Οι γιαγιάδες μου -και οι δύο- είχαν αργαλειό. Ένα τεράστιο ξύλινο τσουμπλέκι με σκελετό από δοκάρια, τα οποία λύνονταν και φυλάγονταν προσεκτικά μέχρι να μαζευτεί αρκετός όγκος παλιών ρούχων, που θα ψαλιδιστούν σε κουρέλια και θα αποτελέσουν την πρώτη ύλη για τις κουρελούδες. Έχω ακόμη πέντε-έξι κουρελούδες, στην πλέξη των οποίων διακρίνω τα φτηνά βαμβακερά μπλουζάκια που φόραγα όταν ήμουν οχτώ-δέκα χρονών.
7 σχόλια:
Διάσωσέ τα, αυτά τα κουρέλια της μνήμης. Διάσωσέ τα, με όποιο κόστος.
Για τα χεράκια των γιαγιάδων. Και για τα φανελάκια του οχτάχρονου.
Φυσικά και φυλάσσονται! Κάποια στιγμή είπα να τα βάλω στο πορτ-μπαγκάζ (ανοιχτό είναι!) για να ταξιδεύει άνετα ο σκύλος αλλά πρυτάνευσε η Μνήμη και βρήκα μια κουβέρτα καινούργια και του έβαλα...
Κουρέλια μνήμης υφαίνετε πάλι απόψε...
Η δικιά μου δεν είχε αργαλειό. Όλα τα κουρέλια τα έκοβε λουρίδες και τα έπλεκε με βελονάκι σε πολύχρωμα χαλάκια. Στα τελευταία της ανακύκλωνε σακούλες πλαστικές του μπακάλη.
Έχω κάμποσα τέτοια δικά της φυλαγμένα.
Καταφέρατε να μας συγκινήσετε ...πάλι σκύλε.
Γουφ!!
Κι εγώ τις φυλάω!
η Μνήμη αυτή είναι ιερή.
(για το κείμενο αυτό - αλλά και για το "ανοιχτό είναι!" που απαντήσατε στη Νίνα, είστε στην καρδιά μου.)
Αχα! Όλοι φυλάμε από μια κουρελού στην καρδούλα μας!
@ Δημήτρης Ρ. Στις Κυκλάδες, γενικά, δεν έχω δει αργαλιούς, εκτός από έναν στο λαογραφικό μουσείο Φολεγάνδρου, κι αυτόν μικρούλη! Νομίζω πως σχετιζόταν με την έλλειψη ξυλείας. Τι αργαλειό να φκιάξεις με τις φείδες και τα αρμυρίκια;
@ allyourlife
Προσπάθησα να σχολιάσω στο μπλογκ σου για τον Μπιλλάρα αλλά μου λέει ότι «Comments on this blog are restricted to team members». Πρέπει κάτι να κάνω ;
Δημοσίευση σχολίου