Κρίση στην οικοδομή!

Αλλά όχι κι έτσι, βρε αδερφέ!

Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα...

Αυτό το κολονάκι δεν είναι τοπογραφικό. Δηλώνει σύνορα. Πέρα απ' αυτό είναι Αλβανία.Βρίσκεται κάπου εδώ.

Το πετύχαμε το καλοκαίρι, παρακολουθώντας μια πυρκαγιά. Δεν μπορούσαμε, να πλησιάσουμε περισσότερο, με ένα βήμα θα ήμασταν «αλλού», πούλεγε και ο Τεό Αγγελόπουλος στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού».

Ανεβήκαμε κάπου ψηλότερα και πήραμε τηλέφωνο την Πυροσβεστική, να πάρει τηλέφωνο τον Στρατό, να τηλεφωνήσει τον αλβανικό Στρατό, να ενημερώσει την αλβανική πυροσβεστική. Τι να κάναμε;

Την επομένη ανεβήκαμε ακόμη ψηλότερα, στο συνηθισμένο μας πόστο και παρακολουθούσαμε.

Η θέα από την Αλεβίτσα ήταν εξαιρετική. Ευτυχώς, το επόμενο απόγευμα έπιασε μπόρα και η πυρκαγιά έσβησε, πριν περάσει στο «ελληνικό». Διότι τότε θα κλαίγαν μανούλες. Και παπούδες. Και γιαγιάδες, που κάναν τις διακοπές τους στην Κρύα Βρύση, λίγες δεκάδες μέτρα από τα σύνορα, ακριβώς πάνω στην γραμμή της πυρκαγιάς.

Εμ, βέβαια!

Το παρελθόν μας το ξεπουλήσαμε όσο-όσο.
Το μέλλον μας το υποθηκεύσαμε.
Δεν έμεινε και τίποτ' άλλο απούλητο...

Τι Sting, ρε; Notis και ξερό ψωμί, λέμε!

Διάβαζα κάπου ότι οι Police διάλεξαν το όνομά τους, για να τους διαφημίζουν, λέει, τα μεγάλα αυτοκίνητα που γύριζαν διαρκώς στις βρετανικές μεγαλουπόλεις. Προφανώς, στην Ελλάδα, τα Μέσα Μαζικών Μεταφορών (EDIT: αλλά και οι κλούβες της αστυνομίας!) προσπαθούν να βελτιώσουν το κοινωνικό προφίλ τους, αναρτώντας το όνομα ενός μεγάλου καλλιτέχνη.

ΥΓ Το ξέρω ότι θάπρεπε να φωτογραφίσω κλούβα. Αλλά μένω Εξάρχεια και υπάρχει μια κάποια δυσκολία. Θα προσπαθήσω όμως!
UPDATE: Την βρήκα ανυποψίαστη τη ρουφιάνα και τηνε φωτογράφισα!

Μπόρα είναι, θα περάσει...

Έτσι είχαμε πει το καλοκαίρι, στο Χιονάτο Καστοριάς.

Θα 'χει χιονίσει τώρα στα βουνά.

Πώς να 'ναι τώρα εκεί πάνω;


Κάπου εδώ, στην Πϊνδο.


Κάπου εδώ, στο Γράμο.

Σουρωμένος θάρθω, πάλη, στην παλιά μας γειτονιά...

.
Πάλη ήπιατε, ρε παίδες; Και σε μας δεν δίνετε τίποτις;

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Δεν ξέρω αν είν' αλήθεια αλλά εάν όντως το περιστέρι συμβολίζει το πουλί της Ειρήνης, τότε αυτή η κοπέλλα πρέπει νάναι μεγάλη βρωμιάρα!

Κουράστηκα, μωρέ!

Πέρασαν 35 χρόνια κι ακόμα να βγώ στη σύνταξη...

Άνευ τίτλου

Και άνευ λεζάντας. Για να μην πικράνομε κανέναν, όπως στο προηγούμενο ποστ...

Η Νεολέρα ΠΑΣΟΚ τιμά το Νοέμβρη

Είδα σήμερα αυτή την αφίσα της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Κάτι δεν πήγαινε καλά στο μάτι μου. Και ξέρετε ότι τσαντίζομαι αφόρητα όταν βλέπω να αλλοιώνονται φωτογραφίες και μάλιστα ιστορικές φωτογραφίες!

