Είναι γλυκόσκυλο! Τονε μάζεψα πριν έξι χρόνια από το πεδίο το Αρεως,όπου τον είχαν σουτάρει οι πρώτοι ιδιοκτήτες του. Αγαπά όλον τον κόσμο. Εκτός των αρσενικών σκύλων...
Όποτε του φοράω αυτό το σακιδιάκι (που ποτέ δεν το φόρτωσα με πράγματα, μην βουτήξει σε καμιά θάλασσα και πνιγεί ο μλκας!) καμαρώνει, ναι κ-α-μ-α-ρ-ώ-ν-ε-ι! Θες επειδή του αρχίζουμε εμείς τα «α, τι ωραίος που είσαι!» ή «γειά σου, ρε παλιογάϊδουρο!» και άλλα τέτοια τρυφερά, θες επειδή από τη φύση του είναι σκύλος εργασίας και αντιλαμβάνεται ότι επιτέλους θα κάνει καμιά δουλειά... Τι να πώ...;
Ο δικός σου είναι κούκλος . Δέν το συζητάμε. Έχει κάτι απο λάμπραντορ , εξού καί το ανθρώπινο ύφος(και το κακομοιριασμένο και το σκατιάρικο). Μοιάζει με το Σπίθα μου.(λογω λαιμαργίας) Μόνο που ο δικός μου ήταν μάυρος. Καί βέβαια πιστεύει πως είναι όμορφος και καμαρώνει. Τί νόμιζες. Το σακκιδιάκι είναι αξεσουάρ της ομορφιάς του. Καί τό ξέρει. δ.
Όταν θέλει κάτι (συνήθως φαΐ κι ας έχει φάει τον αγλέουρα) παίρνει αυτό το παραπονεμένο ύφος Νο 4 «Εγώ είμαι ένα πολύ καλό σκυλί που κανείς δεν το αγαπάει και είναι κρίμα γιατί εγώ τους αγαπάω όλους@» που σου τσακίζει τα νεύρα!
Δέν έχεις δίκιο , Αυτό με το κουνημα της ουράς είναι η κίνησι ν.12 -Κούνημα ουράκλας μαζί μέ όλο το όπισθεν σύστημα.Σάν ξεγοφιασμένο ένα πράμμα.Ναί λαμπραντόρι ήταν ο Σπιθας μου. Είχα πάντα σκυλιά στό σπιτι αλλά ΑΥΤΟ το σκυλι ήταν ανθρώπινο εντελώς. Μού πέθανε πέρσι καί τόν έχω βάλει κάτω απο μιά μανόλια στόν κήπο. Και δέν πάιρνω άλλον γιατι γδέρνει πολύ. Θά ήθελα να βάλω μιά φωτογραφία του, αλλά δεν ξέρω πώς γίνεται. Πάντως είσαι πολύ τυχερός που οι ηλίθιοι πρώην αφεντικοί, παράτησαν τέτοιο μανάρι. δ. υ.γ μήπως όταν σ αγαπάει πολύ, σού πατάει το πόδι και κουνάει το σύστημα της κίνησης 12;
Ναι, σαν ξεγοφιασμένο. Κι έχει κι ένα οπίσθιο σύστημα, αδερφάκι μ'! Σκέτη νταρντάνα! Ναι, τα λαμπραντόρια ανθρωποφέρνουν ώρες-ώρες. Σόρι για τον Σπίθα. Κάτι κατάλαβα γι' αυτό απέφυγα να διατυπώσω το ερώτημα σε ενεστώτα ή αόριστο. Το πόδι το πατάει πάντα. Όπου κι αν ξαπλώσει, αμολάει την κεφάλα πάνω σε όποιο πόδι βρει. 'Οταν αγαπάει πολύ, κατεβάζει την μοσχαροκεφαλή και με τη σβερκάρα, τρίβεται πάνω στη γάμπα. Πράμα πολύ οδυνηρό για τους παρισταμένους, καθώς του φοράω κολλάρο με καρφιά για να είναι kinky και να μην τον δαγκώνουν οι άλλοι σερνικοί σκύλοι, με τους οποίους πλακώνεται. Και φυσικά είμαι τυχερός και ήταν μαλάκες οι πρώην του.
Έτοιμος! Του φορέσαμε το σαμάρι του και καμαρώνει σαν γύφτικο καλιγοσφύρι (σκεπάρνι). Μα μπορεί ένα σκ΄λί να έχει ματαιοδοξία;
10 σχόλια:
Τι τζουτζούκος είναι αυτός!!!
