Τον περασμένο Ιούλιο, ο φίλος μου ο
Aris, με ξενάγησε στο δάσος οξυάς στη Γραμμένη Οξυά, στα σύνορα Φθιώτιδας-Ευρυτανίας, στα Βαρδούσια.
Εκεί, λέει η παράδοση, έδρασε ένας αρβανίτης που ήταν παλιά πολεμιστής και μετά έγινε καλόγερος, ονόματι Τσαμ Καλόγερος (ναι, ξέρω, δεν υπάρχει θέμα Τσάμηδων κλπ) . Όταν τονε βρήκαν οι Οθωμανοί, τους πλάκωσε στις σπαθιές και έφυγε με τ' άλογό του μέσα από το δάσος. Εκεί, όπως ήταν το χιόνι δύο μέτρα ψηλό, χάραξε με το σπαθί το όνομά του στον κορμό μιας οξιάς για να τον θυμούνται οι εχθροί του και να τρέμουν.
Από τότε όλα τα παιδιά των χωριών χαράζουν τις οξιές με τα αρχικά τους. Μερικοί και για να αφήσουν τα ίχνη τους ότι κάποτε περάσαν από εδώ, όπως συνηθίζεται
κι αλλού.
Το δάσος είναι καταπληκτικό και τώρα που έχει κοκκινίσει θα είναι καταπληκτικότερο.
Κι έχει και κάτι δένδρα τερατάκια που θα τα θυμάμαι για πάντα.
Τον περασμένο Ιούλιο, ο φίλος μου ο Aris, με ξενάγησε στο δάσος οξυάς στη Γραμμένη Οξυά, στα σύνορα Φθιώτιδας-Ευρυτανίας, στα Βαρδούσια.
Εκεί, λέει η παράδοση, έδρασε ένας αρβανίτης που ήταν παλιά πολεμιστής και μετά έγινε καλόγερος, ονόματι Τσαμ Καλόγερος (ναι, ξέρω, δεν υπάρχει θέμα Τσάμηδων κλπ) . Όταν τονε βρήκαν οι Οθωμανοί, τους πλάκωσε στις σπαθιές και έφυγε με τ' άλογό του μέσα από το δάσος. Εκεί, όπως ήταν το χιόνι δύο μέτρα ψηλό, χάραξε με το σπαθί το όνομά του στον κορμό μιας οξιάς για να τον θυμούνται οι εχθροί του και να τρέμουν.
Από τότε όλα τα παιδιά των χωριών χαράζουν τις οξιές με τα αρχικά τους. Μερικοί και για να αφήσουν τα ίχνη τους ότι κάποτε περάσαν από εδώ, όπως συνηθίζεται κι αλλού.
Το δάσος είναι καταπληκτικό και τώρα που έχει κοκκινίσει θα είναι καταπληκτικότερο.
Κι έχει και κάτι δένδρα τερατάκια που θα τα θυμάμαι για πάντα.
5 σχόλια:
30 Οκτωβρίου 2000. Τότε πήγα τελευταία φορά.
Μείναμε σ' αντίσκηνα 10 άτομα, κάπου μέσα στην ομίχλη, ανεβήκαμε στην Σαράνταινα μέσα στην ομίχλη, περάσαμε ανάμεσα από κυνηγούς μέσα στην ομίχλη - ζωντανοί - και όλα ήταν πανέμορφα μέσα στην ομίχλη...
Θενκς που μου το θύμησες - ευκαιρία να δω φωτό.
Καλά θα 'ταν, ε;
Δείξε μας και μας καμία φωτό, βρε συ.
Δυστυχώς έχει πολλές φάτσες μέσα. Γαμώ ήταν! 13 άτομα τελικά μετράω, οι 8 πρώτη φορά σε αντίσκηνα, να έχουν κουβαλήσει από μαξιλάρια μέχρι πυτζάμες, τα πάντα μούσκεμα, ανάψαμε φωτιά με βαλβολίνες από ένα λαντρόβερ, μαγειρέψαμε σε μια στάνη, αγοράσαμε τη χειρότερη ρετσίνα του κόσμου από ένα χωριό και κλέψαμε και μερικά στεγνά ξύλα, στα αυτοκίνητα είχαμε γουόκι τόκι και παίζαμε επιτραπέζια καθ οδόν - νομίζω τρίβιαλ, κάτι τσαμπουκάδες με τους κυνηγους μέσα στην ομίχλη, αυτά...
δες αυτή:
https://picasaweb.google.com/lh/photo/I4ChJoAF0X7tzwwkz8XG_A?feat=directlink
και αυτή:
https://picasaweb.google.com/lh/photo/zlnzo31N3cvN0DG7GqZs-w?feat=directlink
πάω να τους οργανώσω!
Πολύ όμορφες φωτογραφίες! Κι εννοείται πως σαν τα δάση οξιάς δεν έχει..! Και γενικότερα, άλλη φάση το βουνό (καλύτερη για εμένα :Ρ).. Εμείς πηγαίνουμε εδώ και 16 χρόνια Βέρμιο, στην Κουτσούφλιανη Νάουσας (πολύ κοντά στα 3-5 πηγάδια) και κατασκηνώνουμε κατά το τριήμερο Δεκαπενταύγουστου (και καμιά φορά, και παραπάνω), γύρω στα 15 άτομα (θείες, ξαδέρφια, κτλ.) και στις 15 έρχονται κι άλλοι! :D Ελεύθερο camping ofc, εμείς και οι 5 σκηνές μας στην καλύτερη τοποθεσία, δίπλα στο δρόμο, στην πηγή (αυτό το κουβάλημα του νερού είναι τραγικό) αλλά και στο δάσος (ξύλα, βόλτες... και αφόδευση). λολ. Οι δικοί μου πήγαιναν και πριν γεννηθώ εγώ και η μεγαλύτερή μου αδερφή, εδώ και 20 χρόνια περίπου.. Περνάμε καταπληκτικά!
Ανυπομονώ για τις 13/08, όπως κάθε χρόνο!
Με το καλό!
Δημοσίευση σχολίου