Μα ναι! Στην δεξιά πλευρά της λεπτομέρειας έπρεπε να υπάρχει ένα σύνθημα πούχαν γράψει οι εξεγερμένοι φοιτητές. Εδώ ο γραφίστας μετέφερε προσεκτικά το σύνθημα «Η γη είναι δική μας» από το πανό, πάνω στην πύλη, αυτό πώς του διέφυγε;

Πήγα σπίτι και έψαξα στο αρχείο μου. Δεν θυμάμαι τίνος είναι αυτή η φωτογραφία (κάντε κλικ πάνω της, να μεγαλώσει!), πάνω στην οποία βασίστηκε η αφίσα. Πιθανότατα είναι του Αλέκου Βουτσαρά, του φωτορεπόρτερ που είχε και τραυματιστεί στην εξέγερση το βράδυ της σφαγής. Ε, και τι βρήκα τι έλειπε: το «Κάτω η Χούντα» που διακρίνεται σαφέστατα στην φωτογραφία αλλά καθόλου στην αφίσα! Διαβάζω, μάλιστα, ότι αυτά τα μανάρια κατακρατούν ετσιθελικά, την σημαία-σύμβολο του Πολυτεχνείου. Ουστ, ρε!

Stop! - Go!

Ατιμη Ναταλία...

Τόκαψες το παληκάρι!

Κάπου στα Εξάρχεια, φυσικά!

Κουφάλες τραπεζίτες, να σας καεί το βίντεο!

Σήμερα το μεσημεράκι στην οδό Κοραή.

Ένα παγκάκι αξιομνημόνευτο.

Στη Σλίμνιτσα, στο Γράμο, μου 'δειξαν ένα παγκάκι με θέα. Το όνομα των δωρητών του, που σίγουρα άξιζαν μία ιδιαίτερη αναφορά καθώς μας έσωσαν από την ορθοστασία και τον ήλιο, μετά από μερικές μέρες εξαφανίστηκε. Σαν να αντικαταστάθηκε η σανίδα από κάποιον άλλη κενή.

Η θέα δυτικά, προς την Αλβανία.

Η θέα ανατολικά, προς την Αλεβίτσα, που είναι η ψηλότερη κορυφή στο βάθος. Στο φαράγγι αριστερά είναι το Μονόπυλο. Και είναι να απορείς πώς πέρασαν από εκεί τον Αύγουστο του 1948 απαρατήρητοι 10.000 άνθρωποι μέσα σε δύο νύχτες.

Και η εκκλησία του χωριού, καμιά κατοσταριά βόρεια από το παγκάκι. Στο λινκ, που παραθέτω στην πρώτη λεζάντα, η εκκλησία ξεχωρίζει από τα σκούρα κεραμίδια της.

Επικοινωνιακές ανάγκες

Για επικοινωνία με τον πλανήτη, απευθυνθείτε αριστερά. Για επικοινωνία με τον Κύριο, ανάψτε ένα κεράκι δεξιά.

Ένα γελοίο έντομο

Απάνου σ' ένα πεύκο...

Μπα που να σας φάνε οι αρκούδες...

Οι αρκούδες, ως γνωστόν, δεν τρώνε κυνηγούς. Κακώς αλλά δεν τους τρώνε! Δεν είναι, λοιπόν, μόνο γελοία αυτή η διαφήμιση της Cosmote που ψάρεψα σε κυριακάτικη εφημερίδα του περασμένου Σ/Κ. Είναι και τραγική, δεδομένου του πρόσφατου περιστατικού λαθροθηρίας αρσενικής αρκούδας στη βόρεια Πίνδο.

Άσε που δεν πιάνει τόσο καλά το σήμα της στα ελληνικά βουνά.

Ενθύμιον Τσούκα Ρόσσια

Η κορυφή Τσούκα Ρόσσια (υψόμετρο 1985) βλέπει νότια το Μέτσοβο και τις λίμνες Αώου και βόρεια τη Βωβούσα και πιο μακριά την Καμήλα, τον Σμόλικα και τη Βασιλίτσα. Βρίσκεται κάπου εδώ. Η κορυφή της είναι επίπεδη και έχει μία μεγάλη λάκκα, αθέατη από τις γύρω περιοχές, εμβαδού αρκετών στρεμάτων. Γι' αυτό στον εμφύλιο είχε γίνει οχυρό των ανταρτών. «Τσούκα Ρόσσια» στα βλάχικα σημαίνει «κόκκινη κορυφή» (από το χαρακτηριστικό κοκκινόχωμα) αλλά οι στρατιωτικοί χάρτες την αναφέρουν ως «Κόκκινη Ράχη». Άντε να την βρεις, μετά...

