Χρόνια πολλά και δημιουργικά νά ΄χουτε!

Τα φετεινά μας κουτάβια στο Νεστόριο, όλα βρήκαν σπίτι.

Και μην σφίγγεστε. Ποτέ μην σφίγγεστε!

Και οι υπόλοιποι; Στο πηγάδι κατούρησαν;

Τελη Αυγούστου, που έφευγα από Γράμμο για Γιάννενα, πέρασα κι από την Κόνιτσα.

Σε μια στροφή, λίγα χλμ από την Κόνιτσα, είδα αυτό το μνημείο.

Επάνω, με το προβλεπόμενο συρματοπλεγματάκι του  να το περιφράσσει.

Δεν πλησίασα, μην του είχαν βάλει και τίποτις νάρκες.

Κάτω, φαίνεται και η σημαία των ΛΟΚατζήδων.

Χμμμ... η ελληνική σημαία, σε αντίθεση με τη ΛΟΚατζίδικη, μου φαίνεται λίγο πατσαβουρέ.

Αλλά τι να κάνομε. Esprit de corps είναι αυτό και δεν θα το σχολιάσω.

Εκείνο που με έκανε εντύπωση (και γι' αυτό σας κάνω αυτόν τον πρόλογο) είναι πως το μνημείο είναι αφιερωμένο ειδικά στους εν Ηπείρω πεσόντες καταδρομείς.
Προφανώς αφορά τη μάχη της Κόνιτσας (Χριστούγεννα του 1947)

Δεν περίμενα φυσικά να βάλουν μνημείο και για τους αντιπάλους τους αλλά, διάολε, οι εν Θεσσαλία ή οι εν Μακεδονία πεσόντες καταδρομείς, μούλοι ήτανε;

Αμ, οι πεζικάριοι, οι διαβιβαστές, οι μαγείροι, οι μουλαράδες;

Αυτοί είναι λιγότερο «πεσόντες» από τους τιμώμενους;

Μανάδες δεν τους κλάψανε και δαύτους;

Όσον αφορά, δε, την επαγγελματική ιδιότητα του χορηγού, φίλου των καταδρομέων, 

τυχεροί ήσαν όσοι δεν έπεσαν στα χέρια του! 

 Είτε ως αιχμάλωτοι, είτε ως ασθενείς

Εν κατακλείδι, πάντα ήξερα πως ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των ηλιθίων αλλά πάντα ξεχνούσα πως η ηλιθιότητα είναι ατελεύτητη.

Καλό χειμώνα!

Ένας σκύλος στο ποτάμι

 Α, χελόου, μπέιμπ! Είμαι ο ναυαγοσώστης του Αχελώου και ήρθα να σε σώσω!

Κρίμα, δεν θέλει να την σώσω. Κανείς δεν μ΄αγαπάει...

Ας κάνω ένα μπανάκι στον Άσπρο...

Μα σίγουρα δεν θέλετε να σας σώσω, Δεσποσύνη;

Στο μεταξύ, όσο κολυμπάω ας τινάξω τα νερά από πάνω μου!

Γιατί είμαι πανέξυπνος, το λέει και τ' όνομά μου!

Όταν τα ΄λεγα για το Notis, δεν με ακούγατε...

Notis = πχοιότης!

Στην Εύβοια, το 1996

Εδώ.
Για μπάνιο στον Καφηρέα.

Καλά ήτανε...

Πουλάκια

Αυτό είναι ο Παλαιοκώστας του χωργιού μου. 

Από κάποιο κλουβί το έχει σκάσει.

Αυτό είναι μια νότα και δεν το ξέρει.

Αυτό έκατσε στην κεραία για να έχει καλό σήμα όταν τουιτάρει.

Και τούτο ξύπνησε αργά γιατί έβρεχε αλλά το τσίμπησε το σκουληκάκι.

Ιστορίες μ΄ αρκούδες.