CrazyTourist2
Είναι γλυκόσκυλο! Τονε μάζεψα πριν έξι χρόνια από το πεδίο το Αρεως,όπου τον είχαν σουτάρει οι πρώτοι ιδιοκτήτες του. Αγαπά όλον τον κόσμο. Εκτός των αρσενικών σκύλων...
Αν μπορεί λέει...
Όποτε του φοράω αυτό το σακιδιάκι (που ποτέ δεν το φόρτωσα με πράγματα, μην βουτήξει σε καμιά θάλασσα και πνιγεί ο μλκας!) καμαρώνει, ναι κ-α-μ-α-ρ-ώ-ν-ε-ι! Θες επειδή του αρχίζουμε εμείς τα «α, τι ωραίος που είσαι!» ή «γειά σου, ρε παλιογάϊδουρο!» και άλλα τέτοια τρυφερά, θες επειδή από τη φύση του είναι σκύλος εργασίας και αντιλαμβάνεται ότι επιτέλους θα κάνει καμιά δουλειά...
Τι να πώ...;
Ο δικός σου είναι κούκλος .
Δέν το συζητάμε.
Έχει κάτι απο λάμπραντορ , εξού καί το ανθρώπινο ύφος(και το κακομοιριασμένο και το σκατιάρικο). Μοιάζει με το Σπίθα μου.(λογω λαιμαργίας)
Μόνο που ο δικός μου ήταν μάυρος.
Καί βέβαια πιστεύει πως είναι όμορφος και καμαρώνει.
Τί νόμιζες.
Το σακκιδιάκι είναι αξεσουάρ της ομορφιάς του.
Καί τό ξέρει.
δ.
Όταν θέλει κάτι (συνήθως φαΐ κι ας έχει φάει τον αγλέουρα) παίρνει αυτό το παραπονεμένο ύφος Νο 4 «Εγώ είμαι ένα πολύ καλό σκυλί που κανείς δεν το αγαπάει και είναι κρίμα γιατί εγώ τους αγαπάω όλους@» που σου τσακίζει τα νεύρα!
Καί περπατάει σά χεσμένος;
βήμα , ύφος ,βήμα τρεμμάμενο,ύφος, και η ουρά σχεδον ανάμεσα απο τα δύο μπροστινά πόδια;
δ
Μπα, καθόλου! Ίσα-ίσα, την ουράκλα την κουνάει σε βαθμό οδυνηρό για τους παριστάμενους. Ο δικός σου Λαμπραντόρι;
Δέν έχεις δίκιο ,
Αυτό με το κουνημα της ουράς είναι η κίνησι ν.12
-Κούνημα ουράκλας μαζί μέ όλο το όπισθεν σύστημα.Σάν ξεγοφιασμένο ένα πράμμα.Ναί λαμπραντόρι ήταν ο Σπιθας μου.
Είχα πάντα σκυλιά στό σπιτι αλλά ΑΥΤΟ το σκυλι ήταν ανθρώπινο εντελώς.
Μού πέθανε πέρσι καί τόν έχω βάλει κάτω απο μιά μανόλια στόν κήπο.
Και δέν πάιρνω άλλον γιατι γδέρνει πολύ.
Θά ήθελα να βάλω μιά φωτογραφία του, αλλά δεν ξέρω πώς γίνεται.
Πάντως είσαι πολύ τυχερός που οι ηλίθιοι πρώην αφεντικοί, παράτησαν τέτοιο μανάρι.
δ.
υ.γ μήπως όταν σ αγαπάει πολύ, σού πατάει το πόδι και κουνάει το σύστημα της κίνησης 12;
Ναι, σαν ξεγοφιασμένο. Κι έχει κι ένα οπίσθιο σύστημα, αδερφάκι μ'! Σκέτη νταρντάνα!
Ναι, τα λαμπραντόρια ανθρωποφέρνουν ώρες-ώρες. Σόρι για τον Σπίθα. Κάτι κατάλαβα γι' αυτό απέφυγα να διατυπώσω το ερώτημα σε ενεστώτα ή αόριστο.
Το πόδι το πατάει πάντα. Όπου κι αν ξαπλώσει, αμολάει την κεφάλα πάνω σε όποιο πόδι βρει. 'Οταν αγαπάει πολύ, κατεβάζει την μοσχαροκεφαλή και με τη σβερκάρα, τρίβεται πάνω στη γάμπα. Πράμα πολύ οδυνηρό για τους παρισταμένους, καθώς του φοράω κολλάρο με καρφιά για να είναι kinky και να μην τον δαγκώνουν οι άλλοι σερνικοί σκύλοι, με τους οποίους πλακώνεται.
Και φυσικά είμαι τυχερός και ήταν μαλάκες οι πρώην του.
Δημοσίευση σχολίου