Το ότι μου αρέσει το κιτσαριό είναι κοινό μυστικό.
Αν, μάλιστα, το κιτς περιέχει και πολιτικό ή ιστορικό υπονοούμενο, ακόμη καλύτερα!
Μόλις πρόσφατα ξαναπρόσεξα ένα διακοσμητικό παπαράκι,
που είχαμε φέρει το 1972 από ένα οικογενειακό ταξίδι στα Γιάννενα.
Σχεδόν 42 χρόνια μάζευε σκόνη και σκουριά το καημένο
ι 
