Μνημείο για τους ξεχασμένους.

Τριγυρίζω, μαγιάτικα, στο Βερολίνο. Πάω κι από το Reichstag να δώ το τεράστιο κτίριο-σύμβολο, αναπαλαιωμένο σε όλο του το μεγαλείο. Πάνω από τη δυτική του είσοδο, μια τεράστια επιγραφή «για το γερμανικό λαό» με ψαρώνει. Χαράχτηκε το 1916 και ο Κάιζερ δεν την ήθελε γιατί παραήταν δημοκρατική. Εκεί που χαζεύω τις ουρές των Γερμανών, που περιμένουν ευλαβικά να μπουν στο κτίριο (φαίνονται ακόμα κι από το δορυφόρο!), προσέχω δίπλα μ' ένα μικρό διακριτικό μνημείο, συνταρακτικής απλότητας. Είναι καμιά εκατοστή πλάκες, σαν κάρτες αρχείου (αμάν, αυτοί οι Γερμανοί!), η καθεμιά τους με ένα ονοματεπώνυμο, δύο χρονολογίες, ένα τοπωνύμιο, και ένα όνομα κόμματος. Από αυτό το τελευταίο (KPD και SPD) αντιλαμβανομαι ότι αναφέρεται σε μέλη του προπολεμικού κομουνιστικού ή του σοσιαλιστικού κόμματος Γερμανίας. Από τις χρονολογίες, οι πρώτες ποικίλουν αλλά οι δεύτερες είναι σε δύο χρόνια, 1943 και 1944. Κι αν είχα αμφιβολίες, τα τοπωνύμια μου τις σκότωσαν. Άμα διαβάζεις «Άουσβιτς», «Νταχάου» και «Μπούχενβαλντ», αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για μνημείο γερμανών πολιτικών, που βρήκαν το θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Εκεί που φωτογραφίζω το μνημειάκι, νιώθω κάτι σκιές από πάνω μου: πέντε-έξι ανθρωπόβουνα (και όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πόσο φειδωλός είμαι στη χρήση αυτής της λέξης!) με μπίρες στα χέρια και συνοφρυωμένο ύφος να με ρωτάνε κάτι σε άπταιστα γερμανικά. Το γυρίζω στα αγγλικά και όταν τους πληροφορώ «εμμμμ, είναι κάποιοι γερμανοί που τίμησαν την πατρίδα τους!» (ναι, έκανα την κότα!), αντιλαμβάνομαι ότι πολύ απλά ήξεραν τόσο λίγα για το παρελθόν τους, που δεν μπορούσα να κάνουν τον λογικό συνειρμό «KPD+1944+Dachau=θάνατος». Απλά, δεν ήξεραν! Όπως δεν ξέρουν οι έλληνες συνομήλικοί τους ποιοί κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη κλπ κλπ. Το μνημείο τιμούσε τους 96 βουλευτές που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην άλλη γωνιά, είναι ένα εξίσου διακριτικό μνημείο για όσους σκοτώθηκαν, προσπαθώντας να διασχίσουν το Τείχος του Βερολίνου.