Τη σιχαίνομαι τη σκουριά. Την απεχθάνομαι. Όπου τη βρω, στο αυτοκίνητό μου, στο μηχανάκι μου, στο όπλο μου (όταν ήμουν φαντάρος), στα μυαλά κάποιων, στα επιχειρήματα άλλων, στη γλώσσα τρίτων, την τρίβω, την διαλύω με το σπρέι penetrator, την εξαφανίζω. Αλλά όσο κι αν την τρίψω, καθώς η επιφάνεια μένει εκτεθειμένη στην πραγματικότητα και τον καιρό, όλο κι επανεμφανίζεται αδυσώπητη.
Τελικά, μόνο ως φωτογραφικό θέμα μου αρέσει. Όπως αυτό το κυλινδρικό βυτίο (μεγέθους φορτηγού), που έπεσε από κάποιο βαπόρι και ήρθε και ξερβάστηκε κάποιο Πάσχα στον Καραβοστάση Φολεγάνδρου. Την πήρε κάποιος καϊκτσής και την πούλησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου