Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2007

Ήμουνα κι εγώ εκεί!


Μπαίνοντας στη Βάλια Κάλντα από το δρόμο από τη Μηλιά. Τελευταία ανωμαλία η παράκαμψη της μπάρας και μπήκαμε! Καλοκαίρι του 2003. Η κεφάλα στο πίσω κάθισμα είναι του υψηλού επιβάτη.



Ηρωική έξοδος από ... (...βλέπετε πού!). Οι δύο αυτές φωτό δεν είναι δικές μου, είναι του Σ., ο οποίος έριξε περπάτημα για να την τραβήξει.

Αδέρφια μου, αλήτες, σκυλιά!


Σκυλοπαρέα αλανιάρικη στο Χορευτό Πηλίου, Αύγουστος 2006. Ο ήλιος έπεσε, οι λουόμενοι πούντιασαν κι αποχώρησαν και η παραλία αποδίδεται ξανά στους πραγματικούς ιδιοκτήτες της.

Εκείνοι οι ουρανοί


Χορευτό Πηλίου, Αύγουστος 2004. Παράσταση της Φύσης: Ήχος (ο αέρας στα πλατάνια) και Φώς (τα σύννεφα). Είχαμε μείνει άναυδοι κάνα μισάωρο. Μόνο που δεν χειροκροτήσαμε στο τέλος.

Ο Βοριάς που τα λουλούδια παγώνει


Ξέρετε πολύ καλά πως όταν φυσάει στις Κυκλάδες, σε παίρνει και σε σηκώνει. Τα δέντρα δεν μπορούν να ανθοφορήσουν. Στη Φολέγανδρο, λοιπόν, η λαϊκή αρχιτεκτονική έχει φκιάξει τα δεντρόσπιτα. Είναι μικρές μάντρες, με μια πορτίτσα χαμηλή κάτω-κάτω για να μπαίνεις να παίρνεις τα λεμόνια, οι οποίες ψήλωναν όσο μεγάλωνε το δεντράκι, προστατεύοντάς το από τους αέρηδες. Δεν έλειπε, δα, και η πρώτη ύλη, οι πέτρες. Εδώ ο φακός κοιτάει το Νοτιά. Συνήθως, το δεντρόσπιτο ήταν κολλητά στην κουζίνα, ώστε να χύνονται σε αυτό τα νερά της λάτζας και τίποτε να μην πηγαίνει χαμένο. Τα φολεγανδρίτικα λεμόνια είναι μικρά αλλά έχουν ένα άρωμα τα αθεόφοβα, μα ένα άρωμα!



Το ίδιο γίνεται και με τα μποστανάκια των αγροικιών. Εδώ, στην Άνω Μερά, μιας και το σπίτι είναι εξοχικό, δεν χρειάζονται τα ζαρζαβάτια κι έχουν φυτέψει λουλουδικά. Προσέξτε ότι τα γεράνια δεν λένε να ξεμυτίσουν πάνω από τη μάντρα. Ο φακός βλέπει ευθεία το βοριά.

Πάρε ναυτάκι συριανό


Ξυλοταρσανάς στη Σύρα, κάποιο Μάρτη, πιθανώς του 1994. Εδώ μαζεύονται για την ετήσια συντήρηση τα ξύλινα σκάφη απ' όλες σχεδόν τις Κυκλάδες. Αλλά καθώς αυτά μειώνονται λόγω Ε.Ε. και περιορισμού της αλιείας, κλείνουν ένας-ένας οι καραβομαραγκοί. Μερικοί μικροί ταρσανάδες γίνονται μπαράκια παραθαλάσσια. Είδα έναν που τον είχαν κάνει μπαράκι αλλά ευτυχώς στο πάτωμά του είχαν διατηρήσει τα «χνάρια» -σχέδια, σαν πατρόν- των ξύλων που πρέπει να κοπούν για να γίνει ένα αιγαιοπελαγίτικο σκάφος. Τέτοιο σχήμα και τέτοιες αναλογίες έχει το ποδόσταμα, τέτοιο τα πλευρά, και πάει λέγοντας. Ο ταρσανατζής υπολόγιζε τις διαστάσεις, πολλαπλασιάζοντας επί την κλίμακα. Άμα πολλαπλασίαζε τη διάσταση του σχεδίου επί 0,80 του έβγαινε βαρκούλα, άμα την διπλασίαζε του έβγαινε τρεχαντήρι. Αυτά με ανακρίβειες, βέβαια, όπως με ανακρίβειες σας τα μεταφέρω κι εγώ.
Εκείνο που θυμάμαι με ακρίβεια απ' αυτό τον ταρσανά είναι ότι είχε κι ένα καφενεδάκι για τους μαστόρους με σομπίτσα, όπου έκαιγαν τα πελεκούδια από τα ξύλα των καϊκιών, και μεζέ γαλέο, τόσο θεϊκό που το λέγαμε «Γαλιλαίο». Το δέρμα του γαλέου (κι όλων των καρχαριοειδών) είναι τραχύ και οι ταρσανατζήδες (αν δεν μας έκαναν πλάκα) μας έλεγαν ότι παλιά τους έγδερναν (τους γαλέους, ε;) και χρησιμοποιούσαν το τομάρι τους για γιαλόχαρτο. Ε, το υπόλοιπο τι να το κάνουν, το έτρωγαν!

Μα πίνουν τα σαλιγκάρια φραπέ;


Μπααααα, μόνο έναν την ημέρα! Σεπτέμβρης 2004, στη Κάτω Γατζέα Βόλου, πίνω τον καφέ μου με ένα γλοιώδες υποκείμενο. Σιγά μην ήταν η πρώτη φορά!

Ποιόν είπες γαϊδαρο, ρε;




«Are you talking to me? Are you talking to me? Are you talking to me? Are you talking to me?»

Από τον «Ταξιτζή»

Φτού σου, γκαντεμιά!


Αχ, ρε μάνα, αχ, ρε πατέρα. Τι πήγατε και πουλήσατε τις ελιές για να μας σπουδάσετε; Τώρα θα 'χαμε γίνει πλούσιοι με την υστερία της φραπελιάς. Από 12 έως 40 ευρώ το κιλό πουλιούνται τα φύλλα της ελιάς! Με τόσους αφελείς στην πιάτσα, θα πλουτίζαμε. Θα λαδώναμε κάναν υπεύθυνο, θα αγοράζαμε και μια Μερσεντέ, χρώματος λαδί, φυσικά, και θα 'μασταν μέγκλα πλέον. Ούτε μεροκάματο, ούτε άγχος, ούτε τίποτε. Η δική μας υγεία, τουλάχιστον, θα βελτιωνόταν στα σίγουρα!

Για ποιόν χτυπάει το καμπανάκι;




Καλοκαίρι του 2005 στο Ανατολικό Ζαγόρι. Στο δρόμο από την Πέτρα Ιωαννίνων για τη λίμνη πηγών Αώου. Κάπου κοντά στο Γρεβενίτι και το Τρίστενο, δίπλα στην οδική τσιμεντένια γέφυρα, βρίσκουμε ένα παλιό γεφύρι, το γεφύρι της Τσίπιανης. Στο «κλειδί» του, δηλαδή, την κορυφή της καμάρας του, ακόμα είναι κρεμασμένος ο κρίκος. Εκεί έβαζαν οι μαστόροι ένα καμπανάκι για να το ακούν οι διαβάτες όταν η γέφυρα ταλαντευόταν από τους ισχυρούς ανέμους και να προσέχουν.





Λεπτομέρεια από την εκπληκτική λιθοδομή και την περίτεχνη έδραση του γεφυριού. Τα μικρά τόξα, δεξιά, έχουν γεμίσει από φερτές ύλες.

