Αύγουστος του 2004, περνάμε από το χωριό Λεκάνη στα όρη Λεκάνης του νομού Καβάλας. Στήνουμε αντίσκηνα στο βουνό, τρώμε μπριζολάκια στην καντίνα του Δασαρχείου, κατεβαίνουμε το βράδυ για socializing με τους ντόπιους στο τοπικό μπαράκι. Μας κερνάν ουίσκια, μας λεν τον πόνο τους που όλα τα λεφτά πήγαν στην Ολυμπιάδα και τίποτε για επιχορηγήσεις στο βαμπάκι και τα καπνά. Πάνω από τη μπάρα υπάρχει αεροφωτογραφία, προφανώς του σπιτιού του ιδιοκτήτη, στη Γερμανία. Δούλεψε σαν σκλάβος και ήρθε ν' ανοίξει το μπαρ του χωριού. Μπαρ, όχι καφενείο ούτε καφετέρια. Εδώ συχνάζουν αποκλειστικά άντρες. Φεύγοντας το άλλο πρωί προς τα ανατολικά και πάλι, βλέπω graffiti με αντρικά ονόματα, ονόματα πόλεων και αριθμούς. Οι πόλεις είναι όλες Κέντρα Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων. Οι αριθμοί είναι σειρές στράτευσης, ΕΣΣΟ που λέμε. Τα αγόρια ανυπομονούν να φύγουν απ΄ το χωριό, να γίνουν «άντρες». Δεν ξέρουν ακόμα τι είναι η σειρά τους, τι θα βρουν στο κέντρο εκπαίδευσης. Να φύγουν θέλουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου