Μετρήστε: δύο νεκροί το 1878 (ένας πάνω κι ένας κάτω), τέσσερις κατά τη δεκαετία 1912-1922 και 35 κατά την περίοδο 1940-1949 (σαν να αναφέρεται εννιαία, για να μην γίνουν βανδαλισμοί, λίγο παραπέρα και το Πευκόφυτο επιλέγει ανάλογη τακτική) . Προσοχή στα κοινά επώνυμα.
Το χωριό μέχρι πρόσφατα ήταν ακατοίκητο, μέχρι που γύρισε ένας συνταξιούχος και μένει εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Το καλοκαίρι του 2008 γνώρισα δύο γέροντες εκεί. Τον ένα τον είχαν πάρει μικρό στις ανατολικές χώρες και γύρισε τη δεκαετία του ΄80. Ο άλλος είχε μείνει στην Ελλάδα. Τώρα περιφέρονταν και οι δύο στις πλαγιές του χωριού, προσπαθώντας να εντοπίσουν τα χαλάσματα ενός χωριού που κάποτε είχε 1.000 κατοίκους.
Κάτω-κάτω γράφει ο δωρητής (1997), το επώνυμο και το πατρώνυμο του οποίου είναι ίδια με ενός από τους νεκρούς:
«Είμασταν σκορπισμένοι.
Ήρθαμε στον τόπο που γεννηθήκαμε.
Δεν ζητάμε τίποτα παρά ένα λουλούδι»
Λίγα μέτρα πιο 'κεί έχει κι ένα άλλο ηρώο, παλιότερο. Ποιός ξέρει γιατί δεν χρησιμοποίησαν αυτό. Μάλλον δεν θα χωρούσαν όλα τα ονόματα...
Ήρθαμε στον τόπο που γεννηθήκαμε.
Δεν ζητάμε τίποτα παρά ένα λουλούδι»
Λίγα μέτρα πιο 'κεί έχει κι ένα άλλο ηρώο, παλιότερο. Ποιός ξέρει γιατί δεν χρησιμοποίησαν αυτό. Μάλλον δεν θα χωρούσαν όλα τα ονόματα...
8 σχόλια:
ναι ρε σκύλε. ναι
ένα λουλούδι
g r
Και κάποτε, υποθέτω, θέλαν ολόκληρο το μποστάνι.
Υποψιάζομαι, νταλικιέρη, ότι εκείνοι οι 35 νεκροί δεν είναι όλοι από το ίδιο στρατόπεδο...
Εχει και μία γυναίκα!!!!
Την κυρία Ευθυμία!!!!
:-)))
Ναι, κι ο ακριβώς αποκάτω πρέπει νάναι αδελφός της.
σίγουρα όχι
τα λουλούδια όμως ρε πούστη μου πρέπει να πάνε σε όλους
g r
Σίγουρα...
Και σκέφτομαι ότι στη Φλώρινα του ταλιμπάν Καντιώτη, ακόμα να φτιάξουν τάφους (όχι μνημείο, απλούς τάφους) για τους 700 νεκρούς της μάχης της Φλώρινας (12/2/1949) που τους έστειλε ο Ζαχαριάδης σαν «τακτικό στρατό» με τουφέκια στο ίσωμα εναντίον πολυβόλων και κανονιών.
Σε χωράφι τους θάψανε κι ακόμα εκεί τους έχουν...
Επειδή η κατηγορία αυτή των θεμάτων σου άπτεται διαβαλκανικών εθνοπολιτικών ενδιαφερόντων θα σου πρότεινα, στο εξής, σε κάθε αναφορά τοπωνυμίων, να βάζεις ταυτόχρονα σε παρένθεση την αντίστοιχη ονομασία και στις γειτονικές γλώσσες (υπαρκτές ή ανύπαρκτες) διαφορετικά θα πρέπει κάθε φορά να φωνάζω: φέρε τον Λιθοξόου, φέρε τον Παπαρηγόπουλο, φέρε τον έναν, φέρε τον άλλον...
Τα ονόματα του μνημείου πάντως ακούγονται μερικά βλάχικα και μερικά μακ... (εεεε, γκούχου, γκούχου) εντόπια.
Δεν με παρακολουθείς, τόχουμε πιάσει το θέμα! Τρίλοφο, το λένε, τώρα!
Δημοσίευση σχολίου