To autofocus και τα τριαντάφυλλα.

Πάσχα στο Πήλιο και ο τόπος είναι γεμάτος λουλουδικά. Κάτι μαργαρίτες σαν τριαντάφυλλα, κάτι τριαντάφυλλα σαν κουνουπίδια και κάτι κουνουπίδια σαν μαργαρίτες γιατί δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός τους, άσε που μιλάμε για λουλουδικά κι όχι για μποστανικά. Τέλος πάντων, έχω ενθουσιαστεί με την εντυπωσιακή χλωρίδα (άσε που ήταν και κάτι μερακλήδικα κηπάκια στη Νέα Ιωνία Βόλου, σαν δειγματολόγιο τριαντάφυλλων, με δεκάδες χρώματα και μεγέθη), και φωτογραφίζω ό,τι μου γυαλίσει. Βλέπω κάτι ωραία λευκά (επάνω), κλικ, κλικ, τραβάω τρεις-τέσσερις φωτογραφίες, όλες τεχνικά εντάξει. Βλέπω και κάτι κόκκινα της φωτιάς, τραβάω πάλι τρεις-τέσσερις, ελέγχω στην οθόνη της ψηφιακής, όλες φλου! Φτού! Ξαναδοκιμάζω, τίποτε. Μάπα το καρπούζι, πάρκινσον ο φωτογράφος. Όλες ανεστίαστες! Με τα πολλά, γυρνάω τη ρύθμιση από το autofocus στη manual εστίαση και βγαίνουν όλες μια χαρά! Τεχνικά, μιλώντας πάντα. Τι είχε γίνει;

Η φωτογραφική μου μηχανή εστιάζει αυτόματα, εκπέμποντας μια λεπτή δέσμη υπέρυθρου (και αμυδρά ορατού) φωτός. Από το μέγεθος της υπέρυθρης κηλίδας επί του αντικειμένου αποφασίζει την απόσταση. Αλλά πού να δει, η έρ'μη η μηχανή, την υπέρυθρη κηλίδα πάνω σ' αυτά τα κατακόκκινα λουλούδια;