Α, ρε σκύλε! Το ποστ σου αυτό μου θύμισε το δικό μου το σκυλάκι. Ή μάλλον, όχι ακριβώς το «δικό μου» αλλά ένα που πρωταγωνιστούσε στο όνειρο που έβλεπα τις προάλλες. Ημουνα λέει στο διάζωμα της Κηφισίας, εκεί λίγο πάνω απ’ την Αλεξάνδρας, περίμενα στη διάβαση. Ο αέρας ανατάραζε τις τρίχες απ’ το μούσι μου. Απ’ την μια μεριά είχε μποτιλιάρισμα, απ’ την άλλη ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος. Στο μποτιλιαρισμένο ρεύμα σταμάτησε μπροστά μου ένα αυτοκίνητο. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και μέσα ο οδηγός έτρωγε μια τυρόπιτα. Είχε γεμίσει το κάθισμα με ψίχουλα, γιατί ταυτόχρονα τραγούδαγε, μαζί με την Βουγιούκλω, το "Εχω ένα μυστικό που την καρδιά μου …». Το τραγούδι ξεχυνότανε από το ανοιχτό παράθυρο στην Κηφισίας, και μόνον αφού τέλειωσε θυμήθηκε ο οδηγός ότι το αμάξι του ήταν εν κινήσει. Ξερόβηξε, με κοίταξε, μου χαμογέλασε, και βάλθηκε να σιάνει τα χειρόφρενα, τις ταχύτητες, όλα αυτά που κάνουν το αμάξι να προχωρά τέλος πάντων. Το δικό μου το αμάξι τουλάχιστο, γιατί αυτός έμοιαζε σα να χε μπει πρώτη φορά σε αυτοκίνητο. Ξάφνου πήρε ένα αποσμητικό χώρου και ψέκασε το πίσω κάθισμα. «Αι χάσου σκασμένο πάρε τις ψείρες σου και πάαινε από δω». Ανοίγει την πίσω πόρτα και, με την ουρά κατεβασμένη βλέπω να βγαίνει έναν σκύλαρο μαύρο και γυαλιστερό. Μου ρίχνει αυτός ένα θλιμμένο βλέμμα, ανεβαίνει στην νησίδα, κόβει ένα λουλούδι απ’ το θάμνο, το βάζει πίσω απ’ το αυτί και λέει: Η Ανυπακοή είναι Αρετή.
Είπεν ο κοπρίτης, ξεχνώντας πως και αυτός σκύλος ήτο!
12 σχόλια:
εμένα μου φαίνεται σαν να γαργαλιέται ευχαρίστως.
Ναι, ρε παιδί μ΄! Μεταφορικώς το είπε ο άνθρωπας, εμ, ο σκύλος!
και με την πρώτη φωτογραφία που είδα ,μάλλον όλοι θέλουν να γαργαληθούν.
Μέσ' στην τρελλή χαρά ήσαν όλοι οι σκύλαροι. Παίζαν με τα παιδιά, παίζαν με τα γατιά, παίζαν και μεταξύ τους.
εμ έχει τα ζόρια του, αλλά έχει και τα καλά του να είσαι σκύλαρος.
Εμένα πάντως μου φαίνεται πως το καταφχαριστιέται!!!!!
Ο πεσμένος πάντως είναι πολλά αχαμνός για να είναι ο Θέμος.
Ούτε κι ο Ζαχό, βέβαια...
Προεόρτια άγριου σεξ βλέπω εγώ.
Την φωτογραφία η Εύη Τσ. στην έδωσε?
Μόνοζ μου, με τα χεράκια μου, την τράβηξα, ο μπανιστηριτζής!
Α, ρε σκύλε! Το ποστ σου αυτό μου θύμισε το δικό μου το σκυλάκι. Ή μάλλον, όχι ακριβώς το «δικό μου» αλλά ένα που πρωταγωνιστούσε στο όνειρο που έβλεπα τις προάλλες. Ημουνα λέει στο διάζωμα της Κηφισίας, εκεί λίγο πάνω απ’ την Αλεξάνδρας, περίμενα στη διάβαση. Ο αέρας ανατάραζε τις τρίχες απ’ το μούσι μου. Απ’ την μια μεριά είχε μποτιλιάρισμα, απ’ την άλλη ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος. Στο μποτιλιαρισμένο ρεύμα σταμάτησε μπροστά μου ένα αυτοκίνητο. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και μέσα ο οδηγός έτρωγε μια τυρόπιτα. Είχε γεμίσει το κάθισμα με ψίχουλα, γιατί ταυτόχρονα τραγούδαγε, μαζί με την Βουγιούκλω, το "Εχω ένα μυστικό που την καρδιά μου …». Το τραγούδι ξεχυνότανε από το ανοιχτό παράθυρο στην Κηφισίας, και μόνον αφού τέλειωσε θυμήθηκε ο οδηγός ότι το αμάξι του ήταν εν κινήσει. Ξερόβηξε, με κοίταξε, μου χαμογέλασε, και βάλθηκε να σιάνει τα χειρόφρενα, τις ταχύτητες, όλα αυτά που κάνουν το αμάξι να προχωρά τέλος πάντων. Το δικό μου το αμάξι τουλάχιστο, γιατί αυτός έμοιαζε σα να χε μπει πρώτη φορά σε αυτοκίνητο. Ξάφνου πήρε ένα αποσμητικό χώρου και ψέκασε το πίσω κάθισμα. «Αι χάσου σκασμένο πάρε τις ψείρες σου και πάαινε από δω». Ανοίγει την πίσω πόρτα και, με την ουρά κατεβασμένη βλέπω να βγαίνει έναν σκύλαρο μαύρο και γυαλιστερό. Μου ρίχνει αυτός ένα θλιμμένο βλέμμα, ανεβαίνει στην νησίδα, κόβει ένα λουλούδι απ’ το θάμνο, το βάζει πίσω απ’ το αυτί και λέει: Η Ανυπακοή είναι Αρετή.
Ρε Εωσφόρε, εσύ! Εσύ διαλέγεις τον Δρόμο της Αρετής; Και τι μένει για μας, τους απλούς σκύλους; Ο δρόμος της κακίας;
Δημοσίευση σχολίου