Το παλιά μου αμάξι το έλεγα «Γιέλτσιν». Γιατί ήταν ρώσικο, άσχημο, έπινε πολύ, έκανε ό,τι του κατέβαινε αλλά παρ' όλα αυτά με πήγαινε παντού και άντεχε τις κακουχίες. Ως εκ τούτου, δεν πέθανε. Απλά πουλήθηκε σε καλή τιμή. Εδώ, στο ιδιωτικό πάρκινγκ του, στη Βάλια Κάλντα.
8 σχόλια:
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, αμάξι μπορεί να μην είμαι, αλλά πληρώ πολλά από τα προσόντα για να γιελτσινοποιηθώ κι εγώ. Χικ!
Όχι, ρέι! Εσύ ήσανε κουμάντο και δεν τραγούδαγες ποτέ, ούτε τσίμπαγες τα κορίτσα...
Βλέπω ότι ο μούργος σου είναι εργατικός! Όλο στην παχιά σκιά την βγάζει.
Το σκ'λί μου; Μιλάμε για δρομέα μεγάλων αποστάσεων!
Και το δικό μου "πρώτο" ήταν ένα LADA. Κεραμυδί. Κάποιοι το αποκαλούσαν "γκουμουνιζντή".
Αλλά διέθετε και τα εξής χρήσιμα:
1. Μανιβέλλα (!)
2. Το κλειδί -για να παίρνει μπρος- αριστερά από το τιμόνι. Όπως θα έπρεπε να το έχουν και όλα τα άλλα αμάξια (τουλαχ. όσα δεν ανησυχούν για τους κλέφτες)
Και το δικό μου διέθετε μανιβέλα και κλειδί στ' αριστερά! Τι σου είναι οι γκουμουνιζται!
Και πήγε σε καλά χέρια. Αγρινιώτ'κα!
♫Περάσαν από πάνω σου πεντ' έξι οδοστρωτήρες
όμως εσύ κοιμόσουνα και είδηση δεν πήρες.
Σαν ξύπνησες, σηκώθηκες και σαν τα μίκι-μάους
φούσκωσες πάλι και πετάς καταμεσής του χάους…♫
Ε; Πώς; Είδα ότι έγινε ξαφνικά δημοφιλές αυτό το ποστ, τι συνέβη ωρέ παιδιά;
Δημοσίευση σχολίου