Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα ερείπιο στο χωριό μου

Το θυμάμαι αυτό το σπίτι στην πλατεία να κατοικείται τα καλοκαίρια.
Ήταν διώροφο τότε.
(Κλικ, εδώ, η λευκή στέγη, δυτικά των πλατανιών)


Τώρα ανήκει σε δύο ξαδέλφια (εβδομηντάρηδες πλέον) που δεν μιλιούνται μεταξύ τους.
Και φυσικά αναμένεται να καταρρεύσει αν κάνει βαρύ χειμώνα φέτος.

Η σκάλα αυτή οδηγούσε στο πάνω πάτωμα.

Τα δύο παραθυράκια στην πίσω (δυτική) όψη.

Το δεύτερο παραθυράκι φωτίζει την κουζίνα.

Και το άλλο τη σκάλα.

12 σχόλια:

Σπνσς είπε...

Εμ,δε ξερ΄ς τ'ανταμκό του γμαρ του τρώει ου λύκους.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Σουστόοοοοος!
Κρίμα που θα χαθεί τέτοιο ωραίο σπίτι.

Σπνσς είπε...

Kρίμα,
αλλά σε λίγο θα χαθούμε όλοι.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αισιόδοξο σε βρίσκω, αδελφέ.
Κουράγιο!

Ανώνυμος είπε...

Τ'ανταμκό του γμαρ;

Σπνσς είπε...

Eπίσκεψη σε ασθενή,
-κουράγιο, ως το βράδυ είπε ο γιατρός θα πεθάνεις.

Ανώνυμος είπε...

Α, ευχαριστώ για τη μετάφραση:)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Elisa: το ανταμικό γομάρι είναι ο γάιδαρος που τον έχουνε δύο (άνθρωποι) μαζί (αντάμα).

Σαπανίσιε: τι να πώ, κουράγιο.

Σπνσς είπε...

Εlisa,
τ'ανταμκό του γμαρ,
το μεσιακό το γαιδούρι.

Ανώνυμος είπε...

Του γμαρ σχεδόν το είχα καταλάβει. Το άλλο με μπέρδευε. Ευχαριστώ

apos είπε...

Τραγική ειρωνία: η ιστορία αυτής της χώρας, αντανακλάται σε ερείπια σαν αυτό. Που από πίσω κρύβόνται σόγια τσακωμένα.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Σωστός ο Apos. Σόγια τσακωμένα και μάλιστα για περιουσία που δεν απέκτησαν με δική τους δουλειάς.