Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Κερκίνη, Οκτώβρης 2007

Βόλτα στη μαγευτική μπίχλα της λίμνης με την προστασία και φροντίδα του Οικοπεριηγητή.
Δεν πρόκειται για διαφήμιση αλλά για απλή παραδοχή του γεγονότος.








Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Το καθημερ'νό γεφύρι της Βοβούσας


Έχω παινέψει τα πέτρινα γεφύρια της Βοβούσας αλλά δεν έχω αποτίσει φόρο τιμής στο γεφύρι που χρησιμοποιείται κιόλας. Κακώς!


Πρόκειται για μια ενισχυμένη γέφυρα Μπέιλι, στημένη λίγο μετά τον Εμφύλιο ή κατά τη διάρκειά του. (Σε λίγο θα περάσει ο σχετικός ιστορικός και θα μας ενημερώσει.)
Περνάει πάνω από τον Αώο, όπως αυτός ανεβαίνει βόρεια, προς Αλβανία.
Το καλοκαίρι είναι πολύ χαμηλή η στάθμη, το χειμώνα πάλι όχι!
Μια άλλη γέφυρα Μπέιλι στην Ήπειρο εδώ. Υπάρχουν ακόμη αρκετές Μπέιλι στην Ελλάδα. Θυμάμαι τη «γέφυρα του Μπανιά» στον Εύηνο.


Όταν βλέπω αυτές τις πινακίδες, ξέρω ότι σε δέκα λεπτά θα έχουμε αρχίσει τα τσίπρα.

Και bonus προς όσους αναρωτιούνται γιατί τα μαυρόπευκα της Βάλια Κάλντα γίνονται τόσο ψηλά.
Τα περ'σότερα διαθέτουν έναν ευφυή (και εντελώς «πράσινο») μηχανισμό λίπανσης, όπως ο εικονιζόμενος.
Γιατί τα θυμήθηκα τώρα; Ε, τι θέλατε να θυμηθώ; Το εκκαθαριστικό της Εφορίας ή το χαράτσι της ΔΕΗ;

Μουσούδες σκυλίσιες



Αξεπέραστες!

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Μια διπλή εκκλησία στο Γράμο

Η Σλίμνιτσα (Τρίλοφος) στο δήμο Ακριτών, κοντά στο Νεστόριο Καστοριάς είναι ένα από τα ορεινά χωριά του Γράμου, πάνω από τον Αλιάκμονα.
Πριν τον πόλεμο είχε πάνω από 1.000 κατοίκους και σχολείο.
Κατά τον Εμφύλιο εκκενώθηκε βίαια σύμφωνα με τις οδηγίες του ατρατηγού Βαν Φλιτ, προκειμένου οι κάτοικοί της να μην παρέχουν τρόφιμα και πληροφορίες στους αντάρτες του ΔΣΕ. Απ' όλα τα κτίσματά της αφαιρέθηκαν οι στέγες, προκειμένου οι αντάρτες να μην βρίσκουν καταφύγιο. Οι κάτοικοί της μεταφέρθηκαν στον οικισμό Μανιάκοι έξω από την Καστοριά, απ' όπου πολλοί μετανάστευσαν στο εξωτερικό Εκείνο, που μου δημιούργησε απορία, ήταν γιατί η Σλίμνιτσα είχε δύο εκκλησίες και μάλιστα σε τόσο μικρή απόσταση. Σε προηγούμενα σχετικά δημοσιεύματα θα δείτε τον Αη-Θανάση, που διατηρείται σε καλή κατάσταση. Δεν ξέρω αν του είχαν αφαιρέσει κι αυτουνού τη στέγη, τα κεραμίδια του φαίνονται καινούργια πάντως.
Αλλόκοτη είναι η άλλη εκκλησία του χωριού (εδώ), της Κοίμησης της Παναγίας. Στη δορυφορική εικόνα φαίνεται σαν μάντρα με ένα κτίσμα μέσα της.

Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη και παλιά εκκλησία, με ένα μικρό νεκροταφείο στα ανατολικά της. Επάνω, η δυτική πλευρά της. Η στέγη της λείπει.

Η είσοδος από το νότο. Στολισμένη με περίεργα σκαλίσματα.
Στην τρίτη αράδα δεξιά της εισόδου ξεχωρίζει το 1843.

Το προαύλιο μπροστά στην είσοδο.

Η είσοδος από μέσα.

Μόλις μπαίνεις, δεξιά σου βλέπεις μιαν άλλη εκκλησία, μικρότερη, κατασκευασμένη προφανώς από τις πέτρες της παλιάς.

Έχει κτιστεί με έξοδα των ξενιτεμένων.

Δεξιά η νέα εκκλησία και στο βάθος ο χώρος της παλιάς.


Μια βρύση μπροστά στην εκκλησία.

Η σκάλα που οδηγεί στο προαύλιο της εκκλησίας.