Φέτος είδα τρεις φορές αρκούδα. Την πρώτη φορά, τέλη Ιουνίου, ήταν νύχτα στη Βοβούσα, όταν ακούσαμε τα σκυλάκια του ξενώνα να γαβγίζουν, μανιασμένα, κλαίγοντας. Βγήκαμε έξω, οι δύο που είχαμε μείνει όλοι κι όλοι, και φωτίσαμε το χωράφι, βορειοδυτικά, με έναν παλιοφακό που βρέθηκε πρόχειρος. Ο άσπρος κούταβος μόλις μας είδε να βγαίνουμε, χώθηκε με ένα σάλτο στην αποθήκη και συνέχισε να γαβγίζει από την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων. Η μαύρη κουτάβα, πιο γενναία, γάβγιζε στο σκοτάδι. Ξαφνικά, βλέπουμε δύο ματάκια να γυαλίζουν στα 30 μέτρα. Ξέροντας ότι τα χόρτα εκεί είναι ψηλά, λέω «πρέπει να είναι ψηλό ζωάκι, γιατί αν ήταν κουνάβι, ασβός ή αλ'πού, τα ματάκια του θα φαίνονταν διακεκομμένα πίσω απ' τα χόρτα» και μετά συνειδητοποιώ πως η Πίνδος δεν έχει ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις ή γκνού άρα πρέπει να είναι... «Αααρκούδαααα, μαλάκααααα!». Την άλλη μέρα λείπανε πέντε χήνες.


Την δεύτερη φορά, μέρα-μεσημέρι, τέλη Ιουλίου, κατηφορίζοντας από Μόρφα προς Βοβούσα, βλέπω με τη δεξιά άκρη του δεξιού ματιού μου ένα στρουμπουλό καφέ σκυλάκι να κουτρουβαλάει στο πρανές, μέσα στο δάσος. Πάνω που αναρωτιέμαι μα ποιός φέρνει κοπάδια με τσομπανόσκυλα μέσα στο δάσος, προσέχω ότι το «τσομπανόσκυλο» είναι χοντροκώλικο (όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν), έχει κοντή ουρίτσα και στρογγυλά αυτάκια. Και τρέχει σαν διάολος! Γιατί είναι... «Ααααρκούδααααα, κλείσε τα παράθυρα μην είναι η μάνα της εδώ γύρωωωω!». Λες και άμα τσαντιζόταν η mama-Bear, θα μας γλίτωναν τα παράθυρα του Kangoo.

Η τρίτη, ήταν στο Γράμμο, στο δρόμο Πεύκου-Νεστορίου, λίγο έξω από το Πεύκο. Γυρνάμε από Γράμουστα και τα άλλα δύο αυτοκίνητα με αφήνουν να προηγηθώ, επειδή το Kangoo φοράει ρεζέρβα και δεν είμαστε πολύ σίγουροι ότι θα αντέξει. Έχω βάλει ένα CD με μουσική του Ένιο Μορικόνε από τον κινηματογράφο, οι κοκόνες που μεταφέρω έχουν γλαρώσει κι εγω προσεύχομαι στον Ήφαιστο και στον Προμηθέα Πυρφόρο να αντέξει η ρεζέρβα για να μην ξανατραβιόμαστε νυχτιάτικα. Και ξαφνικά... σαν να εμφανίστηκαν μαζί ο Έλβις Πρίσλεϊ,  οι Μπήτλς, οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι Κουήν και οι Νιρβάνα. Ταυτόχρονα! Στο παιδικό πάρτι της ανιψιάς σας! Οι κοκόνες ξυπνάνε με ένα ουρανομήκες ουρλιαχτό «Αααααααααααααααα...ρκουδάαααααααααακιιιιιιιιιιιιιι!» γιατί στην απέναντι λωρίδα του δρόμου ένα χοντρό (και χοντροκώλικο) αρκούδι στέκεται όρθιο και αναρωτιέται τι είναι αυτά τα φώτα και ο θόρυβος. Και ξαφνικά πέφτει στα τέσσερα, περνάει μπροστά από το αυτοκίνητο (Ευχαριστώ, Άρη, για τα καινούργια δισκόφρενα και τις δισκόπλακες!) και αρχίζει να τρέχει πανικόβλητο μπροστά μας για καμιά πενηνταριά μέτρα.

Φωτογραφικά πειστήρια δεν έχω, γι' αυτό παραθέτω ένα πρόχειρο σκίτσο από την τελευταία συνάντηση. Ok, το δεξί μου χέρι δεν είναι τόσο λεπτό και η μύτη της συνοδηγού μου είναι πιο ωραία στην πραγματικότητα. Του χρόνου, όμως, θα πάρω GoPro!

