Είχε βρέξει στον Γράμο και έκανα βόλτα στο χωματόδρομο προς την
Αλεβίτσα να βρώ κάναν κάλυκα, σαν αυτούς του προηγούμενου ποστ.
Εκεί που περπάταγα βλέπω ετούτο.
Βρισκόταν καταμεσής του δρόμου. Εντάξ', δεν ήταν καμιά λεωφόρος, στην κορυφή οδηγούσε μόνο αλλά τέλος πάντων είχαν περάσει κι άλλοι πριν από μένα, τι διάλο δεν το είχαν δει;
Όταν ήρθαν οι υπόλοιποι φίλοι, απαλλαγμένοι από τις προκαταλήψεις ασφαλείας που σου αφήνει η στρατιωτική θητεία, άρχισαν να σκάβουν μανιωδώς γύρω του.
Σε λίγο ήταν περισσότερο κι από σαφές ότι είχαμε να κάνουμε με μισό βλήμα, μάλλον
όλμου των 81 mm, με τη μύτη προς τα πάνω.
Ιδού τι βρήκαμε. Δεξιά, στη μύτη, διακρίνονται τα σπειρώματα από τον πυροκροτητή, πώς το λένε τέλος-πάντων κείνο το διαολόπραμα που βιδώνεται μπροστά για να ρυθμίσει πότε και πώς θα σκάσει. Τώρα αναπαύεται στο σαλόνι του νέου σπιτιού...
Το ύψωμα Χελώνα, στις βόρειες παρυφές του Γράμμου, λίγα μέτρα από την αλβανική μεθόριο, κατά το καλοκαίρι του 1949 υπήρξε πεδίο εφιαλτικών μαχών. Και μάλιστα οι μάχες δεν γίνονταν από χαράκωμα σε χαράκωμα αλλά μέσα στο ίδιο χαράκωμα, με μαχαίρια, όπως λένε ακόμα οι ντόπιοι. Επάνω, το ερειπωμένο πλέον φυλάκιο του στρατού, που (πρέπει να) οικοδομήθηκε μετά τον Εμφύλιο. Οι χορταριασμένες περιοχές γύρω από το φυλάκιο, θεωρούνται ακόμη ναρκοθετημένες και η βόλτα σαφώς αντενδείκνυται.
Η Χελώνα και το φυλάκιο, όπως φαίνεται από την κορυφή της Αλεβίτσας, κοιτάζοντας βόρεια-βορειοδυτικά. Πίσω από το λόφο η Αλβανία. Το ύψωμα Χελώνα λέγεται και Γκίνοβα.
