Χρόνια πολλά και δημιουργικά νά ΄χουτε!

Τα φετεινά μας κουτάβια στο Νεστόριο, όλα βρήκαν σπίτι.

Και μην σφίγγεστε. Ποτέ μην σφίγγεστε!

Και οι υπόλοιποι; Στο πηγάδι κατούρησαν;

Τελη Αυγούστου, που έφευγα από Γράμμο για Γιάννενα, πέρασα κι από την Κόνιτσα.

Σε μια στροφή, λίγα χλμ από την Κόνιτσα, είδα αυτό το μνημείο.

Επάνω, με το προβλεπόμενο συρματοπλεγματάκι του  να το περιφράσσει.

Δεν πλησίασα, μην του είχαν βάλει και τίποτις νάρκες.

Κάτω, φαίνεται και η σημαία των ΛΟΚατζήδων.

Χμμμ... η ελληνική σημαία, σε αντίθεση με τη ΛΟΚατζίδικη, μου φαίνεται λίγο πατσαβουρέ.

Αλλά τι να κάνομε. Esprit de corps είναι αυτό και δεν θα το σχολιάσω.

Εκείνο που με έκανε εντύπωση (και γι' αυτό σας κάνω αυτόν τον πρόλογο) είναι πως το μνημείο είναι αφιερωμένο ειδικά στους εν Ηπείρω πεσόντες καταδρομείς.
Προφανώς αφορά τη μάχη της Κόνιτσας (Χριστούγεννα του 1947)

Δεν περίμενα φυσικά να βάλουν μνημείο και για τους αντιπάλους τους αλλά, διάολε, οι εν Θεσσαλία ή οι εν Μακεδονία πεσόντες καταδρομείς, μούλοι ήτανε;

Αμ, οι πεζικάριοι, οι διαβιβαστές, οι μαγείροι, οι μουλαράδες;

Αυτοί είναι λιγότερο «πεσόντες» από τους τιμώμενους;

Μανάδες δεν τους κλάψανε και δαύτους;

Όσον αφορά, δε, την επαγγελματική ιδιότητα του χορηγού, φίλου των καταδρομέων, 

τυχεροί ήσαν όσοι δεν έπεσαν στα χέρια του! 

 Είτε ως αιχμάλωτοι, είτε ως ασθενείς

Εν κατακλείδι, πάντα ήξερα πως ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των ηλιθίων αλλά πάντα ξεχνούσα πως η ηλιθιότητα είναι ατελεύτητη.

Καλό χειμώνα!