Οι ανώνυμοι τοιχογράφοι...

Στο παλιό Χημείο, γωνία Μαυρομιχάλη και Ναυαρίνου...

Πρωτομαγιά: τα δίκαια αιτήματα της εργατιάς.

Πρώτη του Μάη και η εργατική τάξη δεν ζητάει μόνο ψωμί και τριαντάφυλλα! Το άνωθεν λαϊκό αίτημα ανωνύμων εργατριών* κρίνεται ώριμο, δίκαιο και κοινωνικά βιώσιμο. Παρότι πρόκειται για αίτημα σαφώς ατομικό και ουχί συλλογικό, δηλαδή επί κλίνης υλοποιήσιμο (ή μάλλον υλοποιητέο) και ουχί επί τραπέζης (μπα, γιατί όχι;) πόσο μάλλον επί του δημοσίου χώρου, η ικανοποίησή του αναμένεται να αργήσει... Κουράγιο κορίτσα!


* εργατριών όχι υποχρεωτικώς του πεζοδρομίου, «καλντεριμιτζούδων» κατά το κοινώς λεγόμενον. Το πεζοδρόμιον εφ' ου εγράφη το σύνθημα είναι απλά το μέσον και ουχί το μύνημα και άσε τον Μάρσαλ Μακ Λούαν να λέει παπαριές...

Ο απάνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν...

Τέτοια εποχή πριν 60 χρόνια. Σε ένα βουνό της Πελοποννήσου. Ενα χωριατόπουλο, που βόσκει τις κατσίκες του, ακούει πυροβολισμούς στο λαγκάδι από κάτω. Μια σφαίρα ξεστρατίζει και χτυπάει μια γίδα στο λαιμό. Η σφαίρα περνάει από την άλλη, το ζώο μένει έκπληκτο, ακόμα πιο έκπληκτος μένει ο πιτσιρικάς που παίρνει τα γίδια του και τα πάει στο σπίτι. Κάποιον αντάρτη κυνηγάνε τα Τάγματα Ασφαλείας και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Κυριολεκτικά.
Περίεργος και χωρίς να γνωρίζει το «Curiosity killed the cat», ο 18χρονος πιτσιρικάς (που ήδη απέφευγε να γίνεται ορατός κι από τους μεν κι από τους δε, καθώς οι μεν έψαχναν για πληροφοριοδότες ή θύματα και οι δε για επίστρατους που θα ενίσχυαν τις τάξεις τους) αποφασίζει να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα από ψηλά. Το «κυνηγητό» εξελίσσεται στο λαγκάδι, οι «κυνηγοί» έχουν πιάσει τις πλαγιές, το «θήραμα» τσαλαβουτάει στο ποτάμι. Ράχη-ράχη, ο περίεργος πιτσιρικάς φτάνει ως την εκβολή του ποταμού. Εκεί το «θήραμα» γίνεται ορατό: είναι ένα ανταρτόπουλο 17-18 χρονών. Κυνηγημένο σαν ζουλάπι, πέφτει στη θάλασσα. Οι διώκτες του παγώνουν προς στιγμή. Ενας μπαίνει στη θάλασσα, πιάνει τον απελπισμένο φυγάδα και του κόβει το λαιμό.



Το κράτος επιβράβευσε τον δολοφόνο, διορίζοντάς τον φύλακα των σιδηροδρομικών γραμμών. Σε ένα φυλάκιο σαν κι αυτό ή και αυτό το ίδιο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι γι' αυτή του την πράξη, ο φονιάς πέρασε 30τόσα χρόνια σηκώνοντας μπάρες και μετρώντας τρένα. Συνταξιοδοτήθηκε και ζει ακόμα... Πολλοί το θυμούνται το περιστατικό στο χωριό αλλά λίγοι το αναφέρουν πια. Η ιστορία είναι αληθινή, ο περίεργος πιτσιρικάς είναι ο πατέρας μου.


Το φυλάκιο ερήμωσε μετά την εγκατάσταση τηλεχειριζόμενων μηχανισμών στις μπάρες. Σκοτώνονταν άνθρωποι στις διαβάσεις των τρένων. ..

Καλό δρόμο, Κωνσταντή...

Χτες το βράδυ, κάποιος ελληναράς πέρασε με κόκκινο το φανάρι της Σταδίου. Δεν θα ξανακούσουμε τις ντραμς σου, ούτε τα καλαμπούρια σου. Ούτε να τριανταρίσεις δεν πρόλαβες.

ΥΓ και για όσους δεν το κατάλαβαν διανύουμε την εβδομάδα «Οδικής Ασφάλειας»!

Λινκς: 1, 2.

Ευχαριστώ, βρε παιδιά! Part I

Σε ένα χάλασμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Εξάρχεια.

Ευχαριστώ, βρε παιδιά! Part II

Που με το γράφιτί σας μου φτιάξατε την καθημερινή διαδρομή στη γωνία Μαυρο(μι)χάλη και Ναυαρίνου.


