Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Το καλύτερο φαγητό που δοκίμασα ποτέ μου


Είναι Πάσχα του 1992. Στη Φολέγανδρο, φυσικά. Πάμε για 15 μέρες. Να συντηρήσουμε το καΐκι, λέει! Αυτή είναι η σχάρα, πάνω στην οποία θα κυλήσουν τα βάζια. Αποτελείται από τρία τμήματα, που συνδέονται με βίδες.


Ξεχειμώνιασε στον Καραβοστάση. Το τρίβουμε, το βάφουμε, το συντηρούμε. Χρώματα, μουράβιες και όλα τα σχετικά. Το καΐκι είναι στημένο πάνω στα βάζια, ένα ζευγάρι ξύλινων πέδιλων, συνδεμένων μεταξύ τους με τεράστιες βίδες, κάτω από την καρένα. Το πάνω μέρος τους ταιριάζει στις καμπύλες του καϊκιού, το κάτω μέρος μοιάζει με πέδιλο έλκυθρου.


Το βράδυ γλεντάμε στο τοπικό ρεμπετάδικο-μπαράκι. Κατά τις 4.00 κάθε πρωί, την ώρα που πάμε για ύπνο, κατεβαίνουν οι ψαράδες να πάνε για δουλειά. Μας βλέπουν και γελάνε!


Με τα πολλά το τελειώνουμε, καλούμε όλους τους τουρίστες να βοηθήσουν, να το ρίξουμε. Τίποτε... Η καθέλκυση γίνεται εφιάλτης.


Το καΐκι κολλάει στο βότσαλο. Έρχονται οι ψαράδες, έμπειροι γαρ και με δύο-τρία γερά σπρωξίματα, μέσα το καΐκι στο νερό! Εδώ φαίνονται καθαρά τα βάζια κάτω από το καΐκι.


Τα βάζια, όπως είναι ξύλινα, επιπλέουν. Ξεβιδώνουμε τις βίδες που τα συγκρατούν μεταξύ τους κι αυτά ανοίγουν κι ελευθερώνουν το καΐκι. Έτοιμο για βόλτες και τσάρκες!


Μαζί μας ήταν κι ο εικονιζόμενος σκύλος. Κουτάβι μέχρι τα γεράματα!


Κάθε μεσημέρι, που κατεβαίναμε να δουλέψουμε το καΐκι, οι ψαράδες επέστρεφαν, έχοντας ξεψαρίσει τα δίχτυα τους εν πλω και έχοντας βράσει τα μικρότερα ψάρια (+ αστακουδάκια κι ό,τι καλό δεν ήταν για πούλημα) σε μια κατσαρόλα πάνω στο σκάφος. Μας καλούσαν να φάμε στο στέγαστρο των ψαράδων (νυν γραφείο του Ναυτικού Ομίλου Φολεγάνδρου), φέρναμε κρύες μπίρες και φρέσκο ζυμωτό ψωμί και γινόταν Ο χαμός. Θυμάμαι ακόμη τις κρεμμύδες και τις πατατούλες, που είχαν ρουφήξει το ζουμί των ψαριών. Και τη μνημειώδη παπάρα στο ζουμάκι! Πάνε αυτά, περάσανε!

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έλα, μη στεναχωριέσαι, δεν περάσανε! Η παπάρα τρώγεται και με μασέλες! :-ΡΡΡΡΡ

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Η παπάρα ναι. Η Φολέγανδρος ακρίβηνε, το καΐκι συντηρείται στη Σύρα, ο εικονιζόμενος σκύλος δεν υπάρχει πια και εγώ δεν είμαι πλέον 30 ετών. Κλαψ!

Ανώνυμος είπε...

Ας το αναλύσουμε το θέμα: για πές?

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Νηπιαγωγός έχεις σπουδάσει ή χοντρογεροαγωγός;

Ανώνυμος είπε...

Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, δεν ξεφεύγει κανείς έτσι εύκολα από τα παιδικά του βιώματα.Και με πετυχαίνεις από παρουσίαση εργασίας σχετικά με την ψυχοσυναισθηματική διάσταση της μάθησης και της διδασκαλίας! Έλα τώρα που τα χω φρέσκα!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ε, σου 'πα: δεν είμαι πια 30 ετών. Αυτό δεν αρκεί, βρε παλιοπαπί;

ΠανωςΚ είπε...

