Στο Χάρο Κοτύλης

Την μακάβρια ιστορία του Χάρου Κοτύλης την πρωτοδιάβασα εδώ.
Εν ολίγοις, σ' αυτό το σημείο, που τον Αύγουστο του ΄48, το υπερασπιζόταν
μία διμοιρία του ΔΣΕ, οι τρείς (τέσσερις λέει το παλιό μνημείο) που έμειναν ζωντανοί,
όταν τους τέλειωσαν τα πυρομαχικά, αγκαλιάστηκαν και έπεσαν στον γκρεμό.

Επάνω, η θέα του γκρεμού από τα δυτικά, όπως ερχόμαστε από το Πεύκο.

Επάνω, η θέα του γκρεμού από τα βόρεια.

Το νέο μνημείο, που έστησε το ΚΚΕ, από τα δυτικά.

Το μνημείο από τα ανατολικά.
Η κατασκευή είναι μάλλον κακή και το μπρούτζινο ανάγλυφο κάπως μακάβριο,
καθώς οι αγκαλιασμένοι με τις φτερούγες δυστυχώς δεν πέταξαν
αλλά υποτάχθηκαν στο νόμο του Νεύτωνα και όχι της διαλεκτικής.

Μία καλύτερη όψη του μνημείου

Ακριβώς από κάτω μια φωτογραφία του παλιού μνημείου από το Ριζοσπάστη.
(και μια καλύτερη εδώ)

Και μετά οι πανοραμικές (κλικ να μεγαλώσουν!)

Η θέα προς τα δυτικά, στην οροσειρά του Γράμου,
στην πλάτη των αμυνόμενων ανταρτών.

Η θέα νότια

Η θέα βόρεια.

Η θέα προς τα ανατολικά, στον κάμπο της Καστοριάς.
Μιλώντας με ντόπιους έμαθα ότι Χάρος δεν λέγεται το συγκεκριμένο σημείο
αλλά ένα μονοπάτι που συνέδεε την παλιά Κοτύλη με την (μετέπειτα) Νέα Κοτύλη
και το οποίο τον χειμώνα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Άλλο ένα διάβασμα εδώ.
Ενημέρωση: το μικρό οροπέδιο, στο οποίο βρίσκεται το μνημείο, λέγεται Σπανούρα.