Για το γεφύρι αυτό, γράφει ο Σπύρος Ι. Μαντάς στο (υπέροχο) βιβλίο του «Τα Ηπειρώτικα Γεφύρια» με τον υπέροχο υπότιτλο «... για να καλύψουν μιαν ανάγκη, προέκτειναν τη φύση...» :

«Το γεφύρι της Τσίπιανης, μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω από το προηγούμενο [σ.Σ.τ.Β.Κ.: του Καμπέραγα] αν και βιάζεται από την σε απόσταση αναπνοής σύγχρονη γέφυρα, δεν συμβιβάζεται αλλά απεναντίας με την ιδιορρυθμία της αριστερής πτέρυγας και την οξυκόρυφη ανάτασή του, ξεφεύγει από την επανάληψη. Το έχτισε πάνω στον ποταμό Βάρδα, το 1875, ο Αναστάσης Πασπαλιάρης, δαπανώντας μαζί με άλλους κατοίκους του Γρεβενήτι, 1040 τούρκικες λίρες. »

Ενθύμιον Φολεγάνδρου



Ο Γιάννης, το καλοκαίρι του 1998, σε μια παραλιούλα στα ΒΔ της Φολεγάνδρου (φυσικά!). Λινκ εδώ κι εδώ.

 UPDATE και μετά 11 χρόνια...
αδυνατώ να ολοκληρώσω τη ζωγραφιά

Μπαμπά, κουράστηκα!


Αθήνα, 10 Ιουλίου 2003. Μετανάστες διαδηλώνουν διαμαρτυρόμενοι για τον εμπαιγμό και την κρατική κερδοσκοπία σχετικά με τη νομιμοποίησή τους. Φασαρία, ντουντούκες, πανώ, κόσμος, πολύγλωσσα συνθήματα. Κουράστηκε ο έρμος ο πιτσιρικάς και βολεύτηκε όπως-όπως στην πατρική αγκαλιά.

Εξ αντανακλάσεως.


Προπύλαια Πανεπιστημίου Αθηνών. Χαζεύω το Λυκαβητό με την πλάτη γυρισμένη στο ... Λυκαβητό! Γενάρης ενεστώτος έτους.

Προσοχή! Σας βλέπω!


Προλεκτική επικοινωνία. Αφού ο τουρίστας μιλάει σπαστά, θα διαβάζει και σπαστά. Του τον έκοψε βήχα (και ό,τι άλλο) μια και καλή ο ταβερνιάρης της Αγκάλης, στη Φολέγανδρο. Καλοκαίρι του 1990.

Η πιο ειρηνική νάρκη του κόσμου


Μια ιταλική θαλάσσια νάρκη του Β' Π.Π., που αντί να γίνει θύτης έπεσε θύμα της φτώχειας των κυκλαδιτών. Την είχαν ποντίσει ιταλικά πολεμικά μαζί με εκατοντάδες άλλες να παραμονεύει συμμαχικά εμπορικά σε ένα πέρασμα μεταξύ Σίκινο-Φολέγανδρο (νομίζω) και πήγαν οι φολεγανδρίτες, βουτήξανε και κόψανε την αλυσίδα της, τη ρυμούλκησαν (με κουπιά!) ως το νησί τους, την άνοιξαν με καλέμι για να πάρουν το δυναμίτη (για ψάρεμα) και την υπόλοιπη την έκαναν πορτούλα σε μια μάντρα, για να μην βγαίνουν τα πρόβατα! Το κάτω μέρος της έχει γίνει ... ζαρντινιέρα (προ Πολύδωρος!) και φιλοξενεί γεράνια. Συνήθως, το μέταλλο το πούλαγαν στα χυτήρια του Νεωρίου της Σύρας.
Αφιερωμένο εξαιρετικώς στις παλιοσειρές.

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007

Βερονίκη - Αγ. Γεώργιος: 1-0


Μετονομασίες πλοίων.