Αυτά περί ηλικίας, με το συμπάθειο Σκύλε μ', με φαίνονται λίγο παπαρ(ι)ες, και να με σχωρνάς για το θάρρος.
Κι εξηγούμαι: Κάτσε δες κάνα σημερινο τριαντάρη και δες πόσο "γερος" είναι ή νιώθει. Και μην ψάξεις και πολύ μακριά... Δες κι εμένα που πλέον βαριέμαι μέχρι και το στόμα μ' να ανοίξω!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Εσύ έχεις πνεύμα, είναι άλλο!
Και δεν μιλάμε για σημερινούς τριαντάρηδες, μιλάμε για παντοτινούς τριαντάρηδες!

ΠανωςΚ είπε...

Μωρέ οινόπνευμα έχω, αλλά κι αυτό είναι άλλο! Πηγα για καφέ πριν την δλειά και για να αντεπεξέλθω στην προοπτική, το έριξα στις μπίρες!

Κάπου διάβασα ότι όλες οι ηλικίες είναι καλές, αρκεί να μας αφήνουν (ποιοι;) να τις χαρούμε...

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Εγώ δεν πήγα για καφέ και κοντεύω να «πάω για τσάι»! Οι «ποιοί», που αναρωτιέσαι που δεν μας αφήνουν να χαρούμε την ηλικία μας, είναι όλοι οι άλλοι! Αυτοί, που έλεγε ο Σάρτρ, ότι είναιη κόλασή του. Ήθελε, ο έρ'μος να χαρεί τα θέλγητρα μιας κοπελούδας, θαμπωμένης από τον μεγάλο φιλόσοφο, κι έμπαινε στη μέση η Σιμόν Ντε Μπουντουάρ και του 'λεγε «Μα είσαι εβδομήντα χρόνω άνθρωπος ΚΑΙ υπαρξιστής φιλόσοφος, τι θα πει ο κόσμος για 'σένα άμα σε δει να σαλιαρίζεις;»!
Και καθότανε ο άνθρωπας και υπαρξυνότανε...

ΠανωςΚ είπε...

Κι εμένα αυτή είναι η φιλοδοξία μου: ο υπαρξυσμός!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Εγώ, πάλι, ως κλασικός Μαρκσιστής (της σχολής Γκράουτσο), προτιμώ τον ηπαρξυσμό, διότι το ήπαρ μου θίγεται από τους οινοπνευματώδεις τύπους και όσο να 'ναι, το πιάνει φαγούρα...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

διάθεση χρειάζεται, όχι ληξιαρχείο! :)

Pan είπε...

Ρε'συ, η κοιλιά μου άρχισε βαράει ταμπούρλο...Η κακαβιά είναι τρελό φαΐ.

Να σου πω, εμένα οι διαθέσεις σου μια χαρά μου φάνηκαν...

Ανώνυμος είπε...

Tι κάνουν τα καλά μου τα παιδάκια; Πήγατε για νάνι;

patsiouri είπε...

Εχετε απίστευτο γέλιο παρεούλα!
Ηπαρξιστής έ???
Φοβερή η Φολέγανδρος αλλά έχεις δίκιο, έτσι που έχει καταντήσει το θέμα με την ακρίβεια κι εγώ που δέν είμαι ούτε 30 μάλλον με τα κυάλια θα τα δώ όσα δέν έχω γυρίσει ακόμα..

Καλή φάση όλο αυτό που περιέγραψες, οι ψαράδες, το γραφείο,το ρεμπετάδικο, οι μάσελ...έε΄..σόρι...οι μάσες...να'σαι καλά!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

@ Σπύρο Σ.: όντως χρειάζεται διάθεση (υποκειμενικές συνθήκες) αλλά καλό είναι να υπάρχουν και οι αντικειμενικές συνθήκες. Οι ψαράδες ανοίξαν εστιατόρια, οι ξενοδόχοι γίναν φραγκοφονιάδες κ.ο.κ.

@ Παν: και πού να σε 'χα εκεί!

@ Παπί: «όσο περ'σότερο κοιμάσαι, τόσο λιγότερο υπηρετείς» λένε στο στρατό και στη φυλακή.

@ Πατσιούρι: μόνο καλή; Εξαίρετη ήταν!

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Ξεκίνησα να γράφω ένα αυτοβιογραφικό ποίημα, μόλις,
με τίτλο: "Το '92 δεν είχα πάει καν σχολείο", αλλά το απαράτησα διότι ψάχνω στον γκούγκλη για τη Φολέγανδρο ...

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αχ, είστε τόσο Παιδίσκη...