Είναι από πάντα εδώ. Με τα καλά τους και τα άγχη τους. Με τις καλές τους προθέσεις που μας δυσκολεύουν τη ζωή. Και ξαφνικά φεύγουν*. Και τώρα ποιός θα μας γκρινιάζει;
Όχι, η εικονιζόμενη, που της εύχομαι να ζήσει σαν τα Τζουμέρκα και να χαρεί και δισέγγονα. Ούτε η δική μου, που γκρινιάζει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι...
12 σχόλια:
άσε ρε σκύλε, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου ξαφνικά, ο μόνιμος εφιάλτης μου είναι αυτο το ξαφνικά.
δ
Αμ, ρε φιληνάδα, εμένα από χόμπι λες να μου κατέβηκε τούτη η ιδέα; Κι εμένα εφιάλτης μου είναι το ξαφνικά. Και το 'χω και μπροστά μ'...
Το χειροτερο είναι το ξαφνικά να σόρθ απ το τηλεφωνο.Ακουμε που στο λεω.
Εκει που νομίζεις πως ο γέρος σου έχει γινει συνώνυμο του χάιλάντερ, τσούπ, παει στο χωράφι όπως πάντα και δεν ξανάρχεται.
Και συ γίνεσαι ορφανό απ το τηλέφωνο.
Η μάνα μου πάντως χθες το βράδυ χόρευε τσάμικο...
Νά'ναι καλά οι μανάδες να τσακωνόμαστε!
Να ΄ναι καλά οι αθεόφοβες, που πενηνταρίσαμε και ακόμα μας βλέπουν σα μωρά!
Έτσι είναι το πρέπον.
Διότι ο μόνος που μπορεί να μας ρίξει σφαλίαρα άμα χρειαστεί χωρίς το φόβο να του επιστραφεί,ποιός είναι;
Εγώ στα δικά μου το ξεκαθάρισα, αφού περασα διάφορα στάδια, προσαρμογής και υποκρισίας.
Βάλτε το καλά στο μυαλό σας μαλακισμένα.
Θα πάψω να ανακατεύομαι στη ζωή σας όταν θα πεθάνω.
Και δε θέλω κιχ.
Εδώ μπαίνει ο πάνως.
Η μάνα μ' με παίρνει τρία τηλέφωνα την ημέρα και άμα είμαι με τον αδερφό μου, βάζει τον πατέρα μ' να τηλεφωνήσεθι κι αυτός σ' εκείνον, δήθεν τυχαία ότι δεν το πρόσεξαν! Μωρά, σε λέω...
Σιγά τι σόκαναν εσένα, εγώ έπαιρνα τη γκόμενα και τη ρώταγα τυχαία,επειδή το τηλέφωνο του Μήτσου ....μήπως δεν πιάνει;
Μετά όμως απ το ξεκαθάρισμα,σε πληροφορώ μου απαντάνε πάντα.
ερώτηση κρίσης.
Παιδιά έχετε;
Παιδιά; Μόνο ένα χοντροκέφαλο με τέσσερα πόδια. Και το 'χω με το λουρί κοντό πάντα. Ρούπι δεν το αφήνω από δίπλα μ'!
μμμ τοτε μπορεί λοιπον κάτι να καταλαβαίνεις.
Για να ξέρεις, οι πρόσφυγες , όταν αναφέρονται στα παιδιά τους ,τα λένε μωρά.Όσων χρόνων και νάναι.
άσε με
τώρα που ετοιμάζω τον γάμο
και βιώνω την συγκίνησή τους
και βλέπω (ξανά) πόσο
αξιολάτρευτοι είναι... κάτι με πιάνει... μήπως δεν προλάβω... μήπως δεν έχουν συγχωρήσει κάποια παλιά "θέματα".... τι στο διάλα μπήκα να τοδιαβάσω (καλά ήταν τα λουλουδάκια από πάνω), ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΡΙΞΕΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΩ...
να πω μπράβο; (για το ποστ)
το είπα ήδη.
να ζήσει ρε συ, να ζήσει
και να χαμογελάει πάντα!
(οι γονείς μου
είναι πια τα παιδιά μου...)
(μόλις διάβασα αυτό με τα τηλέφωνα που έγραψες πιο πάνω..)
Δημοσίευση σχολίου