Αποσπερίτης


Η Αφροδίτη πάνω από τον τρούλο της φωταγωγημένης για το Πάσχα εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στη Χώρα Φολεγάνδρου. Έχει σημασία η χρονιά; Αυτά δεν αλλάζουν με τα χρόνια αλλά με τις χιλιετίες.

Φυσιολάτρες και κυβερνοναύτες.


Ποιός είπε ότι δεν μπορούν να συνδυαστούν το ελεύθερο κάμπινγκ με τα μπλογκς; Αρκεί να έχεις καλή μπαταρία στο αμάξι και πρόσβαση σε δίκτυο κινητής τηλεφωνίας. Στο τέλος των διακοπών, κάψαμε CDάκια με τις φωτογραφίες και τις μοιράσαμε στους συν-κατασκηνωτές μας! Πού να τρέχεις να τους βρεις στην Αθήνα, τώρα...

Να γράφουμε μουσική με τις σιωπές*



Σαμοθράκη, Αύγουστος του 2004. Ο Αλέκος εξηγεί στην Έλλη του και το Μάρκο του γιατί η θάλασσα έχει κύματα και πού πάει ο ήλιος όταν δύει και άλλα τέτοια που μόνο οι μπαμπάδες ξέρουν (εντάξει, οι μαμάδες τα λένε καλύτερα μερικές φορές). Το βούλωσα και φωτογράφησα από μακριά αυτή τη στιγμή πληρότητας.

* παραίνεση που αποδίδεται σε ένα μέγα Μουζουργό και Μουζικάντη. Και Μουζίκο, φυσικά!

Η καταστροφή του κλίματος


Κάποτε στη Φολέγανδρο είχε ταράνδους και μάλιστα όχι και τόσο παλιά, όπως μαρτυρεί και το σήμα της τροχαίας! Μετά ήρθε το φαινόμενο του θερμοκηπίου και όλα χάλασαν. Το μόνο που σώθηκε είναι το χιούμορ του ανώνυμου φολεγανδρίτη ο οποίος κότσαρε την πιο άσχετη πινακίδα του κόσμου σ' ένα από τα πιο άσχετα τοπία του πλανήτη.

Θες να κάνουμε γουρουνιές;




Αγαπησιάρικα τα σκυλιά, δεν λέω. Φινετσάτες και οι γάτες, δεν το αρνούμαι! Aλλά μόνο τα γ'ρούνια σε αντιμετωπίζουν ισότιμα! Επάνω σε ένα αγρόκτημα στην περιφέρεια της Σεβίλλης, στην Ισπανία, το 1996, κάτω στην Άνω Μερά, Φολεγάνδρου, το 1999. Τα επάνω, τα σπανιόλικα, είναι πιο σνομπ διότι τρέφουνται με κάστανα και παράγουν εκλεκτό χοιρομέρι.

Γαϊδουρινή υπομονή, ναι! Περιέργεια, όμως;



Φολέγανδρος 1999. Ένα γαδούρι περιεργάζεται μιαν αποθήκη κλειστή από δεκαετίες. Εμ, τόσα χρόνια έβοσκε απέξω της, να μην μάθει τι θησαυροί κρύβουνται μέσα;

Ο ελληνικός ποιμενικότατος


Αυτός είναι ο ωραιότερος ελληνικός ποιμενικός που έχω δει ποτέ μου. Στο Κουτσόχερο της Λάρισας το Μάρτη του 1998, αν δεν με απατά η μνήμη μου με κάποιο γερμανό, Αλτσχάϊμερ τον λένε, νομίζω. Ο σκύλαρος μας γάβγιζε και μας κυνήγαγε όσο περνάγαμε με το αμάξι. Όταν αποβιβαστήκαμε (με φόβο Θεού) απλά μας αγνόησε. Ήξερε πως το κοπάδι, το οποίο φύλαγε, μόνο με αυτοκίνητα κινδύνευε να το κλέψουν. Αρχοντόσκυλος και με την ωραία πειρατική μάσκα στο ένα μάτι. Πασάς!