Το προαύλιο της εκκλησίας. Τώρα πια ελάχιστοι κατοικούν στη Σλίμνιτσα. Αμφιβάλλω εάν μένει κανείς εκεί το χειμώνα. Το καλοκαίρι ανεβαίνουν πέντε-έξι συνταξιούχοι. Δεν έχει καφενείο ή οτιδήποτε άλλο. Το παλιό σχολείο είχε μετατραπεί σε φυλάκιο του στρατού, μέχρι που το εγκατέλειψαν και οι φαντάροι κάπου στη δεκαετία του '90.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Φίλος, συνδρομητής του μπλογκ και μέγας αρχειομπάμπουρας μου έστειλε φωτογραφία από ουγγρικό έντυπο
(τέλη δεκαετίας '40 με αρχές δεκαετίας '50, υποθέτω)
όπου απεικονίζονται παιδάκια (με δύο τρεις ενήλικες) από τη Σλήμνιτσα και το Μονόπυλο κοντά στη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Μια πρώτη βόλτα στο Γράμο

Ήταν Αύγουστος του 2008. Οι νέοι μου φίλοι μόλις είχαν γνωρίσει (και αγαπήσει) το σκύλο.
Μου ζήτησαν να τον πάρουν μια βόλτα στο δάσος κάτω από την Αλεβίτσα.
Δεν είχα αντίρρηση (βαριόμουν να πάω μαζί τους, η θέα ήταν εκπληκτική και το βιβλίο μου ενδιαφέρον) και ήξερα πως θα τους ακολουθούσε πιστά και δεν θα χανόταν.

Γύρισαν σκασμένοι στα γέλια. Είχαν βρει μια πηγή που τροφοδοτούσε την ποτίστρα ενός τσομπάνου.
«Αχά! Να από πού βγαίνει το νερό!»

«Και πού να πηγαίνει, άραγε; Ας ακολουθήσω αυτό το μαύρο λάστιχο!»

«Χμμμ... Δύο λάστιχα! Πολύ ενδιαφέρον!»

«Τι είναι αυτό το μισοβάρελο; Ας ανέβω πιο ψηλά...»

«Ααααχχχ... Πρέπει να είναι μπανιέρα!»

«Ωραία μπανιέρα αλλά καθόλου ευρύχωρη, κρίμα!»

«Δεν καταλαβαίνω τι γυρεύει εδώ μια μπανιέρα. Τέλος πάντων, ας πάω να κυλιστώ...»

«Άσε που γέμισε αμέσως λάσπες!»
Οι φίλοι μου έφυγαν αμέσως για να μην τους βρεί ο τσομπάνης.
Ελπίζω να καθάρισε αρκετά γρήγορα το νερό και να μην μας κατάλαβε.
Πάντως ποτέ δεν με ξαναρώτησαν γιατί τον έχω βγάλει Τρόμπα.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Άλλο ένα περίεργο τοτέμ στη Λάιστα Ιωαννίνων

Αυτό δείχνει το δρόμο προς το σχολείο (εάν υπάρχουν ακόμα μαθητούδια), μετά το γεφυράκι.
Για τα άλλα τοτέμια δείτε παλιότερο δημοσίευμα.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Άγρια αιλουροειδή





Ποιός βλάκας είπε το «εξ απαλών ονύχων»; Έχει δει αυτά τα νυχάκια;
Όπως έχομε πει και παλιότερα με αρέσουν πολύ τα γατούνια.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Η δυναστεία της Zundapp ή ιστορίες μοτοσικλέτας IV

Τον φίλο μου, τον Π., τονε γνώρισα το καλοκαίρι του 1986, όταν ήταν 19 χρονώ.
Είχε έλθει στο κάμπινγκ, στη Χαλκιδική, με τη ματοσικλέτα του πατέρα του,
μία δί(χρονη μονο)κύλινδρη Τσούνταπ 175 κ. εκ. του 1955.
Ο ίδιος λέει ότι με ξέρει από παλιότερα αλλά πάντα έτσι κάνει για να δείχνει μεγαλύτερος.

Πάντα γελαστός και χαβαλετζής, πολυμήχανος και ταλαντούχος, μια διασταύρωση Στιβ ΜακΚουίν, Κύρου Γρανάζη και Σάκη του υδραυλικού. Γίναμε φίλοι, κάναμε παρέα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Κάναμε κατά καιρούς και μερικά ταξίδια.

Επάνω, την ‎Τρίτη, ‎23 ‎Αυγούστου ‎2005, ‏‎2:55:08 μμ (δεν έχω τόσο καλή μνήμη, τα properties της φωτογραφίας το ισχυρίζουνται) κάπου μεταξύ Καταρράκτη και Πραμάντων Ιωαννίνων.
Την προηγούμενη είχαμε χαζέψει το γεφύρι της Πλάκας.

Σ΄εκείνο το ταξίδι μας με πληροφόρησε ότι η Τσούνταπ όχι απλώς υπάρχει ακόμη αλλά και έχει αναπαλαιωθεί με αυθεντικά ανταλλακτικά, που βρήκε τυλιγμένα ακόμα μέσα στο αρχικό κηρόχαρτό τους σε κάποια αποθήκη του Μονάχου.

Γι' αυτό, πολύ χάρηκα χτες που τον ξαναείδα μαζί με τον γιό του, το μικρό Βασίλη,
Τώρα είμαι σίγουρος πως η Τσούνταπ θα περάσει σε καλά χέρια!

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Τα δέντρα της Βάλια Κάλντα το καλοκαίρι του 2007.





Μπορεί να μην είμαι και πολύ εντός θέματος αλλά είχα ανάγκη να τις ξαναδώ.