«Πάρε παλιόκοσμε...» λέει -αντί υπογραφής- ο μικρός παλαιστίνιος, ο κατά Πολύδωρα λιθορίπτης. Ως μέρος του παλιόκοσμου αυτού, πήρα (μιαν ανάσα ελευθερίας και κουράγιο) και προχώρησα...


Ενημέρωση: μετά από δύο μόλις μέρες, είδα ότι οι χούλιγκαν είχαν σπεύσει να το ρυπάνουν. Μην διαθέτοντας στοιχειώδη λόγο, δεν διαθέτουν και τη δυνατότητα να χαρούν μια οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Ούτε καν ένα γκολ! Είδαν το κίτρινο και αταβιστικά έσπευσαν να προσθέσουν την κουτσουλιά τους...

Καμερούλα μια σταλιά, 2Χ3 (ίντσες!)

Ψιτ, σε είδα κι εγώ!

Κάποτε, οι κάμερες ήταν μεγάλες και επιδεικτικά τοποθετημένες, όπως αυτές στο λιμάνι του Πειραιά. Μεγάλοι μεταλλικοί κύλινδροι σε αψηλές κολώνες, σαν να ήθελε η εξουσία να πει «Ψιτ, με βλέπεις που σε βλέπω;». Τώρα, μετά από εκατοντάδες σπαζμένες κάμερες και ΚΑΦΑΑ (ο πληθυντικός του ΚΑΦΑΟ), οι κάμερες γίνονται μικρές, διακριτικές αλλά εξίσου ρουφιάνες... Σαν το τσουτσούνι του επιδειξία που τον έκραξαν και τρόμαξε και μαζεύτηκε!


Update: Κοίτα συμπτώσεις! Τη φωτό του λινκ ανάμεσα στις δύο φωτογραφίες και τη φωτό αυτό του έγκριτου δημοσιεύματος!

Η ψυχή μας είναι το όνομά μας;

Στην Ακράτα Αχαϊας, ένας από τους υπευθύνους για την άκρατη δόμηση, την έχει κάνει μπαντιέρα και κορώνα στο κεφάλι του.


Αλλά κι αυτή η αναπτυξιακή εταιρεία, τι σόι ανάπτυξη προσφέρει; Όσοι έχουμε κολυμπήσει στο ίντερνετ, γνωρίζομε πως η συντομογραφία gtp (γτπ), δεν προοιωνίζει τίποτε καλό, όταν εμπεριέχεται σε στοιχείο κριτικής. Διότι σημαίνει «gia ton poutso»!

Ο Γιέλτσιν ζει, ρε! Απλά άλλαξε χέρια!

Το παλιά μου αμάξι το έλεγα «Γιέλτσιν». Γιατί ήταν ρώσικο, άσχημο, έπινε πολύ, έκανε ό,τι του κατέβαινε αλλά παρ' όλα αυτά με πήγαινε παντού και άντεχε τις κακουχίες. Ως εκ τούτου, δεν πέθανε. Απλά πουλήθηκε σε καλή τιμή. Εδώ, στο ιδιωτικό πάρκινγκ του, στη Βάλια Κάλντα.

Λουλούδια για τους/ις εορτάζοντες/ουσες

Από το να γυρνάω από μπλογκίου εις μπλογκίον και να εύχομαι, όποιος θέλει ας περάσει από 'δω να πάρει ένα λουλούδι...

Κάποιος θα λείπει.

Όλη η πόλη ένα πάρτι λέει η μεγαλύτερη διαφημιζόμενη της τελευταίας χρονιάς, η Βόιδαφον! Μόνο που κάποιος θα λείπει. Το πάρτι σας, μάγκες, που κάνετε για την πάρτη σας, δεν θα έχει απαρτία.

Update: ευτυχώς κάποιοι αντέδρασαν!

Πετσετούλες.

Περνώνας έξω από ΄να καθαριστήριο, τις ζήλεψα. Καθαρές, μαλακές, μυρωδάτες, τακτοποιημένες, φρέσκες!
Μετά σκέφτηκα ότι θα 'ναι από κάνα ξενοδοχείο της γειτονιάς, ποιός ξέρει τι θα ΄χει δει το χνούδι τους. Και γύρισα στα δικά μου, τα πεσκίρια...

