
Σήμερα, λόγω φόρτου εργασίας, αποφάσισα να σοβαρευτώ και να κάτσω να δουλέψω σπίτι. Έτσι, μου περίσσεψε χρόνος για μια απογευματινή βόλτα. Είδα ένα παλιό, ωραίο κτίριο, που ήταν χρόνια εγκατελειμένο, να ανακαινίζεται, έχοντας φορέσει τις υπέροχες ριγέ πυτζαμούλες του. Και ημιδιαφανείς, παρακαλώ!

Είδα, ότι τελικά διάφοροι
ιντερνετογνωστοί, μπορεί και να βρίσκονται πολύ πιο κοντά, απ' όσο νομίζαμε...

Και μετά είδα μία συγκινητική μικρή αγγελία. Δεν ξέρω γιατί αλλά έφτιαξα με το μυαλό μου ένα κάρο ιστορίες. Μου άρεσε και η παρεχόμενη αμοιβή. Ανεκτίμητη, λέμε!

Κι έτσι, θυμήθηκα ένα άλλο μαντήλι, που πριν μερικούς μήνες μία κοπελιά το είχε ρίξει σε έναν λεβέντη (
άγνωστό της αλλά έκανε «μπαμ!» ότι ήτανε λεβέντης), για να προφυλαχτεί από δακρυγόνα. Ο λεβέντης τόφερε δακρυγονιασμένο, το πλύναμε, το αρωματίσαμε και τονε περιμένουμε να πάει να τηνε ψάξει, να της το δώσει πίσω. Αλλά είναι πολύ ντροπαλός, λέμε!

Τι να κάνω, τώρα; Να βάλω κι εγώ μικρή αγγελία για το μαντήλι; Ε;