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2007

Με τα φτερά του Περιστεριού.


Όρος Λάκμος (Περιστέρι) στα Τζουμέρκα. Εφιαλτικός χωματόδρομος, από Ν. προς Β., με πολλές ελικοειδείς αποκλίσεις, που εξυπηρετεί μόνο ντόπιες στάνες και συνδέει το Συρράκο (κι ας το γράφουνε Σιράκο, ο Κώστας Κρυστάλλης που ήταν από 'κει, Συρράκο το 'γραφε!) με την εθνική οδό Ιωαννίνων-Μετσόβου, στο ύψος του Κάτω Περιστεριού (ή κάπου εκεί). Το GPS δεν λέει να δείξει υψόμετρο κάτω από 2.000. Στο δρόμο ελάχιστοι τζομπάνηδες και αρκετά γεράκια, σαϊνια και αητοί οι οποίοι μας κάνουν πλάκα: μόλις σταματάμε να τους φωτογραφίσουμε εξαφανίζουνται. Μόλις ξεκινάμε, απογειώνονται μπροστά μας πανηγυρικά. Ωραία ήταν αλλά φοβήθηκα πως αν πάθαινε τίποτε το Niva, ακόμα 'κεί πάνω θα ήμασταν.

Δημόσιο ατελιέ



Πόλη της Μυτιλήνης, 1980. Λαϊκός ζωγράφος -κατευθείαν απόγονος του Θεόφιλου- ζωγραφίζει και εκθέτει τα έργα του στο πάρκο.

Θάλαττα-θάλαττα


Γαύδος, Αύγουστος του 2001. Σαρακήνικο. Ο ήλιος καίει τα πάντα. Στη σκιά της ταβέρνας παίζουμε με τις φωτογραφικές μηχανές και τα βιβλία.

Αϊντε να 'ρθει η άνοιξη!


Να αρχίσομε τις εκδρομές. Εδώ, η θέα από το καφενείο στο Δερβένι Κορινθίας. Τα τσιπουράκια και τα γεμιστά καλαμαράκια παραλείπονται ως ευκόλως εννοούμενα!

Η ζωή είναι χρώμα!



Το μεγάλο τζαμί της Μανάμα, στο Μπαχρέιν. Μάρτιος 2004.

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, part VI


Ποδηλατόδρομος στο Βερολίνο, Ιούνιος 1998.

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, part V


Γιαγιά και εγγόνι στην Άγκυρα, Οκτώβρης 1988. Το πιτσιρίκι είναι δεμένο από κρίκο στον τοίχο, να μην πολυχάνεται!

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, part IV


Αθήνα, 2000. Μοναστηράκι. Ανοιξιάτικο απόγευμα, την ώρα που οι σκιές μακραίνουν. Κάποιος έφευγε, κάποια έμενε.

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, part III


Βερολίνο, Ιούνιος 1998. Love Parade. Ξέφρενοι πιτσιρικάδες έχουν σκαρφαλώσει σε ένα άγαλμα για να χαζέψουν το μεγαθέαμα. Τι να κάνει κι ο έρμος ο ναύαρχος, χαλάρωσε τη μαρμάρινη πόζα του, άλλαξε πόδι κι έκατσε να ακούει τα ντάπα-ντούπα.

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, part II


Κουλούρες από συρματόπλεγμα μπροστά στο τουρκικό προξενείο (τότε) του Βερολίνου, Ιούνιος 1998.

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, part I


Μερικές φορές η ασπρόμαυρη εικόνα αποδίδει ευκρινέστερα τις σκιές και τους όγκους, απ' ό,τι η έγχρωμη. Βερολίνο 1998. Μια σκάλα από έξοδο κινδύνου, που μαζί με τη σκιά της, μου θύμισε τις διπλές έλικες του DNA.

Φώς που καίει.