Ενθύμιον Φολεγάνδρου, θέρος 1996, part I

Καλοκαίρι του 1996 έχω πάει στη Φολέγανδρο. Στην παραλία του Αη-Νικόλα κάποια μέρα, βρίσκω δύο φιλμ πεσμένα κάτω από ένα αρμυρίκι. Ρωτάω ποιού είναι, απάντηση δεν παίρνω. Όταν τα εμφάνισα στην Αθήνα κατάλαβα ποιού ήταν, των δύο εικονιζόμενων ακριβώς από πάνω, μάλλον Ιταλών. Καταπληκτικά τοπία, φωτογραφημένα με πολλή αυτοπεποίθηση και τεχνική γνώση. Κάθε καρέ του φιλμ είναι διαφορετικό, ο φωτογράφος δεν χρειάστηκε καν να ξαναφωτογραφίσει με διαφορετική εκφώτιση. Το ταξίδι που καταγράφουν πρέπει να είναι στη δυτική έρημο της Κίνας (ναι, την Τακλαμακάν, που τόσο γουστάρει ο Λιακόπουλος) , τα βουνά πρέπει να είναι είτε τα Καρακοράμ (νότια), είτε το Παμίρ (δυτικά, στα σύνορα με το Πακιστάν). Οι πόλεις, αυτή με τις κληματαριές πρέπει να είναι το Τουρπάν, το «μαργαριτάρι της Ερήμου», στην επαρχία Ξινγιάνγκ, που αποτελεί το (δυτικό) 1/6 του εδάφους της Κίνας. Η πόλη με το παζάρι πρέπει να είναι το Ουρουμτσί (πρωτεύουσα της επαρχίας Ξινγιάνγκ) ή το Κασγκάρ.
Κι έτσι γύρισα από τη Φολέγανδρο, με φωτογραφίες από την Κίνα. Ο φωτογράφος, που τα εμφάνισε, και που πάντα κοίταγε τις καλοκαιρινές μας φωτογραφίες να δει κάνα βυζάκι ή κάνα μ'νι, έμεινε κάγκελο! Δεν με είχε για τόσο πολυταξιδεμένο...

Films lost by unknown european couple and found by me undeveloped in Folegandros Island, Aegean, Greece. Photos picture western China cities and villages, mountainus landscapes in Pamir or Karakorum.

Ενθύμιον Φολεγάνδρου, θέρος 1996, part II

Ενθύμιον Φολεγάνδρου, θέρος 1996, part III

Μια Κυριακή στην παραλία, I

Εδώ!.

Μια Κυριακή στην παραλία, IΙ

Μια Κυριακή στην παραλία, III

Μια Κυριακή στην παραλία, IV

Με τις πατούσες της Έλλης

Να ο «Ελλήσποντος» από τη μια, να «Με τα μάτια της Έλλης» από την άλλη, να σκέτη «Έλλη» από την τρίτη, μας έχουνε σκοτίσει με την κυρία Έλλη. Εγώ προτιμώ τις πατούνες της άλλης Έλλης!

Κορινθιακός κόλπος

Άνω Πλάτανος Αχαϊας. Παρότι έχει και τα κιτσαριά του, το χωριό διαθέτει και μια ταβέρνα με αυτή τη θεϊκή θέα. Το όνομα της; «Βεράντα», φυσικά!

Ανθισμένο δέντρο.

Του ξαδέρφου μου, κάτω στο χωριό. Φέτος το Πάσχα.

Μπλε!

Μπλέ, γαλάζιο, θαλασσί, ουρανί, οινοπνευματί τιρκουάζ, σιέλ, βεραμάν, ραφ, όλες οι αποχρώσεις του με ξεκουράζουν όταν τις βλέπω. Άσχετο αν δεν τις ψηφίζω...

Παρασκευή και 13 σήμερα!

Άντε μετά να μην κολλήσει πιστόνι δύο φορές η έρ'μη η ματοσικλέτα. Κι άλλη μια φορά αφότου την πούλησα!

Σύννεφα πάνω από τον Παρνασσό

Ένας αφράτος παχουλός σωρείτης (cumulus) πάνω από τον Παρνασσό. Το σύννεφο αυτό θεωρείται ως το σύννεφο της καλοκαιρίας. Μ' άρεζε και το φωτογράφισα.

«Μα, τι κάνουμε εδώ;»

«Αν σου πώ ότι περιμένουμε να περάσει το τρένο, θα με πιστέψεις;»

Έχει κι αλλού μανταρινιές...

... αλλά αυτήν την φύτεψα με τα χεράκια μου, πριν 25 χρόνια. Ως εκ τούτου, τα μανταρίνια της τα θεωρώ τα νοστιμότερα του κόσμου.

Το σπίτι μου είναι το φρούριό μου, λένε οι Αγγλοι

Εσωτερική αυλίτσα παλιού τουρκόσπιτου σε τουρκομαχαλά της Κομοτηνής. Φωτογραφημένη τον Αύγουστο του 2004 (όπου φύγει-φύγει από την Αθήνα) από το μπαλκόνι πολυκατοικίας, όπου φιλοξενιόμουν. Το έρ'μο το σπιτάκι ήδη πολιορκιόταν από τα τσιμεντένια μεγαθήρια, που στέγαζαν το νεοπλουτισμό χριστιανών και μουσουλμάνων. Αμφιβάλλω αν υπάρχει ακόμη...