Στην κορυφή της Τσούκα Ρόσσια εχει χτιστεί ένα πυροφυλάκιο, το οποίο δεν συντηρήθηκε ποτέ και ρήμαξε. Είτε από κυνηγούς είτε από περαστικούς... «αλβανούς» λένε οι ντόπιοι, αρκούδες είπαν κάποιοι άλλοι, κυνηγούς πιστεύω εγώ. Πάντως, η καταπληκτική θέα από εκεί, την κάνει εξαίρετο παρατηρητήριο για τυχόν πυρκαγιές.

Φυσικά, ήταν η χαρά του σκύλου να τρέχει ένα γύρω και να βόσκει αμέριμνος.

Ακόμη σώζονται οι θέσεις μάχης που είχαν φτιάξει οι αντάρτες. Πρόκειται για μικρά ατομικά ορύγματα, που οι λακούβες τους έχουν πλέον γεμίσει από φερτό χώμα αλλά οι πέτρες στέκονται κανονικά.

Απ΄ό,τι κατάλαβα, αυτές οι θέσεις μάχης (μέτρησα περισσότερες από 30) είναι αναπτυγμένες περιμετρικά γύρω από τη λάκκα, όπου αθέατοι οι αντάρτες μπορούσαν να ανάψουν φωτιά, να μαγειρέψουν, να κοιμηθούν σχετικά ασφαλείς. Λίγο παρακάτω έχει και πηγές με νεράκι. Ο καπετάν Περικλής (Γιώργος Χουλιάρας) στο βιβλίο του «Ο δρόμος είναι άσωτος» περιγράφει πως αυτός και οι αντάρτες του στα τέλη του 1949, όταν ο εμφύλιος είχε λήξει και αυτοί προσπαθούσαν να βγούν στην Αλβανία, αναζητώντας έναν σύνδεσμο στη Βωβούσα, σκαρφάλωσαν στην Τσούκα Ρόσσια από τα νότια και την αναγνώρισαν από τα εγκατελειμένα ορύγματα και το «τζάκι» όπου οι αντάρτες έψηναν το ψωμί τους. Μέσα στην ομίχλη δεν βρήκαν τη Βωβούσα και συνέχισαν βόρεια, ώσπου έφτασαν στην «ασφάλεια» της Αλβανίας.

Το οπτικό πεδίο πολλών απ' αυτά τα ορύγματα έχει αλλάξει. Τα δέντρα, που μεγάλωσαν στο μεταξύ, τα έχουν κάνει άχρηστα. Τα ορύγματα είναι αναπτυγμένα σε τουλάχιστον δύο ζώνες άμυνας. Η εξωτερική βρίκεται πιο χαμηλά και περί τα 300 μέτρα πιο πίσω, προς την κορυφή, η εσωτερική ζώνη βρίσκεται σχεδόν κολλητά με τη λάκκα. Η πυκνότητα των ορυγμάτων δεν είναι ίδια προς όλες τις κατευθύνσεις. Προς τα βόρεια και προς τα δυτικά είναι περισσότερα, ίσως επειδή από εκεί περίμεναν τον κίνδυνο.

Επάνω, το τοπογραφικό κολωνάκι του στρατού με ρημαγμένο το υψόμετρο. Το GPS έδινε ύψος 1987.

Κι εκεί που χάζευα είδα έναν σωρό από πέτρες που δεν μπορεί να ήταν όρυγμα. Πιστεύω πως ήταν τάφος κάποιου αντάρτη, που έμεινε για πάντα εκεί και οι σύντροφοί του τον σκέπασαν με κοτρόνες για να μην τον φάνε τα αγρίμια. Μου θύμισε την έκκληση του Χ. Φλωράκη στη διαθήκη του να μπουν κάγκελα γύρω από τον τάφο του, για να μην τον ξεχώσουν τα αγρίμια. Ποιός ξέρει πόσα τέτοια θάχε δει στο βουνό. Λίγο παρακάτω, προς τα βόρεια, υπάρχει κι άλλος ένας τάφος, δίπλα στο μονοπάτι. Χωρίς σταυρό ή όνομα, μόνο μερικές πέτρες περιμετρικά.

Περιμένοντας τον μάστορα...

...ούτε φωτογραφίες μπορώ να ανεβάσω ούτε κείμενα...