Με τον κολλητό μου και γείτονα Αλέκο, η λέξη «ομελέτα» έχει αναβιβαστεί σε άλλο επίπεδο. Δεν σημαίνει πια «ένα-παρασκεύασμα-με-αυγά-και-κάτι-άλλο» αλλά το άνωθεν εικονιζόμενο κομψοτέχνημα, φιλοτεχνημένο στην ταβέρνα «Καρυδιές» της Άνω Μεράς Σαμοθράκης (Σαμοθράκης, είπα, Δημήτρη! Ούτε Μυκόνου, ούτε Φολεγάνδρου!) και σερβιρισμένο στο κάτωθεν εικονιζόμενο παραδείσιο περιβάλλον. Όταν, λοιπόν, λέμε «ομελέτες», εννοούμε διακοπές, σχόλη, σκιά, αραλίκι, δροσιά, γεύσεις καθαρές και μεζεκλίκια πρωτότυπα, τα παιδιά του να παίζουν με το σκύλο μου, να απλώνουμε τα ποδάρια μας, να διαβάζουμε χωρίς βιάση, να πετάμε το βιβλίο άμα δεν το γουστάρουμε, να μένουμε ένα μήνα μακριά από την οθόνη (και κάθε κωθώνι), να κάνουμε δηλαδή τη ζωή που μας αξίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου