Πριν καμιάν εβδομάδα, χάρη στην ευγενή πίεση μίας φίληςφιλοτιμήθηκα να ανέβω στη Ροδόπη.
Είδα και την πολυφημισμένη μπάρα ή έστω τα υπολείμματά της
να σαπίζουν δημιουργικά στον ήλιο.
Αλλά πάνω απ΄όλα ξαναβρέθηκα Στο Βουνό.
Έπεσα και σε μποτιλιάρισμα με ευγενικά μουλάριακι ακόμα πιο ευγενικούς ανθρώπους. Ξυλοκόπους της περιοχής.
Άιντε, και του χρόνου!
7 σχόλια:
Aυτό θα πει η άγνωστη Ελλάδα (για μένα...)
Την επόμενη φορά θα με πάρεις μαζί σου; Mπάφιασε η ψυχή μου εδώ πέρα
Apos: και είναι υπέροχη!
Bernardina: πού «εδώ πέρα», καλή μ'; Εδώ κάτω να δεις...
Εδώ πέρα, μάτια μ'. Στις παρυφές της Αθήνας. Δε μου φτάνουν βρε σκυλούκο τα δέντρα που βλέπω έξω από το παράθυρό μου, κι ας έχω και μια μπουκιά κήπο... Κορφοβούνια θέλει η ψυχή μου για να ανασάνει... Δεν είναι που είμαι αχάριστη. Μπάφιασα, σου λέω!
Βλέπεις και δέντρα; Αχάριστη!
Σκυλε ενω "βρισκομαστε" στου Σαραντακου εδω δεν ειχα μπει μεχρι τωρα. παραλειψη δικια μου. Και σε πετυχα στα μερη μου. Αλλα εσυ απο την Βαλια καλντα, λες οτι σου ελειψε το βουνο?
Το «Βάλια Κάλντα» είναι κατά φαντασίαν. Στην Αθήνα ζω.
Δημοσίευση σχολίου