Το καλύτερο φαγητό που δοκίμασα ποτέ μου

Είναι Πάσχα του 1992. Στη Φολέγανδρο, φυσικά. Πάμε για 15 μέρες. Να συντηρήσουμε το καΐκι, λέει! Αυτή είναι η σχάρα, πάνω στην οποία θα κυλήσουν τα βάζια. Αποτελείται από τρία τμήματα, που συνδέονται με βίδες.


Ξεχειμώνιασε στον Καραβοστάση. Το τρίβουμε, το βάφουμε, το συντηρούμε. Χρώματα, μουράβιες και όλα τα σχετικά. Το καΐκι είναι στημένο πάνω στα βάζια, ένα ζευγάρι ξύλινων πέδιλων, συνδεμένων μεταξύ τους με τεράστιες βίδες, κάτω από την καρένα. Το πάνω μέρος τους ταιριάζει στις καμπύλες του καϊκιού, το κάτω μέρος μοιάζει με πέδιλο έλκυθρου.


Το βράδυ γλεντάμε στο τοπικό ρεμπετάδικο-μπαράκι. Κατά τις 4.00 κάθε πρωί, την ώρα που πάμε για ύπνο, κατεβαίνουν οι ψαράδες να πάνε για δουλειά. Μας βλέπουν και γελάνε!


Με τα πολλά το τελειώνουμε, καλούμε όλους τους τουρίστες να βοηθήσουν, να το ρίξουμε. Τίποτε... Η καθέλκυση γίνεται εφιάλτης.


Το καΐκι κολλάει στο βότσαλο. Έρχονται οι ψαράδες, έμπειροι γαρ και με δύο-τρία γερά σπρωξίματα, μέσα το καΐκι στο νερό! Εδώ φαίνονται καθαρά τα βάζια κάτω από το καΐκι.


Τα βάζια, όπως είναι ξύλινα, επιπλέουν. Ξεβιδώνουμε τις βίδες που τα συγκρατούν μεταξύ τους κι αυτά ανοίγουν κι ελευθερώνουν το καΐκι. Έτοιμο για βόλτες και τσάρκες!


Μαζί μας ήταν κι ο εικονιζόμενος σκύλος. Κουτάβι μέχρι τα γεράματα!


Κάθε μεσημέρι, που κατεβαίναμε να δουλέψουμε το καΐκι, οι ψαράδες επέστρεφαν, έχοντας ξεψαρίσει τα δίχτυα τους εν πλω και έχοντας βράσει τα μικρότερα ψάρια (+ αστακουδάκια κι ό,τι καλό δεν ήταν για πούλημα) σε μια κατσαρόλα πάνω στο σκάφος. Μας καλούσαν να φάμε στο στέγαστρο των ψαράδων (νυν γραφείο του Ναυτικού Ομίλου Φολεγάνδρου), φέρναμε κρύες μπίρες και φρέσκο ζυμωτό ψωμί και γινόταν Ο χαμός. Θυμάμαι ακόμη τις κρεμμύδες και τις πατατούλες, που είχαν ρουφήξει το ζουμί των ψαριών. Και τη μνημειώδη παπάρα στο ζουμάκι! Πάνε αυτά, περάσανε!