του μνημείου είναι οι καμμένες εκτάσεις του 2007. Και μας έλεγε ο υποδιοικητής της πυροσβεστικής για τις εκρήξεις που ακούγονταν κατά την πυρκαγιά από άσκαστες οβίδες και βόμβες και -ίσως- κι από αποθήκες πυρομαχικών των ανταρτών.
Ακόμα και σήμερα -τρία χρόνια μετά την πυρκαγιά- περνάς απ' τα καμμένα και σε πιάνει η ψυχή σου.

latecomer είπε...

Για τις εκρήξεις είχα ακούσει κι εγώ, δεν μπορούσε καν να πλησιάσει η πυροσβεστική, μα είχα ακούσει πως υπήρχανε και τμήματα που ήτανε ναρκοθετημένα, ειδικά απο την ανατολική πλευρά.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ναι, υπάρχουν ακόμη τμήματα που θεωρούνται ναρκοθετημένα, καθώς οι αντάρτες κινούνταν γρήγορα και νύχτα και συχνά δεν προλάβαιναν (ή δεν μπορούσαν) να ξηλώσουν τα ναρκοπέδια, που την προηγούμενη είχαν πρόχειρα στρώσει.
Γενικά, ο κανόνας είναι να πατάμε μόνο στο μονοπάτι, ούτε καν στο σπανό. Στο δασωμένο μπορεί να καραδοκεί καμιά ρουφιάνα.

Ανώνυμος είπε...

Σκύλε, δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά του χρόνου θαρθώ και γω μαζί εκεί πάνω. Τέλειωσε...

Ββσλγς

Σιαπανίσιους είπε...

Ο γέρος μου όντας αναρχοκομμουνιστοσυμορίτης έζησε πολλά εκεί πάνω,τώρα τόσον καιρό που βάζεις εικόνες με τα μέρη αυτά μούρχονται στη μνήμη μου οι ιστορίες που μας έλεγε όταν είμασταν μικρά.Αλλά πως μπορεί ένα παιδικό μυαλό να καταννοήσει κάτι περισσότερο από ένα παραμύθι..τότε είχα ακούσει πρώτη φορά για Βοββούσα για Γράμμο κλπ.Τώρα βέβαια δεν μπορώ να τον ρωτήσω τίποτα,και νοιώθω άσχημα που δεν έχω πάει ακόμα εκεί πάνω.

demetrat είπε...

σκύλε
και γω ελπίζω.
δ

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Μην νομίζουτε ότι ξέρω κι εγω πολλά απ' αυτές τις ιστορίες, ό,τι μου λένε κι όπου με πάνε λέω.
Πάντως, αξίζει ένα διβδόμαδο, κανονικά.

demetrat είπε...

σου κλεβω μιά φωτογραφία .
δ