Πάρε ναυτάκι συριανό

Ξυλοταρσανάς στη Σύρα, κάποιο Μάρτη, πιθανώς του 1994. Εδώ μαζεύονται για την ετήσια συντήρηση τα ξύλινα σκάφη απ' όλες σχεδόν τις Κυκλάδες. Αλλά καθώς αυτά μειώνονται λόγω Ε.Ε. και περιορισμού της αλιείας, κλείνουν ένας-ένας οι καραβομαραγκοί. Μερικοί μικροί ταρσανάδες γίνονται μπαράκια παραθαλάσσια. Είδα έναν που τον είχαν κάνει μπαράκι αλλά ευτυχώς στο πάτωμά του είχαν διατηρήσει τα «χνάρια» -σχέδια, σαν πατρόν- των ξύλων που πρέπει να κοπούν για να γίνει ένα αιγαιοπελαγίτικο σκάφος. Τέτοιο σχήμα και τέτοιες αναλογίες έχει το ποδόσταμα, τέτοιο τα πλευρά, και πάει λέγοντας. Ο ταρσανατζής υπολόγιζε τις διαστάσεις, πολλαπλασιάζοντας επί την κλίμακα. Άμα πολλαπλασίαζε τη διάσταση του σχεδίου επί 0,80 του έβγαινε βαρκούλα, άμα την διπλασίαζε του έβγαινε τρεχαντήρι. Αυτά με ανακρίβειες, βέβαια, όπως με ανακρίβειες σας τα μεταφέρω κι εγώ.
Εκείνο που θυμάμαι με ακρίβεια απ' αυτό τον ταρσανά είναι ότι είχε κι ένα καφενεδάκι για τους μαστόρους με σομπίτσα, όπου έκαιγαν τα πελεκούδια από τα ξύλα των καϊκιών, και μεζέ γαλέο, τόσο θεϊκό που το λέγαμε «Γαλιλαίο». Το δέρμα του γαλέου (κι όλων των καρχαριοειδών) είναι τραχύ και οι ταρσανατζήδες (αν δεν μας έκαναν πλάκα) μας έλεγαν ότι παλιά τους έγδερναν (τους γαλέους, ε;) και χρησιμοποιούσαν το τομάρι τους για γιαλόχαρτο. Ε, το υπόλοιπο τι να το κάνουν, το έτρωγαν!