Καλοκαίρι του 2005 στο Ανατολικό Ζαγόρι. Στο δρόμο από την Πέτρα Ιωαννίνων για τη λίμνη πηγών Αώου. Κάπου κοντά στο Γρεβενίτι και το Τρίστενο, δίπλα στην οδική τσιμεντένια γέφυρα, βρίσκουμε ένα παλιό γεφύρι, το γεφύρι της Τσίπιανης. Στο «κλειδί» του, δηλαδή, την κορυφή της καμάρας του, ακόμα είναι κρεμασμένος ο κρίκος. Εκεί έβαζαν οι μαστόροι ένα καμπανάκι για να το ακούν οι διαβάτες όταν η γέφυρα ταλαντευόταν από τους ισχυρούς ανέμους και να προσέχουν.
Λεπτομέρεια από την εκπληκτική λιθοδομή και την περίτεχνη έδραση του γεφυριού. Τα μικρά τόξα, δεξιά, έχουν γεμίσει από φερτές ύλες.
Για το γεφύρι αυτό, γράφει ο Σπύρος Ι. Μαντάς στο (υπέροχο) βιβλίο του «Τα Ηπειρώτικα Γεφύρια» με τον υπέροχο υπότιτλο «... για να καλύψουν μιαν ανάγκη, προέκτειναν τη φύση...» :
«Το γεφύρι της Τσίπιανης, μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω από το προηγούμενο [σ.Σ.τ.Β.Κ.: του Καμπέραγα] αν και βιάζεται από την σε απόσταση αναπνοής σύγχρονη γέφυρα, δεν συμβιβάζεται αλλά απεναντίας με την ιδιορρυθμία της αριστερής πτέρυγας και την οξυκόρυφη ανάτασή του, ξεφεύγει από την επανάληψη. Το έχτισε πάνω στον ποταμό Βάρδα, το 1875, ο Αναστάσης Πασπαλιάρης, δαπανώντας μαζί με άλλους κατοίκους του Γρεβενήτι, 1040 τούρκικες λίρες. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου