Τα θέτε και τα λέτε ή έτσι σας τα 'παν;

Σπάνια βλέπεις πια προτομές που να μην φέρουν στολή. Οι νεκροί από εργατικά ατυχήματα σαν να μην αξίζουν τη μνήμη της κοινότητάς τους. Οι μη ένστολες προτομές είναι συνήθως γηραιοί γιατροί, δικηγόροι ή τοπικοί πολιτευτές που έκαναν κάτι για την τοπική κοινωνία. Βαδίζω στην παραλία των Καμμένων Βούρλων, πριν κάτι μήνες, και βλέπω μία ένστολη προτομή. Η νεότητα του απεικονιζόμενου είναι εξοργιστικά αδικοχαμένη. Πρόκειται για το νεαρό καταδρομέα Βασίλη Ραχούτη που χάθηκε στο «Σαμίνα», προσπαθώντας να σώσει κόσμο, και που προφανώς καταγόταν από 'δώ. Αλλά η πινακίδα τον αδικεί.

Ο Βασίλης Ραχούτης δεν ήταν εθελοντής, όπως μας σκότιζαν προολυμπιακά τα μυαλά. Ούτε γιαγιάδες περνούσε απέναντι στον δρόμο, ούτε μάζευε ρούχα για τους αστέγους. Ήταν ένα γενναίο παληκάρι, που κατά τη στιγμή του δυστυχήματος επέδειξε αυτοθυσία, ψυχραιμία και αλληλεγγύη και προσπάθησε να σώσει και άλλους εκτός από τον εαυτό του. Το τελευταίο δεν το κατάφερε. Εκείνη την περίοδο, όμως, κυνήγαγαν κορόιδα, πουλώντας το παραμύθι του εθελοντισμού. Και σαν τέτοιο αντιμετώπισαν το παληκάρι και το βάφτισαν μετά θάνατον εθελοντή. Λες και ήταν πρόσκοπας ή κανένας καμικάζι...