Χίος, Νοέμβρης 1998. Εξω από το Λιμεναρχείο Χίου. Το περίεργο σουλούπι των παλιών καϊκιών και το μαύρο τους το χάλι, με κάνει να ρωτήσω γιατί βρίσκονται εκεί. Μαθαίνω ότι είναι τούρκικα και έχουν κατασχεθεί. Γέρασαν, κουράστηκαν και στο τέλος παροπλίστηκαν, τα γέμισαν κάποιοι επιτήδειοι με υποψήφιους (λαθρο)μετανάστες, που είχαν καταβάλει χιλιάδες δολάρια, τα ρυμούλκησαν νύχτα λίγο μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα και μετά τα άφησαν παρασυρθούν ακυβέρνητα από τα ισχυρά ρεύματα. Πόσα βρήκαν τον δρόμο τους και προσάραξαν; Πόσα χάθηκαν ή βούλιαξαν μαζί με τους ταλαίπωρους που μετάφεραν; Ποιός ξέρει.... Πάντως, οι άνθρωποι, που έφτασαν μέχρι εδώ με δαύτα κρατούνται σε άθλιες συνθήκες. Και επιβιώνουν κυρίως χάρη στην αλληλεγγύη και το φιλότιμο μερικών δεκάδων ντόπιων.
Είναι αυτά τα κουφάρια πλοίων εφήμερα μνημεία των χαμένων ελπίδων, των όνειρων για ένα ασφαλές μέλλον, των ευχών για ειρήνευση από δεκάδες τόπους.
Σημείωση: μέχρι πρόσφατα οι άνθρωποι που έφταναν παράνομα στη Χίο κρατούνταν σε κοντέινερ περιφραγμένα! Σχετικές πληροφορίες εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου