Πρώτη φορά χάρηκα...

... που βρήκα τον «Ρακουμέλ» κλειστό. Δεν είχα ξαναδεί το γκράφιτι με τον Ψαραντώνη στα ρολά του.

Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός

Τον περασμένο Αύγουστο βρέθηκα στο Νεστόριο Καστοριάς. Αφού χάζεψα όλο το χωριό, πήγα και στο στρατιωτικό νεκροταφείο. Βρίσκεται βόρεια του νεκροταφείου του χωριού και είναι «τακτοποιημένο», ζυγισμένο, στοιχημένο, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί. Οι νεκροί είναι, φυσικά, στρατιώτες από τον Εμφύλιο. Τους άλλους τους φάγαν τα χωράφια. Στην καλύτερη περίπτωση...

Εκεί που χάζευα το μνημείο, προσέχω κι ένα όνομα, όχι ακριβώς ελληνικό. Χασίμ Ογλου Οσμάν. Μ΄ένα μικρό κενό ανάμεσα στο Χασίμ και το Ογλου, να μην ξέρεις αν είναι πλήρες το επώνυμο «Χασίμογλου» και το Οσμάν είναι πατρώνυμο. Αμηχανία του μαρμαρά μπροστά σε ένα ασυνήθιστο όνομα...


Η πρώτη μου πικρή σκέψη ήταν τι γύρευε αυτός ο έρ'μος ο Οσμάν σ' εκείνον τον χαλασμό. Για ποιά πατρίδα τον έβαλαν να σκοτωθεί; Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό...

Μετά, χαζεύοντας τους σταυρούς (ζυγισμένους, στοιχημένους και με έναν απλό αριθμό επάνω) διαπίστωσα ότι υπήρχαν 460 σταυροί και ουδεμία ταφόπλακα α λα τούρκα.

Τι διάλο; Εμ τον επιστρατεύσαν με το ζόρι, εμ σκοτώθηκε, μια γμένη κανονική ταφόπλακα δεν μπορούσαν να του βάλουν και τον αλλαξοπίστησαν μετά θάνατον; Έτσι, για να είναι «ωραίο και τακτικό» το νεκροταφείο;

Παραλειπόμενα της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης

Δεν είχα τίποτε να κάνω, απεργία γαρ, και κατέβηκα νωρίς στην Πατησίων. Βαργιόμουνα, πήρα έναν καφέ, μίλησα με φίλους και γνωστούς και έπιασα στασίδι μπροστά στο μουσείο, μπας και βρώ τους συναδέρφους (σιγά μην έρχονταν στην ώρα τους!). Ως γνωστόν, οι απεργιακές συγκεντρώσεις είναι βαρετές κυρίως λόγω των πομπωδών λόγων και της άθλιας μουζικής τους.

Κι εκεί που άκουγα (για πέμπτη φορά τον Βασιλάκη Παπακωνσταντίνου να στέλνει «Χαιρετίζματα, λοιπόν, στην εκσουσία, εγώ κρατάω την ουσία και δεν παντρεύομαι!» βλέπω την πρώην του, Ελένη Ράντου (πρώτο πλάνο, με την μαύρη κορδέλα, τα μαύρα γυαλιά και το κόκκινο μαλλι). «Μπα, τι κάνει αυτούνη, εδώ;» αναρωτχιέμαι.

Μετά από λίγο ήταν σαφές: κάποιοι γυρίζαν ταινία με φόντο την απεργία. Η σκηνή απ' ό,τι κατάλαβα είχε έναν σαχλαμάρα που σε κάποια φοιτητική διαδήλωση βλέπει από μακριά μια γνωστή του (ερωμένη του;) κι αρχίζει να τηνε φωνάζει, σκαρφαλωμένος στο διάζωμα. Αρχίζουμε κι εμείς το χαβαλέ, και πάνω που πήγαινε ο σαχλαμαράκιας να φωνάξει «Μαρίααααααα», σκούζαμε κι εμείς όλοι μαζί το ίδιο και τους τα κάναμε τούμπανα. Και τι να πούν; «Ησυχία;» Δεν γίνεται!

Μετά από λίγο διαπιστώσαμε ότι πρωταγωνίστρια ήταν η Μαρία Σολωμού, που όσο και να το κάνουμε, δεν κάνει για φοιτήτρια. Για λέκτορας ίσως, για φοιτήτρια δύσκολο! Μην τα πολυλογούμε, όταν βαρεθήκαμε το χαβαλέ, τους ρίξαμε κι ένα σύνθημα του στυλ «εμείς απεργούμε κι εσείς δουλεύετε» αλλά στο πιο απρεπές και φύγαμε για την πορεία. Αυτά.

Από τη χτεσινή απεργία

Οι παπίουρες είχαν φκιάξει από το πρωί το ντεκόρ της Πατησίων

Η ΓΕΝΟΠ μετά την κατάληψη των κεντρικών της ΔΕΗ.

Σκιές.


Ενας εθελοντής που ξέμεινε από την Ολυμπιάδα 2004 προθυμοποιήθηκε να κρατάει ένα θηριώδες πανό.

Νεαροί εργαζόμενοι με μπλοκάκι, που έχουν λιώσει τα παπούτσια τους στο δρόμο.

Αιώνιες αλήθειες γραμμένες στην άσφαλτο.

Ο Δαρβίνος πέθανε στην Καστοριά.

Σύμφωνα με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών, ό,τι δεν χρειαζόμαστε πια, τείνει να εκφυλίζεται και να εξαφανίζεται. Όπως οι φρονιμίτες, η σκωληκοειδής απόφυση και η ουρά. Πρόσφατα σε παραλίμνιο κατάστημα της Καστοριάς διαπίστωσα πως ο καταναλωτισμός νικάει κατά κράτος τον Δαρβίνο. Ακόμα κι αν ως είδος δεν χρειαζόμαστε πλέον τις ουρές (φκιάξαμε μυγοσκοτώστρες!) είναι προφανές ότι το κεφάλαιο μας δημιουργεί πλαστές ανάγκες για να μας εμπλέξει στον καταναλωτισμό. Δεν ψώνισα ουρά, ψώνισα ένα ωραίο ζευγάρι παντούφλες με γούνινη επένδυση.

Αλέκο, πάρε τ' όπλο σου!

Άμα μέχρι και η ΓΣΕΕ φτάνει να βγάζει κόκκινη σημαία, ε, ξεθάψτε τους γκράδες, λαδώστε τα καλάσνικοφ και πάμε για το βουνό! Αύριο δεν δουλεύουμε!

Της φυλακής τα σίδερα...

...είναι για τους λεβέντες.

«Κι εθένα τι θε νοιάδει;»

«Ε΄ώ είμαι ιτ'ίβε', δηλαδή, θη΄αματοφό'ο 'αι 'ουστά΄ω να 'ουβαλάω στο στόμα μου π'αματα...»

Μια κορομηλιά

Στα μέσα Αυγούστου

Χαζεύοντας τον ουρανό

Ε, ρε, ξύλο που θα φάμε!

Το όνομα μας είναι η ψυχή μας, κλπ.

«Τρίλοφο» την μετονόμασαν τη Σλίμνιτσα (νομού Καστοριάς) οι σοφοί της επιτροπής που ανέλαβε για λογαριασμό του κράτους να εξελληνίσει όλα τα ύποπτα τοπωνύμια της χώρας. Περισσότερο από μισόν αιώνα μετά, όλοι Σλίμνιτσα την λένε!

Τι μας λες, πουλάκι μου;

«"Τσίου!" σας λέω!»

Το π'λί το συνάντησα εδώ απάνω σε μιά κορομηλιά, ρημαγμένη από την αρκούδα.

Ο από μηχανής* ΘΕΟΣ!

Τέλη Ιουλίου 2008. Βρισκόμαστε κάπου ΒΔ της Βοβούσας Ιωαννίων, στο διάσελο Μόρφα. Λίγο πιο βόρεια και ανατολικά καίει εδώ και δύο μέρες μία πυρκαγιά από κεραυνό μέσα σε ένα φαράγγι. Από κεραυνό σε φαράγγι; Μάλιστα, από κεραυνό σε φαράγγι! Τα πεζοπόρα τμήματα της ΕΜΑΚ Ιωαννίνων (μόνιμοι και κυρίως εποχιακοί) αδυνατούν να πλησιάσουν. Το ίδιο, φυσικά, και οι εθελοντές δασοπροστασίας.


Εκεί, που παρακολουθούμε αμήχανοι και ανίκανοι, ακούγεται ο βαρύς βόμβος της μηχανής ενός ελικοπτέρου. Και εμφανίζεται το πορτοκαλί ελικόπτερο, νοικιασμένο από την αμερικανική Erickson, που το πετάνε, νομίζω, ένας αυστραλός, ένας νοτιοαφρικανός κι ένας καναδός.


Είναι ο απο μηχανής (και τι μηχανής!) θεός (μόνο θεός; Ημίθεος!). Προσεγγίζει την περιοχή, ψάχνοντας (βάσει πληροφοριών από τον ασύρματο) να γεμίσει νερό.


Εντόπισε μια πέτρινη στέρνα, που μάζευε τα νερά της βροχής για πότισμα χωραφιών και ζωντανών κι άρχισε να κατεβαίνει, ξυρίζοντας με την έλικα τις κορυφές των δέντρων.


Χαμήλωσε την τσουτσούνα/προβοσκίδα του, λίγο επιδεικτικά -είν' η αλήθεια- καθώς μας είχε δει να τον παρακολουθούμε από το διάσελο.


Ρούφηξε τη μισή στέρνα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.


Σηκώθηκε με την τσουτσουνοπροβοσκίδα του ακόμη να στάζει.


Μας χαιρέτησε από μακριά και χάθηκε προς την φωτιά...

* 4.800 ίπποι η μηχανή του Θεού!

«Ρε σεις, αυτός δεν είναι σαν κι εμάς!»

«Άντε, μωρέ, το σαχλαμάρα, τον ψηλέα! Μας κρατάει μούτρα από τότε που ΄μασταν παιδιά και τονε κοροϊδεύαμε! Μην του δίνεις σημασία, κάνε την πάπια!»

Πάμε πλατεία;

Η πλατεία στη Λάιστα Ιωαννίνων.

Πού πά', ρε Τζέιμς Μποντ; Εδώ είναι Εξάρχεια, δεν είναι παίξε-γέλασε!

Δεν ξέρω γιατί έκαψαν τις προάλλες το άνω εικονιζόμενο αυτοκίνητο στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, στα Εξάρχεια.

Δεν αποκλείω, όμως, κάποιοι νεοσσοί του αντιιμπεριαλισμού να πίστεψαν ότι έχει έρθει ο Τζέιμς Μποντ και ψάχνει να τους βρει!

Μάθαν ότι γ**μαστε, πλακώσανε και οι ...

Άμα το κράτος το διευθύνουν πέντε-δέκα νταβατζήδες, στο δημόσιο γίνεται της πουτ****, οι μάνατζερς μας διευθύνουν ασάλιωτους και καταλήγει να γίνεται ένα απέραντο μπουρδέλο, δεν είναι να απορείς...

Σωστά!

Ετσι πρέπει! Τακτικά και νοικοκυρεμένα!

Προσοχή! Ζουν ανάμεσά μας!

Είδαν να ανεβαίνουν τα ποσοστά τους κι αρχίσαν να κατεβαίνουν στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Χωρίς τις Mercedes, φυσικά! Λες και δεν θυμόμαστε τι χέρι βάλαν κι αυτοί στα ταμεία. Ξου, ρε!

Φανταστικοί διάλογοι

«Κύριε προϊστάμενε! Επείνασα τόσην ώρα όρθιος πίσω από τα κάγκελα!»
«Την μπανάνα σου και στο κλουβί σου, χαμένε, ε, χαμένε!»

Άιντε, ρε συνάδερφοι...

Πόσην ώρα θέλουτε για να επιδόσουτε το ψήφιζμα διαμαρτυρίας στην Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, για να μάθει επιτέλους κι αυτούνη ότι δουλεύομε σαν τα σκυλιά, αμειβόμαστε με ένα κόκκαλο και ζούμε σκυλίσα ζωή; Σκυλοβαρέθηκα να περιμένω στη μέση της Σταδίου!