Ηθικόν Δίδαγμα: αφού τόσα χρόνια που γυρνάω στην Πίνδο δεν έχω δει παρά μόνο κουράδες και νυχιές αρκούδες κι αφού φέτος δεν έγινα ιδιαίτερα γάτος (ίσα-ίσα, το καλοκαίρι με πόναγε φρικτά η μέση μου), παναπεί ότι χαζέψανε τα αρκούδια. Γιατί στις δύο τουλάχιστον συναντήσεις, τα ζώα ήταν νεαρά, έξι με επτά μηνών.


Ενημέρωση: βρήκα ένα σχετικό τζιφάκι στο ίντερνετς και το δημοσιεύω

Ακόμα μια περίεργη συνάντηση με το θάνατο

Την πρώτη φορά που το είδα, νόμισα πως ήταν αριστερίστικος βανδαλισμός πάνω σε κάποιο τυχαίο προσκυνητάρι. Αλλά ιδιαίτερα σ' αυτή την περιοχή, του Βάλτου, δεν βρίσκεις και πολλά σφυροδρέπανα. Βρίσκεται εδώ, λίγες εκατοντάδες μέτρα νότια από το Μενίδι Άρτας, στο δρόμο Άρτας-Αγρινίου. Την δεύτερη φορά, σταμάτησα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα στον παράδρομο.

Το σφυροδρέπανο δεν ήταν βανδαλισμός, τελικά. Ήταν σύμβολο πίστης.

Κάτω, στη λεπτομέρεια, φαίνονται οι τρύπες στο περίγραμμα, ώστε το βράδυ να φωτίζεται το σύμβολο.

 

Και μέσα η φωτογραφία ενός ανθρώπου με ευγενική μορφή και γλυκό χαμόγελο.

Κρίμα!

ΥΓ. Σχετικό δημοσίευμα πριν έξι χρόνια

Οι γάτες της γειτονιάς μου ξεσηκώθηκαν

Όχι μόνο την αράζουν όλη μέρα πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα...

... αλλά ορισμένες καπαρώνουν και θέσεις. Reservee, λέμε!

Το μέλλον βρίσκεται σε καλά χέρια

Στιβαρές χερούκλες!

ΟΚ, βρε σεις, ζώ ακόμη.

 

Απλώς βαργιέμαι να γράψω κάτι. Άσε που δεν έχω και πολλές φωτογραφίες...

Υγιαίνετε...

Βοβούσα: μοναδική αλλά όχι μόνη

 Εικόνες απο την προετοιμασία της έκθεσης φωτογραφίας στην Βωβούσα το καλοκαίρι, στα πλαίσια των εκδηλώσεων ενάντια στην κατασκευή φράγματος στην περιοχή...

Σκεβρώσαμε, αραχνιάσαμε

Το παλιό μου μπαστούνι, στο χωργιό. 

Το είχα ξεχάσει εδώ και χρόνια. 

Και ξαφνικά...

...κουτάβια!

Έτσι, για να φτιάξει το κέφι μας.

Θρασύδειλα καθάρματα, πάντα τέτοιοι ήταν.

Τις τελευταίες μέρες δεν έω καθόλου διάθεση για δημοσιεύσεις. Τι να πώ;

Με αφορμή τη δολοφονία με μαχαίρι του Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτη, θέλω να θυμίσω πως οι Ναζήδες πάντα τέτοιοι ήταν. Αλλίμονο σ' όσους εκπλήσσονται.

Το καλοκαίρι, περνώντας από το Γρεβενίτι Ιωαννίνων, είδα αυτό το μνημείο μέσα σ' ένα νέο αλσάκι, στην έξοδο του χωριού προς τα Ιωάννινα.

Στην αρχή το πήρα για στρατιωτικό μνημείο αλλά μετά πρόσεξα την επιγραφή.

«Τζουβάρα Αβάπτιστο Χρ» μέχρι και μωρά σκοτώναν οι καργιόληδες. Μέχρι και μωρά στην αγκαλιά της μάνας τους ή της αδελφής τους!

Οπότε μην απορούμε για τα «κατορθώματα» των απογόνων τους.

Διευκρινιστικό γράψιμο, μάλλον από κάποιο παιδί της περιοχής.