Φτάνουμε στον Κόζιακα, σε μια λάκα κοντά στο Νεραϊδοχώρι, δένουμε χειρόφρενο, τον αφήνω ελεύθερο να τρέξει, να ξεμουδιάσει ύστερα από τόσες ώρες ταξίδι (και τόσους μήνες διαμέρισμα, μπαλκόνι και βόλτα με λουρί και πνίχτη). Τα ΄καψε ο έρμος! Δεν ήξερε ο φουκαράς πού να πρωτοκατουρήσει και πού να πρωτοτριφτεί! Αύγουστος 2003.
ΥΓ το βράδυ που ακούσαμε κάτι τσακάλια να σκούζουν από μια κορφή 500-600 μέτρα παραπέρα, ήρθε αμίλητος και φώλιασε δίπλα μας: «Μην με μπλέκετε εμένα με δαύτους!»
4 σχόλια:
Άψογος ο Τρομπάκος!
Κι όταν είδε στη Βάλια Κάλντα τα τζομπανόσκυλα των κοπαδιών, έπαιξε «μούγκα στη στρούγγα»! του φευγάτου η μάνα, δεν έκλαψε ποτέ!
Αχχχ... η λάκα με τα κατάκρυα νερά της...
Και, παίρνοντας από 'κεί το ορειβατικό μονοπάτι, μια άλλη λάκα, παραπάνω... ανείπωτα όμορφη, μέσα στο χρώμα και το όνειρο.
Δεν ξέρω για κείνους που μένουνε, αλλά -καμιά φορά- κάτι βρίσκουνε κι εκείνοι που χάνονται
Χαμένε (ε, χαμένε!), δεν ήξερα ότι υπάρχει στην περιοχή τοπωνύμιο Λάκα. Εγώ έγραψα για «λάκα» με «λ» πεζό, εννοώντας το λάκκωμα με βουνά γύρω-γύρω. Πάντως, όντως το νερό από το ρυάκι ήταν μπούζι!
Δημοσίευση σχολίου