Λευκές επιφάνειες που σε τυφλώνουν. Ας είναι καλά η θάλασσα που με τη σκουριά και την αλμύρα της πατινάρει λίγο τις πέτρες και τα σίδερα, για να ζωηρεύει το ανάγλυφο. Αίγινα 2005.

Φονιάς ο καλλιτέχνης!


Πλατάνι στις εκοβολές του χείμαρρου Φονιά, Σαμοθράκη 2004.

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2007

Πράσινοι γίγαντες, σάρκινοι νάνοι


Επειδή καλό είναι να έχομε μιαν αίσθηση του μέτρου και της κλίμακας, να και μια χρηστική φωτογραφία, στην οποία φαίνεται ακριβώς η σχέση μεγέθους ανθρώπου με τα δέντρα. Τα αντισκηνάκια έχουν ύψος 1.00 - 1.20 μ. Η φωτό από τη Βάλια Κάλντα, βεβαίως, τον Αύγουστο του 2003.

Τα δέντρα με τη μεγάλη σκιά


Για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή από την Βάλια Κάλντα βάζω φωτογραφίες μόνο με δέντρα, να μία με μερικές ερυθρελάτες που πολύ μου αρέσουνε. Μα πόσο ύψος έχουν αυτά τα δέντρα; Δείτε αποπάνω!

Έχει και η φτήνεια τη χαρά της.


Κάλιο μια φτηνή φωτογραφική μηχανή και στο χέρι παρά μια πανάκριβη και στο σπίτι! Με μια αδιάβροχη μηχανούλα μιας χρήσεως, φωτογράφισα αυτή τη βάρκα στον Παγασητικoοό. Αν είχα μαζί μου την ακριβή, ψηφιακή κλπ κλπ, σιγά μην την έβαζα στο νερό! Η αχλύ του Παγασητικού σμίγει με τη θολούρα του πλαστικού φακού και κάνουν το τοπίο λίγο παστέλ. Τάχα μου τέχνη, δηλαδή!

Στην κοιλάδα του Αγραφιώτη


Αύγουστος 2003, ξαφνική μπόρα. Σταματάμε σε ένα σπιτάκι, ίσως εδώ, πίνουμε κάνα τσίπουρο, μέχρι να περάσουν τα δύσκολα. Φωτογραφίζω τη συκιά, με τις σταγόνες να κυλάνε στα φύλλα της. Τσιμπάω και κάνα συκαλάκι!

Άγκυρα, Οκτώβριος 1988


Για τον Κωστή Νικηφοράκη.

Η άποψή μου για τις διακοπές.


Πάσχα 2005, Αχαία. Μάλλον δεν είμαι και πολύ σπορτίφ τύπος, ε;

Cats σικέ, όλα απάτη!



Τα αιλουροειδή, σύμφωνα με τις πρόσφατες ανακαλύψεις της επιστήμης, βασισμένες σε πολυετείς in situ παρατηρήσεις, είναι τα πιο ανελέητα και αιμοδιψή αρπακτικά. Χρησιμοποιούν πολύπλοκες ομαδικές τακτικές για να απομονώσουν και να εξαντλήσουν το θύμα τους, το οποίο στη συνέχεια σκοτώνουν σαδιστικά. Η πανουργία τους, σε συνδυασμό με την ταχύτητά τους και το αγελαίο τους πνεύμα, τα αναδεικνύει σε αληθινούς κυρίαρχους του οικοσυστήματός τους -όποιο κι αν είναι αυτό- και φυσικά τα κατατάσσει στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας!

Κι ένα σχετικό βίνδεο

Ο σκύλος στη Βάλια Κάλντα


Επειδή κάποιος μπλογκοεπισκέπτης αναρωτήθηκε για το πού είναι η Βάλια Κάλντα, να του πώ ότι είναι κάπου εδώ. Ο εικονιζόμενος σκύλος που καρτεράει στο σταυροδρόμι για το Περιβόλι δεν είναι τζομπανόσκυλος, ούτε καν απόγονος λύκου!