Βόλτα στον Πηνειό

Μουντός καιρός, μουντά κέφια, μουντό ποτάμι.


Παλιά σκοπιά στη θέση «Καζάρμα» (στρατόπεδο). Εκεί ήταν το φυλάκιο των συνόρων του 1897. Το εικονιζόμενο είναι το Β' Π.Π., μάλλον των Ιταλών.



Παλιά γέφυρα δίπλα στην εθνική οδό. Πηνειός, 1997. Μόνο οι αγρότες τη χρησιμοποιούσαν πια...

Περί προσβολής και ιεροσυλίας

Είστε σίγουροι πως όσοι πρόσβαλαν προχτές, Πέμπτη 8 Μάρτη, τον Αγνωστο Στρατιώτη, τους θεσμούς, τη Δημοκρατία, κλπ κλπ ήταν έξω από το Κοινοβούλιο;

Μιλιά δεν θέλω ν΄ακούσω σήμερα!

Οι μόνες Μηλιές που νοσταλγώ είναι αυτές του Πηλίου. Νοέμβρης 2005.

Ανοιξη! Ανθίσανε και οι μπάτσοι!

Με αφορμή τη χτεσινή άγρια καταστολή φοιτητών και εκπαιδευτικών. Η φωτό ως σχόλιο σε ένα εξαιρετικό κείμενο.

«Περιπέτεια; Βαριέμαι!»

Σκύλος μαχμουρλής: «Ξεκινήστε ΄σεις κι εγώ άμα ξυπνήσω, πίνω έναν καφέ κι έρχουμαι. Θα σας προλάβω στην πρώτη λάσπη που θα κολλήσετε!»

ΥΓ Εντάξει, δεν θα με χάλαγε ένας μήνας διακοπών με το εικονιζόμενο τέρας (το πάνω, όχι το εμπρόσθιο!), αρκεί να μην ήταν δικό μου και να πλήρωνε άλλος τα καύσιμα!

Ενθύμιον ναυπηγείων Σύρας

Μάρτης ή Φλεβάρης του 1996. Πάμε στη Σύρα και περνάμε απαραιτήτως από τους ταρσανάδες να χαζέψομε τα ξύλινα σκάφη. Πέφτουμε σε τούτο εδώ το κουκλί («Πήγασος» τ΄ονομά του) και -ως γνήσιοι ξερόλες- αρχίζομε να λογομαχούμε για το αν είναι σκούνα ή πέραμα ή ξέρω-γω-τι, αν είναι σκιαθίτικο ή σαμιώτικο κλπ κλπ. Τόσο βλάκας ήμουνα που δεν το φωτογράφισα καν ολόκληρο. Ούτε καν την επομένη που το είχαν ρίξει στο νερό και καμαρώναμε την κουβέρτα του (που δεν ήταν τρικούβερτη!). Τελικά ήταν σκιαθίτικο του 1940.

Ενθύμιον καλοκαιριού 1985

Σε ένα σύδεντρο κοντά στην Αμαλιάδα. Ανοιχτό ραντεβού για ένα μήνα, περίπου. Μηχανάκια, αντίσκηνα, αυτοσχέδιες μαγειρικές με μεγάλο τσουκάλι και ένα καλαμένιο τσαντίρι που χρησίμευε για κουζίνα και σαλόνι. Καμία άνεση δεν είχαμε αλλά περάσαμε καταπληκτικά. Γιατί είχαμε νιάτα.

Ο γέρο«Αλεξ»

Ο «Άλεξ» δεν είναι ο αμερικανός φίλος της Φολεγάνδρου αλλά κάτι πολυτιμότερο. Ένα παλιό νερουλάδικο που το καλοκαίρι μεταφέρει νερό από τον Πόρο στο νησί. Εδώ βλέπετε την πΛώρη του. Κι άμα τον δείτε, πείτε κι ένα «ευχαριστώ» εκ μέρους μου στον καπετάνιο, που κάποτε έβγαλε το σκύλο μου από τη θάλασσα.

Σκάλα πάνω από τη θάλασσα

Πάσχα 2002, Αη Γιώργης Φολεγάνδρου. Η σκάλα μοιάζει να βγαίνει από το βράχο.

Αγιοι Ανάργυροι, Αττικής

Μ' αρέσανε οι σκιές των παιδιών που απλώνονται σαν βεντάλια...

Ελ Τσομπαναδόρ!

Αυτός είναι ένας ποιμενικός που βρήκα στην Ισπανία, σε ένα αγρόκτημα καμιά κατοσταριά χιλιόμετρα από τη Σεβίλλη, το 1996. Δεν καταλαβαίνω σε τι διαφέρει από τον ελληνικό ποιμενικό. Αφού δεν διαφέρουν τα πρόβατα και οι λύκοι, γιατί να διαφέρουν οι τζομπανόσκυλοι; Μήπως επειδή πρέπει ντε-και-καλά να διαφέρουν οι τζομπαναραίοι;

Καφενείον «Η Ελλάς»

Ξάνθη, 1998.

Μια υπενθύμιση (το παράκανα στη φυσιολατρία!)

Τον περασμένο Μάιο, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Υδάτινη λεωφόρος, που λέμε!

Στην πλαζ Πεζούλας Καλυβιών, στη λίμνη Πλαστήρα. Είχε ανέβει η στάθμη, Μάρτιος γαρ. Πάντως δεν θα 'θελα με τίποτα να ήμουν ο ηλεκτρολόγος της περιοχής!

Ανατολή στη λίμνη Πλαστήρα

Στον Μπελοκομίτη, αν δεν με απατά η μνήμη μου με το γνωστό γερμανό δρα Αλτσχάιμερ. Στη στενή κοιλάδα, που έγινε λίμνη, ακριβώς μπροστά, ήταν το μυστικό αεροδρόμιο του ΕΛΑΣ, στο οποίο προσγειωνόταν τις νύχτες μέχρι και δικινητήριο βομβαρδιστικό. Τις ημέρες, οι Γερμανοί έψαχναν μανιωδώς, καθώς είχαν ακούσει το αεροπλάνο να προσγειώνεται και να απογειώνεται, αλλά δεν εύρισκαν τίποτε. Μόλις ξημέρωνε, οι χωρικοί κάλυπταν το διάδρομο με δέντρα, θάμνους, μέχρι και με θημωνιές.