Τέλη Ιούλη ξαναβρεθήκαμε στη Βοβούσα.
Μια μέρα αποφασίσαμε με τον
Άρη να πάμε στον Γυφτόκαμπο,
να δούμε τις καλύβες των Σαρακατσάνων.
Αλλά όχι από την άσφαλτο μα από τον χωματόδρομο μέσω Μόρφας.
Κοπανιόμασταν για ώρα στα βράχια (εμένα δεν κούμπωνε και η ζώνη ασφαλείας και χοροπήδαγα σαν το στραγάλι στη σφυρίχτρα) μέχρι που βλέπομε ένα κοπάδι γελάδια.
Σταματάμε, ανταλλάζουμε δυό κουβέντες με τον Αλβανό τσοπανάκο
και συνεχίζουμε. Παρακάτω, το υπόλοιπο κοπάδι με άλλον έναν τσοπανάκο.
Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, στα δεξιά μας βλέπουμε και το μαντρί. Κάπου
εδώ.
Και καθώς περνάγαμε, η άκρη του ματιού μου πιάνει ένα οικείο αντικείμενο,
που όμως δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί.
Ξεπεζεύουμε να πλησιάσουμε, και όντως ήταν πινακίδα για νάρκες,
ξηλωμένη προφανώς από τα αλβανοελληνικά σύνορα.
Δεν υπάρχουν πλέον ναρκοπέδια εκεί, απ' ό,τι ξέρω.
Και οι πινακίδες, αν και με παλιομοδίτικο σχέδιο, ήταν αρκετά καινούργιες.
Καθόλου σκουριά και φρέσκο χρώμα.
Στον Έβρο έχουν/είχαν πλαστικές που φωσφορίζουν τη νύχτα.
Δίκιο είχαν!
Ξέρεις τι είναι να πατήσεις καμιά σβουνιά αγελάδας;